Czekamy na biały dym

 

Zaledwie przed 10 dniami napisałem tu na blogu: https://tatulowe.wordpress.com/2022/12/30/dal-nam-przyklad-benedicto-jak-odchodzic-mamy-2/ Oto fragment tamtego tekstu:
„Odszedł. Wszyscy wiemy jak to się stało i tak po ludzku wiemy, że postąpił słusznie. Widzieliśmy jak był zmęczony, gdy żegnał się z przedstawicielami Kościoła hierarchicznego oraz z licznie przybyłym tłumem ludzi, a poprzez media również z całym światem… Wielu dzisiaj mówi, że był wspaniały, wybitny, żelazny w swoim podejściu do kluczowych zasad doktryny wiary. Wielu zabierających głos na temat minionego pontyfikatu ma dokładnie odmienne zdanie. Nic w tym dziwnego. Tak zawsze bywa z ludźmi piastującymi najwyższe urzędy. Ocena ich życia i dorobku dzieli nawet najwybitniejsze umysły, jak i zwykłych zjadaczy chleba. Stanowisko w tej sprawie długo jeszcze będzie się ucierać, zatracać ostre granice, czy wzbudzać skrajne emocje…”

   W kraju przewalały się w tym czasie burzliwe debaty na temat wszelkich możliwych zaniedbań jakich dopuścił się rząd Tuska oraz proponowanej w związku z tym przez PiS zmiany obecnego rządu na rząd techniczny pod kierunkiem p. Glińskiego. Te ważne dla nas wszystkich sprawy siłą rzeczy odciągnęły uwagę od spraw kościoła, ogniskującego swoje działania wokół wyboru następcy Benedykta XVI. Dobiegały jednak do nas pochodzące z Watykanu coraz to nowsze informacje rzucające trochę światła na okoliczności odejścia Benedykta XVI i pokazujące nam chociaż trochę tła z toczącej się tam ostrej walki o władzę w kościele. http://www.tvn24.pl/wideo/z-anteny/kuria-rzymska-w-ogniu-krytyki,707504.html?playlist_id=14606

Dzisiaj już znamy termin Konklawe oraz z grubsza orientujemy się w tym o co toczy się tam walka. Dla mnie walka o władzę w Watykanie to jest tak samo naturalne zjawisko jakie obserwuje się wszędzie na świecie. W tak złożonych instytucjach jak Państwo kościelne o globalnym zasięgu i działaniu na styku różnorodnych systemów społecznych i politycznych, a do tego pomiędzy sferami wpływów innych kościołów i religii musi rodzić niezwykle trudną do ponownego ułożenia nić powiązań, zależności i wpływów. Nic więc dziwnego, że kardynałowie pochodzący z całego świata czując się dotąd opuszczonymi i nie mającymi wystarczającego wsparcia z Centrali, teraz walczą z tymi zasiedziałymi w Kurii i narzucającymi prowincji swój sposób widzenia świata. Formułowane wobec nich zarzuty działania jakby w oderwaniu od tego, co niosą zachodzące w niezwykle dynamicznym tempie zmiany społeczne i oczekiwania wiernych wydają się logiczne w świetle krytyki ludzi kościoła. Skoro nadarzyła się doskonała okazja do przeprowadzenia zdecydowanych reform, to chcą zapewnić im potrzebne warunki, a za sterami Łodzi Piotrowej postawić kogoś, kto zapewni wdrożenie tych reform i pomoże spełnić oczekiwania wiernych.
A oczekiwania są wielkie i odsuwane ich ad calendas grekas będzie jeszcze bardziej potęgować napięcia i odchodzenie wiernych z kościoła powszechnego.
    Faktycznie mamy teraz ogromne nasilenie antyklerykalizmu zarówno w sferze polityki, jak i na wszelkich forach, gdzie w jakikolwiek sposób poruszany jest temat wiary, kościoła i jego sług. Pożywki do tego ataku dostarcza często sam kościół katolicki – ten hierarchiczny, forsujący tak jak abp. Michalik teorie oblężonej twierdzy, zagrożonej zmasowanym atakiem liberałów, libertynów, masonów i Bóg wie kogo jeszcze. Niemal każdy dziennikarz, czy bloger poczuwa się do obowiązku zabrania głosu w tej sprawie, i to głosu często bardzo krytycznego. Nic więc dziwnego, że odgłosy tej walki, gdy w końcu trafiały do czytelników, radiosłuchaczy, czy telewidzów, to czyniły potężny zamęt w ich poglądach. Hierarchowie zaliczani do „kościoła toruńskiego” wyraźnie podgrzewający atmosferę nie tają już swoich planów o przejęciu władzy nad Polską działając poprzez posłuszne – jak zawsze i spolegliwe partie chadeckie, czy też endeckie. To rodzi bunt, a przynajmniej sprzeciw bardzo dużej części społeczeństwa. Nastawienie do polityki Kościoła Instytucjonalnego przenosi się na księży, którzy prezentują podobne poglądy, czy postawy. Mało kto rozumie, że w instytucji zarządzanej autorytatywnie obowiązuje posłuszeństwo, a każdy biskup ma prawo kształtowania po swojemu polityki w swojej diecezji. Mało kto rozumie fakt, że wszelkie przewiny księży jak choćby pedofilia, wykroczenia przeciw prawu, alkoholizm, utrzymywanie męsko-damskich stosunków, posiadanie dzieci są rozpatrywane wewnątrz kościoła podobnie jak to się czyni wobec wykroczeń zwykłych wiernych, którzy się spowiadają i otrzymują rozgrzeszenie. Ludzie zachowują się tak jakby odmawiali księdzu rozgrzeszenia i gdy przekroczy on jakieś tam społecznie tolerowane granice, to obracają się przeciwko niemu, a jego winami obciążają całe duchowieństwo. Ta zbiorowa odpowiedzialność chyba najbardziej boli i przynosi najwięcej wymiernych szkód po obydwu stronach barykady zbudowanej z podejrzliwości, uogólnień i nie do końca sprecyzowanych zarzutów.
    Księża są jednak potrzebni wszystkim, zarówno tym prostym i mało wykształconym ludziom, a również i tzw. elicie każdej społeczności. Nie jest prawdą twierdzenie, że w kontakcie z Bogiem nie potrzebni są pośrednicy – czytaj księża, a nawet i kościoły, bo… modlić można się wszędzie. Ludzie potrzebują przewodników duchowych i poszukują ich poprzez tzw. churching uprawiany w miastach, jak i w necie (przykłady : ks. Pelanowski, Pawlukiewicz, O. Knabit i inni). Potrzebują ludzi mówiących do nich zrozumiałym językiem i w sposób zaangażowany oraz wiarygodny. Już te warunki określają wymogi jakie stawia się księżom. Księżom potrzebne jest łatwo rozpoznawalne powołanie, nie tylko do życia konsekrowanego, ale do pracy z ludźmi, którzy szukają wsparcia, zrozumienia, wysłuchania, otuchy i czegoś tam jeszcze. Ksiądz musi być postrzegany jako człowiek mądry, wierzący w to, co głosi i robi, a nie tylko wykonujący zawód księdza. Ma być swoim człowiekiem, a do tego skromnym, chociaż nie koniecznie ubogim. Ma traktować jednakowo wszystkich wiernych i raczej nie wiązać się w jakichś układach towarzyskich z bogatymi, czy stojącymi u władzy.
   To wszystko dotyczy zwykłych księży z jakimi mamy kontakt w parafiach. Czy takie same wymagania można stawiać ich zwierzchnikom, aż po sam szczyt hierarchicznej drabiny? Myślę że tak – oczywiście z uwzględnieniem ról jakie przychodzi im odgrywać. Przecież każdy z nich najpierw był klerykiem, a później dopiero księdzem i hierarchą.

Ja liczę na to, że te chwile dzielące nas od pojawienia się białego dymu nad dachem Kaplicy Sykstyńskiej, to właśnie czas wytężonej pracy nad tym, aby pewnym sprawom przywrócić właściwą miarę skromności, służebności wobec maluczkich, przejrzystości finansów i innych zachowań nieraz bardzo już oddalonych od Chrystusowego wzorca .

Ja ze spokojem czekam na biały dym nad dachem Kaplicy Sykstyńskiej i nie jest dla mnie ważne kiedy się on pojawi.

 

Reklama