Nadal zasłany świat…

Wszyscy cieszymy się z panujących od kilku już kolejnych dni dodatnich temperatur i przygrzewającego słoneczka. Właściciele domów uporali się już ze zwałami śniegu leżącego na dachach. Rozwiązał się zatem i problem zagrożeń wywołanych spadającym z dachów śniegiem, a przez to i malownicze sople nie mają już pożywki aby grubieć, wydłużać się i wreszcie spadać jak pociski miotane z murów obleganych zamków wprost na głowy przechodniów. Jezdnie ulic stały się  szersze, a dzięki topniejącym zwałom śniegu coraz łatwiej przychodzi znalezienie miejsca do zaparkowania auta, gdzieś na poboczu, czy chodniku. Jest fajnie i w każdym z nas rodzi się nadzieja na ostateczne pożegnanie zimy, która dała się wszystkim we znaki.

Czy wszystko co widzimy wokół może tylko nas cieszyć?

Niestety. Śnieg okrywający przez kilka miesięcy białą kołderką wszystko co wokół, przyzwyczaił nas do dziewiczej bieli kryjącej wszystko co wstydliwe i co przeszkadza nam w codziennym życiu.  Asfalt pokrywający jezdnię ulic i dróg dlatego, że był zrobiony z byle czego i byle jak odsłania teraz, co dzień bardziej rozległe i głębokie dziury, których nie zapełnia już zamarznięta woda. Czyhają one spokojnie na felgi, koła i zawieszenia naszych samochodów, a ponieważ są nadzwyczaj rozprzestrzenione wpadamy w nie mimo natężenia uwagi i wolnej jazdy slalomem. Naprawa ze względu na rozmiary szkód i koszty potrwa pewnie kilka miesięcy. Trzeba zatem cierpliwie czekać.

Pieszy w mieście ma chyba jeszcze gorzej. Popatrzmy na to co odsłonił śnieg. Te swoiste pierwiosnki dobitnie pokazują ile śmieci rzuciliśmy w śnieg w nadziei, że on nigdy nie zniknie i nie odsłoni dowodów naszego niechlujstwa i braku zwykłej kultury bycia. Wszędzie mnóstwo petów, pudełek po papierosach, butelek po napojach i …zobaczmy sami czego jeszcze tam nie ma.

Na osobną uwagę zasługuje problem nie zawsze twardych dowodów bytności pozostawianych za naszym przyzwoleniem, przez nasze pieski na chodnikach i trawnikach wszystkich naszych miast. Jest to już wielkim problemem społecznym i wielką plamą na naszym wizerunku – dużego państwa leżącego w środku Europy. Władze miast próbują wprawdzie coś z tym fantem zrobić instalując specjalne kosze, czy śmietniki, ale choćby stały one jeden koło drugiego i na każdej ulicy to jeszcze potrzeba dobrej woli i chęci, aby te dowody sprzątnąć i wrzucić do tych pojemników. Kiedy nastąpi pożądana zmiana naszej mentalności w kierunku jaki można zaobserwować w innych państwach ? Nie postawimy przecież wszędzie strażników miejskich, aby pilnowali nas podczas gdy wyprowadzamy nasze pieski, aby sobie pobiegały i załatwiły swoje potrzeby tam, gdzie już niedługo wyjdą się bawić nasze dzieci i wnuki. Nie tędy droga. Trzeba powszechnego zrozumienia problemu ważnego nie tylko w wymiarze estetyki, ale i zdrowia. Potrzeba nam samodzielnego, a nie wymuszonego karami rozwiązania tej wstydliwej kwestii.

Dawno temu, w jakimś programie kabaretowym słyszałem monolog, w którym piętnowano nasze, ludzkie przywary związane ze sposobem załatwiania potrzeb fizjologicznych w laskach przydrożnych – słynne : –panowie w prawo , panie w lewo przy wysiadaniu z autokarów.
Efekt chyba wszyscy znamy. Satyryk podsumował to w przywoływanym skeczu słowami:
– Cały las był potem zasłany , a dopiero w końcówce tekstu można było się zorientować, że aktor nie wymawiał zgłoski „R” lecz „Ł”.

Dzisiaj wydaje się, że problem zasłanych lasów w dużej mierze już rozwiązano, gdyż dość często można zatrzymać się w zajazdach, czy stacjach benzynowych. Pieski jednak same nie opanują swoich złych nawyków. Potrzebują do tego ludzi.

Jako anegdotkę podam mało znany fakt. Jerzy Kenar, najsławniejszy z naszych rzeźbiarzy mieszkający i tworzący w USA, w pobliżu swojej pracowni rzeźbiarskiej, na trawniku ulicznym umieścił całkiem pokaźnych rozmiarów rzeźbę przedstawiającą przesadnie powiększoną i zraszaną wodą, aby odpowiednio błyszczała… psią kupę. Całość w brązie. Zapytany dlaczego wystawił takie dzieło odpowiedział, że to w proteście przeciwko okolicznym właścicielom piesków, którzy podobnie jak my w Polsce wyprowadzają swoich ulubieńców w potrzebie na ulicę. Może i u nas ten sposób przemawiania do ludzkiej wyobraźni mógłby przynieść pożądany skutek? Mogę podać namiary do artysty, który mógłby taniej, bo w skali masowej zaspokoić potrzeby naszych miast

PS: Tekst napisałem przed trzema laty. Czy jest nadal aktualny?