Na szczęście istnieją rozwody…

Tej właśnie treści wypowiedź spotkałem niedawno w przeglądanej w poczekalni gazecie. Miałem nawet wyrwać ten artykuł, aby go wykorzystać do szerszego cytowania, ale zwyciężyła przyzwoitość – przecież to nie moje, a o zgodę na przywłaszczenie pytał się nie będę. Pamiętam tylko wymowę artykułu zachwalającego takie właśnie rozwiązanie problemów małżeńskich. Po co się męczyć z kimś, kto przestał nam odpowiadać, jest pijakiem, okrutnikiem, leniem patentowym, niechlujnym grubasem i czymś tam jeszcze? Na szczęście są rozwody.
Są też inne sposoby rozwiązywania podobnych trudności, ale tu tradycyjny ślub jest jednak dużą przeszkodą, więc po co go brać i generować przyszłe kłopoty?
Jakiś miesiąc temu pojawił się materiał omawiający tło znacznego spadku liczby zawieranych ślubów kościelnych, później ukazała się ponura statystyka dotycząca spadku liczby praktykujących katolików, a dzisiaj mamy na świeżo podany wynik naszej skłonności do rozwodów. Już wstęp do artykułu poraża swoją wymową:
Jeszcze nigdy w historii polskie małżeństwa nie rozpadały się tak powszechnie.
… w ubiegłym roku na 181 tys. zawartych związków rozstało się 66 tys. par. Oznacza to, że wskaźnik rozwodów (czyli ich proporcja w stosunku do nowo zawartych małżeństw) wyniósł 36,4 proc. Okazuje się, że współczynnik ten z roku na rok rośnie. Jeszcze dekadę temu sięgał 25 proc., a w 2010 r. przekroczył 26,6 proc. (61,3 tys. rozwodów na 230 tys. małżeństw) Całość tutaj: http://polska.newsweek.pl/rozwody-swiat-rozwodzi-sie-na-potege-a-polacy-mapa-newsweek-pl,artykuly,344134,1.html

Mamy jednak i my swoje rekordy. Jeszcze nie na skalę europejską, ale przecież gonimy stare demokracje w nadzwyczajnym tempie, przynajmniej jeśli brać pod uwagę te najgorsze statystyki. W dzietności na kobietę w wieku rozrodczym jesteśmy już potęgą światową –„ in minus” oczywiście. Podobno jako społeczeństwo zmieniamy się niezwykle dynamicznie. W podejściu do tradycyjnych wartości jak rodzina również. Oto w Rzeczpospolitej z 26 czerwca br. http://www.rp.pl/artykul/107684,1120558-Jak-cos-sie-psuje–nie-naprawiamy-tego.html  przeczytałem „Rozmowę dla „Rzeczpospolitej” przeprowadzoną z ks. Pawłem Dubowikiem, krajowym duszpasterzem wspólnoty trudnych małżeństw SYCHAR, któremu stawiano ciekawe pytania. Ot np. takie:
…Polacy mają coraz bardziej swobodne podejście do seksu i coraz częściej dopuszczają się zdrad. Po co właściwie brać ślub? Są różne rodzaje związków, nie tylko małżeństwo, nie tylko monogamiczny związek kobiety i mężczyzny. Jak ktoś nie lubi nudy, to może poliamoria?
    W odpowiedzi możemy przeczytać co następuje: Pytanie, co dla nas jest wartością. Jeśli ktoś uważa, że człowiek powinien się kierować wyłącznie popędami i że to ich zaspokojenie może nas uszczęśliwić, to wtedy nie widzi wartości w wierności, odpowiedzialności za drugą osobę, uczciwości wobec niej. Wtedy można nie liczyć się z konsekwencjami, jakie niesie ze sobą bliskość z drugą osobą. Nie liczą się dla nas jej uczucia, jej dobro, nie czujemy się także odpowiedzialni za poczęte przez nas życie. Dużo osób ma dziś takie podejście do życia?
Zaczynamy podchodzić do życia w bardzo konsumpcyjny sposób. Cały czas zadajemy sobie pytanie: co ja z tego mam? Pierwszy lepszy problem powoduje w nas zniechęcenie. Usłyszałem kiedyś ciekawe porównanie – że starsze pokolenia były nauczone, iż kiedy się coś psuło, wtedy to naprawiano. Nieważne, czy była to pralka, telewizor czy związek. Dziś jak coś się psuje, wyrzucamy i kupujemy nowe.

Mam gdzieś w swoich szpargałach zapisaną odręcznie sentencję:
Brak przygotowania do małżeństwa jest dobrym przygotowaniem do rozwodu.
Coraz bardziej się skłaniam do przyznania słuszności jej autorowi. Przed podjęciem tematu postanowiłem wysondować opinię na temat materiału o rozwodach w Polsce i dlatego zamieściłem na swoim profilu Fb link do tego artykułu z przytoczonym tu fragmentem tekstu. Tytułem komentarza dodałem jeszcze: I przyrzekam ci, że cię nie opuszczę aż… do rozwodu – tak (podobno)  brzmi współczesna przysięga małżeńska…
Już po chwili odezwał się do mnie na fejsbukowym czacie, jak mi się wydawało szczęśliwy młody żonkoś w następujących słowach:
-Witam Pana. Napisałbym coś o tych rozwodach, bo sam jestem w trakcie przechodzenia przez piekło z kimś kogo uważałem za żonę, a okazało sie to wszystko fikcją
-Witam i ja. Czy przeczytałeś artykuł i dyskusję pod nim?- zapytałem
-Właśnie zaczynam, bo moja sytuacja, to się nadaje jako scenariusz do filmu. Po 2ch latach od urodzenia się naszej córki wyszło, że ojcem dziecka jest jakiś patologiczny typ, do tego żoneczka jak się okazało miała konto na portalach gdzie także kobiety ogłaszają się na sex za pieniądze i co najlepsze założyła mi teraz jeszcze sprawę o alimenty, bo chciałaby mieć stałe źródło przychodów..
-No to masz zagrychę bracie!!! – odpisałem. Pewnie już wiesz, że dziecko w związku jest dzieckiem tych dwojga, którzy związek tworzą – tak prawo chroni niewinne dzieci. Życzę Ci dużo siły w dochodzeniu swego.
-Powiem panu szczerze , że ciężko mi to idzie, bo chce to zakończyć jak najszybciej, ale z drugiej strony cholernie boję się o małą i o to co z nią będzie? Ta jej matka jest tak głupia i tępa, że głowa mała…
-To czym Cię tak oczarowała?
-Zastanawiam się czasem gdzie ja oczy miałem
-No to jak Ty wszedłeś w tę grę? Nic nie wskazywało na to, że coś kręci?
-Zajebista aktoreczka, razem z mamusią Oskara powinny dostać
-Mogę Ci tylko współczuć kolego. Jakoś się z tego wyplączesz…
-Muszę, ale droga dość długa…
-I wstrzymaj się z pokusą wchodzenia w kolejne związki.
-Broń Boże, ja już nie zaufam kobiecie. Kręcę czasem filmy na weselach i widzę co się dzieje. Kumpel kręcił 3 tygodnie temu film na takim weselu, że skończyło się przed oczepinami, bo jak się okazało się to w apartamencie małżeńskim między panią młodą, a jednym z członków orkiestry rozgrywała się scena niczym z amerykańskiego pornola
-No i co? – pytam dalej
-Pan młody się powiesił po 3 dniach, a jego ojciec wkrótce zmarł na zawał i pozamiatane – po 7 latach związku, więc jak tu teraz babie zaufać?
-A panna ma się dobrze?- pytam
-Zaginęła w akcji za granicą ponoć
-To faktycznie pozamiatane.
-Starsze pokolenie żyje inaczej, nawet to, co jeszcze ze mną wychodziło ze szkoły, a teraz …Zresztą, to co teraz dziewuchy wyprawiają na dyskotekach tam to już jest patologia dlatego przecież już nie gram jako DJ od ponad 2 lat,
-To jaka przyszłość nas czeka?
-Po tym debilu co wymyślił gimnazjum to już nie ma przyszłości…Przepraszam, że tak mówię, ale niestety w tej sytuacji nazywam rzeczy po imieniu, bo gimbaza to największa katastrofa i pomyłka polskiej edukacji.
-To nie Internet jest winny? – pytam
-Szczerze, to Internet nie byłby winny gdyby w gimnazjum nie było takiej swobody jaka jest
-Ta swoboda zaczyna się w domach, a nie w szkole
-Tak, zgodzę się, ale jest drugie dno. Jeśli rodzice nie reagują na to, co się dzieje w szkole, bo ona sama przymyka oko to tu zaczyna się łańcuch, a potem do szkoły średniej przychodzi element jak tworzy się w gimnazjum
-Tu też trudno szkołę winić
-No, ale młode pokolenie nauczycieli często po gimnazjum nie reaguje na pewne sytuacje i mamy stan faktyczny, taki jest matury coraz gorzej, a nauka to już nie mówię
-Rozgrzani wszechobecnym seksem reagują tak jak chcą. Rodzice udają, że nic się nie dzieje i z bańki. Będzie z tego dziecko, to wyda się za mąż i będą razem klepać biedę, a nie będzie im wychodziło, to zmieni się męża na inny model.
– Ale dziecko wtedy głupieje, bo myśli że ma 5 tatusiów
-Rodzina patchworkowa jest wynalazkiem amerykańskim, ale już jest powszechna i u nas
– No, teraz wszystko zaczyna być zamerykanizowane. Ja wiem przy kręceniu filmów ślubnych widzę, że czasem są głupie pomysły
-Pomysły na życie są najważniejsze – oświadczam
-No, oni niestety za późno zdają sobie z tego sprawę…
-Każdy sam płaci swoje rachunki, prawda?
-Tak.
-Życzę Ci pomyślnego rozwiązania tego problemu. Trzymaj się
-Nie dziękuje, to podstawa
-Oby się to rozwiązało szybko. I nigdy zbyt dużo ufności, co?
-No niestety…

Każdy z nas zna kogoś kto przeżył lub aktualnie przeżywa taki życiowy wiraż. Coraz więcej jest również rodzin patchworkowych i jak się okazuje to takie zlepki strzępów byłych rodzin mają podobno sporo plusów. Oto czytam co następuje:
… Cechą charakterystyczną rodziny patchworkowej jest fakt, że obecni partnerzy żyją w zgodzie ze swoimi byłymi partnerami i dbają o to, by dzieci z poprzednich małżeństw traktowały się jak prawdziwe rodzeństwo. Rodzina patchworkowa posiada następujące zalety:
– Taki model rodziny uczy wyrozumiałości, pokazuje, że można zbudować dobre relacje z byłym partnerem-ojcem lub matką dziecka, nawet wtedy, gdy uczucie już wygasło.
– Rodzina patchworkowa jest większa – na rodzinnych uroczystościach bywa wesoło i gwarno. Oprócz mamy, taty, jest jeszcze przybrany tata lub mama i liczne przybrane rodzeństwo.
– Jak każdy patchwork jest też oryginalna, składa się z wielu różnych osobowości – bywają takie rodziny, których członkowie wyznają różne religie, mają całkowicie odmienne poglądy i kolor skóry. Np. biologiczny tata Kasi jest niepraktykującym Żydem, mama Polką, która wyszła za mąż za Hindusa, mającego syna z poprzedniego związku z Angielką. Prawdziwy tygiel narodowości i religii. Taka rodzina musi uczyć tolerancji, a także szacunku dla odmienności i innych kultur.
– Rodzice mają mniejsze problemy ze zorganizowaniem dzieciom ferii czy wakacji – część wolnego czasu dzieci spędzają ze swoją biologiczną mamą, część z tatą (niektóre patchworkowe rodziny są na tyle zgrane, że starają się planować wspólnie wakacje).- podkreślenia moje http://www.mjakmama24.pl/rodzice/psychologia/rodzenstwo/rodzina-patchworkowa-zalety-rodziny-patchworkowej,263_3902.html

 Całe szczęście, że są rozwody, że łatwiej młodym żyć w związku partnerskim niż małżeńskim, a rodzina patchworkowa jest wynalazkiem godnym upowszechnienia, prawda?

Czy godzicie się z taką interpretacją przytoczonych materiałów?