Tak się złożyło, że kilka dni przed świętem dzieci odwiedziliśmy nasze dzieci i ich dzieci. Mogliśmy więc uczestniczyć w przygotowaniach do obchodów tego wielkiego wydarzenia. Dowiedzieliśmy się od wnusi, że oto nadchodzi i budzi niemałe emocje, że miło jest dostawać prezenty, a święto może trwać nawet tydzień… Wiedzieliśmy od naszych dzieci o tym co mają w ofercie, a pozostało tylko czekać i obserwować.
Na Facebooku zamieśćiłem taką niewinną historyjkę bazującą na doświadczeniu tych dni:
Ośmioletnia dziewczynka poprzypominała swojemu tacie o nadchodzącym Dniu Dziecka podpowiadając, że liczy na prezenty. Tatuś zapewnił ją o tym, że pamięta, ale prezenty zależą od jej sprawowania się, a z tym nie zawsze jest tak jak potrzeba. W odpowiedzi usłyszał:
– Tato, to jest Dzień Dziecka, a nie tylko grzecznego dziecka…
Pomyślałem, że ona ma chyba rację, co?
Post uzyskał 12 polubień, a Iza będąca młodą mamą odpowiedziała:
-Miała rację 🙂 dziecko to dziecko każde coś ma za uszkami 😀
Dziecko ma swoje własne postrzeganie świata i ufa, że świat o tym wie i przyłączy się do miłej atmosfery po stronie oferenta. Bywa, że tzw. świat rzeczywiście coś robi dla dzieci. Ot, weźmy dla przykładu naszą władzę. W przeddzień święta usłyszałem w Polskim Radio informację o tym ,że w Dniu Dziecka wchodzi w życie ustawa mająca poprawić sytuację dzieci, których rodzice się rozwiedli, a tatusiowie zapominają o płaceniu alimentów. Ten problem dotyczy w Polsce 1 miliona dzieci, a zaległości wobec nich przekroczyły miliard złotych. Nie podali szczegółów dotyczących nowych rozwiązań, ale wnoszę, że będą one skuteczne i poprawią los bardzo licznej grupy dzieci, które pozbawiono beztroskiego dzieciństwa spędzanego w pełnej i szczęśliwej rodzinie.
W innej informacji usłyszałem sporo o Wioskach Dziecięcych, o rodzicach zastępczych, o porzucanym w Polsce, średnio co 10 godzin dziecku, o liczbie dzieci oczekujących na adopcję… Sporo można wyczytać z artykułu omawiającego wyniki badań sytuacji dzieci w świecie jakie w tych dniach udostępniono w Raporcie. Czytamy w nim o tym, że:
Ponad 730 mln dziewczynek i chłopców na świecie jest pozbawionych dzieciństwa. Przy okazji Międzynarodowego Dnia Dziecka organizacja „Save the Children” zwróciła uwagę na zastraszające, dziecięce losy. http://wiadomosci.onet.pl/swiat/zrabowane-dziecinstwo-druzgocacy-raport-save-the-children/486q8rz
Najbardziej zagrożone jest dzieciństwo dziewczynek i chłopców w Zachodniej i Centralnej Afryce – wynika z raportu na rok 2017: „Stolen Childhood – zrabowane dzieciństwo”. W rankingu 172 krajów naszego globu na ostatnich miejscach plasują się Niger, Angola, Mali, Republika Środkowoafrykańska i Somalia. Najbardziej beztroskie dzieciństwo mają dzieci w Norwegii, Słowenii, Finlandii, Holandii i Szwecji. Niemcy zajmują dziesiąte miejsce, Polska dwudzieste szóste. W swoim raporcie „Save the Children” definiuje dzieciństwo jako okres życia, „w którym czas spędza się przede wszystkim na zabawie i nauce, i w którym w pełni może się rozwinąć osobowość dziecka”. Każda dziewczynka i każdy chłopiec zasługują na dzieciństwo „wypełnione miłością i ochroną”.
Pozwoliłem sobie podkreślić definicję dzieciństwa przyjętą do badań, ale jeszcze raz to zacytuję: dzieciństwo to okres życia, „w którym czas spędza się przede wszystkim na zabawie i nauce, i w którym w pełni może się rozwinąć osobowość dziecka”. Każda dziewczynka i każdy chłopiec zasługują na dzieciństwo „wypełnione miłością i ochroną…
To jednak, pod czym w Europie bez zmrużenia oka podpisałaby się większość ludzi, w skali globalnej wcale nie jest oczywistością… – o czym codziennie nam przypomniano w materiałach dotyczących wojen, wypędzeń, przesiedleń i innych nieszczęść dzisiejszej ludzkości.
W Onecie spotkałem materiał o losach dzieci na terenach objętych wojną. W materiale znalazłem taką oto zachętę do przeczytania całości. „ Jakaś dziewczynka (o egzotycznie brzmiącym imieniu) miała szczęście, bo czworo jej rodzeństwa zabiła bomba, a jej tylko urwało nogę…” Mnie to nie zachęciło, bo nie otwarłem całego materiału. Bez tego wiem o czym napisano.
Jedna z moich znajomych zamieściła w Dniu Dziecka wiersz traktujący o dziewczynce żyjącej w bezpiecznym kraju, gdzie słowo wojna nie jest dzieciom znane, która szczerze współczuje swojej rówieśnicy jej losu i życzy radości jakie niesie szczęśliwe dzieciństwo. Poruszający wierszyk. Użyłem tego przykładu w rozmowie z moją wnusią. Zapytałem ją czy słyszała o wojnach niosących nieszczęście ludziom, o Syrii, o mieście Aleppo, gdzie już nie ma domów tylko morze gruzów, gdzie również mieszkają dzieci oczekujące na prezenty… Nie słyszała. Jej tatuś zmienił temat na bardziej bezpieczny dla dziecka, bo po co go obarczać takimi problemami? Jeszcze o nich usłyszy jak będzie starsza.
Tu chciałem dotknąć jedynie tematu z zakresu sposobów rozmowy z dziećmi. Napotkałem w tych dniach interesującą rozmowę na ten temat. Oto link: http://kobieta.onet.pl/dziecko/starsze-dziecko/trudne-tematy-jak-rozmawiac-z-dzieckiem/hdynvkh
„Dzieciom często wystarczy prosta odpowiedź i to je satysfakcjonuje, dlatego warto dopytywać, co dokładnie chcą wiedzieć. Tematy są trudne dla dorosłych, nie dla dzieci”. O tym, jak rozmawiać z dzieckiem na tak trudne tematy jak śmierć, przemoc czy seks, co dzieci naprawdę chcą wiedzieć i jak dostosować odpowiedź do ich wieku oraz potrzeb, opowiada psycholog dziecięcy Natalia Wierońska-Saternus. Rozmowę kończą następujące pytania i odpowiedzi:
– Obawiamy się tych wszystkich trudnych pytań, a często okazuje się, że dziecko nie chce nawet znać szczegółów, zadowala się ogólnikami. Strach ma wielkie oczy? – zapytała dziennikarka
– Dokładnie tak jest. Dzieciom często wystarczy prosta odpowiedź i to je satysfakcjonuje, dlatego warto dopytywać, co dokładnie chcą wiedzieć. Wracamy do tego, co powiedziałam na początku: tematy są trudne dla dorosłych, nie dla dzieci.
– A więc jak rozmawiać z dzieckiem na trudne tematy?- brzmiało ostatnie pytanie
– Prosto, otwarcie i szczerze – brzmi odpowiedź fachowca
Dodaj do ulubionych:
Lubię Wczytywanie...
