Podziękuj nauczycielowi… Jeśli masz za co…

W ostatnim czasie moja żona przeszukując Internet natrafiła na artykuł tyczący szkodliwości glutenu, a właściwie braku takiej szkodliwości dla osób nie obciążonych celiakią – nietolerancja na gluten – białko zawarte m.in. w pszenicy. Artykuł pochodził z Instytutu Sadkiewicza . Gdy mi na gorąco relacjonowała treść tego opracowania, to zwróciłem uwagę na nazwisko Sadkiewicz.

Znałem takie  nazwisko jeszcze ze szkoły w Bydgoszczy, a ten instytut gdzie się znajduje ? – zapytałem żonę
– Właśnie w Bydgoszczy – odpowiedziała.
– Ciekawe, czy to nazwisko mojego nauczyciela? – zastanawiałem się głośno.
Usiadłem do komputera i przeglądnąłem sam artykuł jak i stronę, na której go zamieszczono. Akademia Kulinarna. Postanowiłem to sprawdzić. Napisałem:
– Czesław – W latach 60-tych chodziłem do Technikum Przemysłu Spożywczego w Bydgoszczy. Pracownię technologiczną prowadził tam inż. Sadkiewicz. Był wybitnym fachowcem i nauczycielem. Czy nazwa Waszego instytutu ma coś wspólnego z tamtym panem? Wkrótce pojawiła się odpowiedź:
– Instytut Sadkiewicza -Akademia Kulinarna Sadkiewicz – Oczywiście, że tak i wspólnie dziś, już z profesorem belwederskim dalej prowadzimy szkolenia. Zapraszamy do odwiedzin instytutu. Na pewno ojczulek się ucieszy. Pozdrawiamy.
– Czesław – Proszę Go serdecznie pozdrowić. Był dla nas osobowością, jaką spotyka się niezwykle rzadko. Przewidywaliśmy Mu wielką karierę i to się spełniło. W odpowiedzi pojawiło się polubienie.
Powędrowałem we wspomnieniach do czasów szkolnych. Czym się tak mocno wrył w moją pamięć inż. Sadkiewicz, że po niemal 60 latach wracam do wspomnień?
W czasie nauki nie był łatwym człowiekiem. Lubił zaskakiwać Bogu ducha winnych uczniów nagłym pytaniem typu:
– Jakim płomieniem pali się tetra? Nieszczęśnicy wywołani do odpowiedzi strzelali kolorami: – żółtym, niebieskim, białym i zaliczali dwóje jak się patrzy. Gdy inżynier znudził się stawianiem dwój, to wysyłał kogoś do wiszącej w pracowni gaśnicy przeciwpożarowej aby przeczytał jej nazwę: Gaśnica tetrowa – dowiadywaliśmy się przy okazji. No więc odpowiedzcie sobie sami, czy czynnik zawarty w gaśnicy może się palić?
Zdarzyło się kiedyś, że zaraz po rozpoczęciu zajęć wzywał kogoś z nas i podając suwmiarkę kazał zmierzyć z dokładnością do dziesiątych części milimetra jakiś przedmiot. Efekt? Kilka kolejnych dwój, bo kto potrafiłby dokonać tej sztuki jeśli pierwszy raz w życiu miał w ręce suwmiarkę? Złościliśmy się na niego, bo to przecież technikum przemysłu spożywczego, a nie jakieś mechaniczne więc po co nam ta umiejętność?
Odpytywał posługując się dla wyboru numeru z dziennika tarczą , która zatrzymywała się na przypadkowym numerze. W czasie gdy jeszcze się kręciła obserwował nasze twarze na których malowało się przerażenie.
Pracownia towaroznawczo- technologiczna to było jego królestwo, które sam stworzył wyposażając je w wyprodukowane własnym sumptem maszyny i urządzenia potrafiące ocenić wartość mąki, w tym jej popiołowość, ilość i jakość glutenu. Prowadziliśmy próbne wypieki z ciasta wyprodukowanego  na miniaturowych maszynach i wypieczonego w miniaturowym piecu , a to wszystko po to aby ocenić, czy osiągnięte wyniki są zbliżone do maksymalnych norm ilościowych i jakościowych.
Wiele zyskałem w tamtej szkole i nic dziwnego, że startowałem po jej ukończeniu na Technologię Żywienia i Żywności  Akademii Rolniczej w Poznaniu. Nie dane mi było jednak studiować tego kierunku z powodu zaległości w matematyce. Po wojsku i po kilku latach pracy podjąłem studia na pokrewnym kierunku i tamta wiedza okazała się jednak przydatna. Później uczyłem przedmiotów zawodowych w tym towaroznawstwa i tu również odwoływałem się do szkolnych doświadczeń. Nie raz się przekonałem o tym, że: WWW oznacza : warto wiedzieć więcej
Do brzegu jednak, jak powiada Klarka.
Dlaczego podejmuję ten temat? Otóż przytrafia mi się jeszcze otrzymywać od dawnych uczniów sympatyczne wpisy pod zdjęciami na Facebooku, czy na blogu, przy okazji urodzin, czy snucia wspominków szkolnych. Kwituję je zwykle z niejakim zakłopotaniem słowami: Bardzo mi miło, bo ja zawsze starałem się jak mogłem, a jak nie mogłem to też się starałem… Myślę przy tym, że każdemu nauczycielowi byłoby miło otrzymać po latach taką premię za całokształt. Dlatego z radością przywitałem i polubiłem stronę: https://www.facebook.com/podziekujnauczycielowi/  Zamieściłem na niej wtedy podziękowania dla innego nauczyciela z tej samej szkoły. Teraz postanowiłem sprawdzić co się na tej stronie dzieje. Znalazłem tam komentarze(pisownia oryginalna)
– jdar –  M-k Dziękuję 🙂 obiecuję że będę czytać te książki 😉
– Arkadia –  Co za bzdura… Nauczycielą nie zależy na naszej przyszłości, nie spoufalają sie z nami .. nie łączy nas z nimi nic. Robią to co mają robić i za to dostają pieniądze.. są jak pani kasjerka, taksówkarz albo ktokolwiek inny kogo spotkamy na naszej drodze . A wszystkich nauczycielą jakich do tej pory poznałam nie mam naprawde za co dziękować.. Mogę dziekować tylko samej sobie że wytrzymuje z nimi te pięć dni w tygodniu
– Monika – to żałuj że tylko takich nauczycieli miałaś:)
– Agnieszka – Dokładnie!!!!
– Ewa – Bardzo dobra akcja lecz rodzice od dziecka powinni uczyć dzieci szacunku do nauczycieli ,a nie wyzywać panią przy dzieciach tylko dlatego ze nauczyciel zwróci uwagę dziecku
– Kinga – skoro podziękować trzeba , to i ja podziękuję. Dziękuje p. D . za to , że zniszczyła we mnie wiarę , w ludzi . za to że dzięki niej szkoła to była, jest, i będzie dla mnie traumą . A szkoda, bo na początku bardzo lubiłam do nie chodzić, niestety ta pani skutecznie we mnie tą chęć zgasiła .

Jestem chyba zbyt emocjonalny i zupełnie niedopasowany do współczesnych czasów. Wydaje mi się jednak, że jeśli nie miałbym nic pozytywnego do powiedzenia jednemu choćby z setek spotkanych w młodości nauczycieli, to zachowałbym milczenie …