Konsultacje społeczne na poziomie bloga

Pisać, nie pisać…  – skonsultować warto…
Wystartował doroczny konkurs na bloga roku. Już dają się zauważyć pierwsze informacje o dokonanych zgłoszeniach. Każdemu wolno kochać … myśl o sławie, o wzroście popularności, o szybciej kręcących się licznikach wejść do bloga jak i o innych pojmowanych już indywidualnie kryteriach opłacalności tego przedsięwzięcia. 
Ja próbowałem szczęścia w tym konkursie i to nawet dwukrotnie. Pamiętam przeżywane emocje i zabiegi o pozyskanie głosów. Fakt, że poznałem kilka nowych blogów, ale to już chyba wszystko, co mógłbym wymienić po stronie korzyści. Ujemny bilans jaki prezentuję może wynikać z tego, że przeżyłem jakieś tam rozczarowanie. Ciekawe zatem jakie korzyści osiągnęli zwycięzcy w poszczególnych kategoriach? Może ktoś wie i się wypowie? W ostatnim czasie natrafiłem na dwa blogowe wpisy, które wywołały u mnie refleksje nad tym jak radzić sobie z dodawaniem kolejnych tekstów w sytuacjach, gdy jesteśmy przygnębieni i przeżywamy jakieś smuteczki, czy nawet dramaty oraz wtedy, gdy mimo starań i poszukiwań nie możemy znaleźć odpowiedniego tematu na nowy tekst.
Pierwszy z dylematów przeżywam ostatnio coraz częściej. Może to wiek, a może jesienno-zimowe nastroje, albo też zwyczajne zużycie materiału skutkujące chorobami i wynikającego stąd obniżenia nastroju? Jak pisać o czymś, co będzie pogodne i w miarę atrakcyjne dla naszych czytelników jeśli w duszy nie ma odpowiedniego klimatu? Czy można pisać o swoich osobistych problemach, albo o dramatach obserwowanych w otoczeniu w którym żyjemy?  Na te tematy zwróciła mi uwagę moja wirtualna znajoma, niezwykle popularna blogerka Klarka swoim tekstem pod tytułem: Całkiem poważnie http://klarkamrozek.blogspot.com/2015/01/cakiem-powaznie.html  Tekst zaczyna się bardzo trafnie dobranym cytatem z wiersza noblistki: „Wiem, jak ułożyć rysy twarzy, by smutku nikt nie zauważył” – W. Szymborska. Nie mogę o tym przestać myśleć. Dzwoniłam przed świętami do rodziny i znajomych i od kilku osób usłyszałam wypowiedziane całkiem poważnie słowa – nie dzwonię bo przecież o wszystkim piszesz na blogu to wiem, co tam u was.
   No tak, piszę na blogach, na fan pejdżu i na fejsbuku, dodaję zdjęcia i zmieniam nagłówki starając się, by były aktualne. Nie mam małych dzieci, a duże rzadko godzą się na pisanie o nich, co bardzo ogranicza mi tematy. Wykreowałam się świadomie na wesołkowatą, niezbyt mądrą kobietę i często mam o to do siebie żal. Ale nie wyobrażam sobie pisania bloga, który byłby formą pamiętnika lub dziennika...
Ciekawe wątki pojawiły się w komentarzach do tego tekstu, zwłaszcza w wypowiedziach osób również piszących blogi i zmagających się z tym samym problemem. Piękny komentarz zamieściła Izabela pisząc co następuje: –
Niestety, część moich znajomych też uznała, że wiedzą co u mnie się dzieje, bo czytają mojego bloga. Otwieram na to zdziwione oczy i odpowiadam, że przecież o większości rzeczy nie piszę publicznie!
„Dlaczego nie pisze się tak jak się mówi…
nie pisze się tak jak się kocha
nie pisze się tak jak się cierpi
nie pisze się tak jak się milczy
pisze się trochę tak jak nie jest” /Jan Twardowski/

Ja też zmagam się z tym problemem i dlatego w tym właśnie duchu skomentowałem tekst Klarki. Poza wszelkimi kalkulacjami na temat pisać – nie pisać jestem za stosowaniem autocenzury i za ochroną prywatności, bo…”Co napiszesz piórem nie wyrąbiesz toporem” – jak powiadają na wschodzie.
Drugi z dręczących chyba każdego blogera dylematów brzmi następująco: – O czym pisać, gdy nie mamy pomysłu na nowy tekst?
Otóż tak się złożyło, że właśnie dzisiaj rano za pomocą przeglądarki trafiłem do bloga Nitagerowe opowieści, a tam na notkę pt: Chyba skasuję tę notkę. Zaczynała się słowami: Nie lubię gadać o niczym. Nie umiem zresztą i nie zamierzam się tego uczyć. Są w moim otoczeniu ludzie, którzy potrafią to doskonale http://nitagerus.blogspot.com/2015/01/chyba-skasuje-te-notke.html  Przeczytałem o zmaganiach autora z poszukiwaniem pana o wdzięcznym nazwisku Pomysł, który stawał się coraz bardziej niedostępny i trudny do spotkania. Czytałem z narastającym zaciekawieniem, jako że z wiersza na wiersz coraz bardziej przekonywałem się do tego, że jednak można napisać ciekawy tekst o niczym. Przeglądnąłem też całą dyskusję i stwierdziłem, że nie tylko ja doszedłem do takiego wniosku. Ponieważ jedna z czytelniczek podsuwała autorowi mój pomysł na kolejne notki, to i ja pozostawiłem tam komentarz następującej treści:
Trafiłem tu dzisiaj za sprawą przeglądarki, która wskazała miejsce, w którym pojawił się <tatul> . Czytałem notkę i myślałem głównie o sobie. Gdy przeszedłem do czytania komentarzy, to pomyślałem o tym, że nie jestem przypadkiem odosobnionym, bo takich osób, które wypatrują pana o nazwisku Pomysł jest wiele…. Ja otrzymałem kiedyś od czytelnika poradę: Inspiracji szukaj na ulicy, w gazetach, w mediach – wszędzie. Tylko ręką sięgnąć. Od tamtego czasu sięgam – zwłaszcza w chwilach, gdy pan Pomysł mnie nie odwiedza po kalendarz świąt nietypowych, do rozmów rodaków prowadzonych za pomocą piktogramów na Fb i do zbioru sentencji. Tak było z postem, który tu zareklamowała <weska100> . Nitagerze, bierz ten pomysł na warsztat i pisz, bo pięknie to robisz i jak widać masz dla kogo pisać… Pozdrawiam.
Chodzę i myślę nad zarysowanymi tu problemami. Pomyślałem też o tym, że łatwiej będzie wypracować jakieś decyzje gdy zapytam państwa o opinię na temat: – Jakie są Wasze oczekiwania wobec autorów odwiedzanych blogów.

Serdecznie pozdrawiam