
Od pierwszego dnia wojny w Ukrainie śledzę jej przebieg posługując się stacją TVN 24 i „Jedynką” Polskiego Radia. Mam więc jakąś średnią ocenę rozpiętą pomiędzy wersją koalicji rządowej i opozycji. Z radością przyjmuję jakieś, miejmy nadzieję na to że nie chwilowe, zbliżenie się tych obrazów. Rząd odzyskał nagle inicjatywę dyplomatyczną i miło patrzeć jak nasz premier pogania kanclerza Niemiec do czynnej pomocy Ukrainie, przy jednoczesnym osłabianiu Putina. Cieszy mnie fakt przebijania się do Europejskiej świadomości naszego podejścia do niezależności energetycznej, która powoli ale coraz skuteczniej doprowadza nas do uniezależnienia się od dostaw z Rosji.
Państwa potężniejsze od Polski, ale zbyt ufne w intencje Putina, jako dostawcy surowców energetycznych otrzymali nauczkę i muszą zweryfikować dotychczasowe podejście do wschodniego partnera.
Jestem jednak coraz bardziej przygnębiony tą wojną i wystraszony zarazem, bo Putin może okazać się nieobliczalny w swym zacietrzewieniu i przegrywając z teoretycznie słabszym przeciwnikiem starcie na broń konwencjonalną może sięgnąć po broń nuklearną. Zaszkodzi więc nie tylko Ukraińcom, ale również swojemu narodowi i całej Europie.
Obserwując media społecznościowe co chwila natrafiam na „perełki” ukazujące zmieniające się gwałtownie nastawienie Rosjan i Europejczyków do dyktatora.
Napisał ktoś dla podkreślenia faktu zjednoczenie się Ukraińców wokół swojego prezydenta:
Nie obchodzi mnie jakie plany realizował Putin napadając na Ukrainę,
Ważniejsze jest to, czego nie planował, a zrealizował celująco…
Jakie recenzje zbiera przy okazji nasz prezydent, to już lepiej zamilczeć.
Wczoraj natrafiłem na filmik, w którym dwie cudne ukraińskie dziewczynki wyśpiewały swoje błaganie o zaprzestanie wojny i przywrócenie pokoju. Udostępniłem to natychmiast, aby mogły trafić do serc i umysłów innych. OTO Ta piosneczka
Jeszcze jedno bulwersujące zdjęcie z Facebooka.
Dziewczyna, czy może żona żegna chłopaka, czy męża idącego walczyć o niepodległość.
W podpisie słowa:
Ludzie, którzy idą na wojnę, nie chcą wojny
Ludzie, którzy chcą wojny, nie idą na wojnę…
Od razu nasuwają się sceny z pogranicza często pokazywane w naszej telewizji. Mąż, czy ojciec przywozi swoją rodzinę pod przejście graniczne, a sam wraca walczyć. Jak dramatyczne to muszą być chwile dla żony, matki, dzieci i samego żołnierza. Jaka niepewność jutra dla obu rozdzielonych części rodzin. Ile jest tam takich rodzin?
Wszystkim ludziom marzy się wdrożenie w życie jednego wezwania i dążenia wyrażanego we wszystkich językach świata: Nigdy więcej wojny!!!
Czy ktoś ze współczesnych dożyje takich czasów?
W czasie gdy trwała wojna w byłej Jugosławii, w naszej telewizji pokazywano program skierowany przeciwko wojnie. Zapamiętałem śpiewany przez wszystkich występujących artystów utwór do wiersza Wojciecha Młynarskiego „Odgłosy wojny”, którego fragment tu przytaczam:
Dłoń mej Córki piłkę chcąc chwycić nagle ściska się niespokojnie,
na ekranie ranni, zabici, córka pyta, czy będzie wojna ?
Fonia wzmacnia wystrzałów echo, wizja zbliża krew na ekranie,
mówię: Córko, to tak daleko i wiem, że kłamię…
Refren: Jak bolesne szkło pod powieką kaleczące źrenicę bystrą
wojna nigdy nie jest daleko, wojna zawsze jest bardzo blisko.
Blisko skroni i blisko serca, blisko mózgu, blisko sumienia,
blisko myśli, co mózg przewierca: gdzie jest rada, gdy rady nie ma ?
Blisko klonów na mej ulicy, skweru, co się może stać grobem,
blisko lęku i znieczulicy i skargi Niobe.
Refren: Jak bolesne szkło pod powieką kaleczące źrenicę bystrą
wojna nigdy nie jest daleko, wojna zawsze jest bardzo blisko…
Już kiedyś używałem tego wiersza, aby podkreślić dramatyzm chwili, w której groźby stają się faktem i wróg pojawia się w naszym otoczeniu, aby nas zastraszyć, ograbić, pozbawić należnych praw, albo fizycznie wyeliminować. Mówiłem o tym w szkole, gdzie uczyłem przysposobienia obronnego. W reakcji na te słowa jedna z uczennic przyniosła na lekcje wykonane przez siebie portfolio z dokumentacją prasową przeżywanej wtedy na świeżo wojny w Jugosławii. Państwa Europy, choćby poprzez przynależność do Unii łączyły się, a Jugosławia na odwrót, przeprowadzała proces krwawego podziału. Wtedy też byliśmy wystraszeni mimo, że było to dość daleko od naszych granic.
Ta dziewczyna skupiła się nad tym, aby ukazać dzisiejsze realia wojny prowadzonej przy udziale telewizji i mediów. Ludzie siedzący w fotelach, popijając ulubione drinki, dzięki telewizji mogą sobie oglądać sceny wojenne serwowane przez niemal całą dobę i pocieszać się tym, że to daleko.
Ona ten argument, że to daleko, ujęła w postać własnoręcznie napisanych wierszy. Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie i dlatego spopularyzowałem jej dzieło w pokoju nauczycielskim i w drugiej szkole, w której uczyłem na pół etatu.
Mówiąc o wojnie do uczniów w szkole średniej podkreślałem niewyobrażalne okrucieństwo na jakie narażeni są zwłaszcza ludzie cywilni, którzy tracą cały dobytek, tracą bliskich, a sami doznają skutków przemocy i poniewierki.
M. Rodowicz, w jednej z piosenek odwołuje się do kobiet śpiewając:
…Niechaj każda w progu stanie,
Swoich chłopców na spotkanie śmierci nie dajcie,
Nie dajcie…
No tak… Kobiety wiele mogą uczynić dla zachowania pokoju, tylko kto obroni ich dom, miasto, kraj?
Trudne to sprawy. Jest okazja się nad tym zastanowić
