List do Świętego Mikołaja

Niemal codziennie odbywam video rozmowy z moją wnusią Emilką. Spędzamy w ten sposób trochę czasu – w oddaleniu wprawdzie, ale i w możliwej do zrealizowania bliskości. Rozmawiamy, zjadamy wspólnie śniadanko, czytam jej opowiadanka o Martynce z kilku pozostawionych u nas książek, pokazuję w tym czasie kamerką z telefonu bogate ilustracje do czytanego tekstu. Czasem oglądamy razem filmiki, które ona sama wybiera, a ja komentuję niektóre tajniki technologii wykonywania, czy naprawiania tego, czy owego. Wiadomo „Dziadzio wszystko potrafi naprawić i na (prawie)wszystkim się zna…”
Ostatni jednak kontakt przebiegał według nieco odmiennego scenariusza.
Emilka zatelefonowała i gdy odebrałem, to okazało się że byłem jej potrzebny do pomocy w pisania listu do Świętego Mikołaja. Miała już kartkę i pisaki i ostro zabraliśmy się za realizację planu. Niestety, mój zapał wkrótce uległ ostudzeniu, no bo jak uczyć pisać na odległość kogoś, kto nie zna jeszcze kształtu liter? Tego jeszcze nigdy nie robiłem i szybko okazało się, że nie potrafiłem.
Na szczęście przypomniałem sobie, że Emilka pozostawiła u nas literki z magnesem, którymi ćwiczyliśmy pisanie na lodówce podczas jej ostatniego pobytu. Wziąłem więc z jej szuflady komplet i rozsypałem na stole, aby kolejne potrzebne do listu literki pokazywać jej kamerką z telefonu. Emilka wypisywała je na kartce. List zaczęliśmy przymilnym zwrotem:
Kochany Mikołaju…
Sprawdzając efekty stwierdziłem, że niektóre litery napisane zostały tak jak pisze się wspak. Gdy uporaliśmy się z tym problemem należało przejść do meritum, prawda?
Dopytywałem Emilkę jak by ona napisała swoją prośbę, ale nie udało się nam tego uzgodnić. Musiałem zacząć sam. Zaproponowałem zacząć meldunkiem:
– Cały rok byłam grzeczna… – Reakcja była błyskawiczna.
– Dziadzio, przecież Święty Mikołaj wie, że byłam grzeczna… On wszystko wie…
– No, może i tak jest Emilko – odparłem. Zatem przejdźmy do rzeczy.
– O co chciała byś prosić Mikołaja?
Tu powstał problem, bo tego jeszcze ona nie wiedziała. Podpowiadam więc:
– Może lalkę?
– Dziadzia, wiesz ile mam lalek? Po co mi jeszcze jedna?
– To może jakąś fajną książkę, którą będę ci czytał?
– Dziadzia przecież wiesz  o tym, że mam dużo książek u siebie i u was…
– To może sanki, bo przydałyby się w zimie …
– Dziadzia przecież mam sanki u ciebie i u mnie…
   Ręce mi opadały coraz bardziej po każdym nietrafnym strzale. Co tu wymyśleć, myślałem gorączkowo. Już wiem, bo nagle pomyślałem o napisanym niegdyś na blogu liście do Św. Mikołaja, który spodobał się wtedy moim uczennicom. https://tatulowe.wordpress.com/2008/11/30/czy-odwiedzi-mnie-swiety-mikolaj/
Zaproponowałem Emilce tak jak w tekście było napisane:
Wiesz co Emilko, napiszmy do Mikołaja takie słowa:
– Święty Mikołaju, pomyślałam sobie teraz, że mam dużo zabawek i różnych rzeczy otrzymanych w prezentach, a są na świecie inne dzieci, które nie mają zabawek, to może im oddaj te prezenty, które dla mnie przygotowałeś? Dobla?
Emilka skrzywiła się i od razu wiedziałem, że mocno przesadziłem z taką propozycją. Za mała jeszcze, aby myśleć w takich kategoriach – pomyślałem. Jeszcze przez chwilę krzywiła się na moją propozycję, aby w końcu rozpłakać się i odejść od stołu rozmów. Jej Mama widząc takie emocje interweniowała uspokajającym argumentem, że może nie warto pisać do Św. Mikołaja specjalnego listu, a on i tak, jak w latach ubiegłych zrobi niespodziankę?
Emilka przystała na ten argument i szybko się uspokoiła.
Na szczęście nie obraziła się na mnie i nadal jesteśmy przyjaciółmi.