Koło się domknęło…Pora na emeryturę

W tym roku mija 10 lat od ważnego życiowo momentu, czyli zakończenia pracy zawodowej w związku z przejściem na emeryturę. To długi okres czasu, ale jednak zbyt mały, aby zatarły się wspomnienia związane z pracą nauczyciela. Zapraszam do lektury i wspominek

Często omijały mnie okazje szkolnego świętowania różnych uroczystości szkolnych, gdyż pracując w dwóch szkołach po prostu nie zdążałem akurat tam, gdzie coś szczególnego się działo. Tu akurat zdążyłem w samą porę.
Ponieważ zawsze noszę aparat fotograficzny przy sobie, więc z marszu wykonałem kilka zdjęć, a później poprosiłem kogoś z obserwatorów o wykonanie mi zdjęcia z absolwentami mojej klasy na tle hasła, które zostało napisane jakby specjalnie dla mnie. Obserwatorami tej sceny byli wszyscy zebrani tam nauczyciele z dyrektorem szkoły na czele.
Ten fakt będzie miał w tej opowieści szczególne znaczenie.
Zacytuję pełną treść hasła:
Chciałbym kiedyś tu powrócić,
Chciałbym kiedyś tu zapukać,
By dzisiejszy dzień poszukać…
W dniu rozdania świadectw już wiedziałem o tym, że ostatecznie kończę pracę zawodową w staszowskim ekonomiku, a wiec podobnie jak absolwenci odchodzę z tej szkoły. Nawet napisałem już wtedy i opublikowałem tekst pt.:
Hej wakacje to rzecz miła…https://tatulowe.wordpress.com/2011/06/09/hej-wakacje-to-rzecz-mila-3/, w którym zapowiadałem swoje odejście z pracy na dłuuugie wakacje zwane emeryturą

Odeszli ze szkoły absolwenci ZSZ, odeszli wreszcie na zasłużone wakacje wszyscy pozostali uczniowie. Szkoła odzyskała wakacyjną ciszę przerywaną sporadycznie krokami kogoś z personelu lub interesantów kończących proces rekrutacji na kolejny rok szkolny. W tej atmosferze doczekałem dzisiejszego dnia, na który zwołano Plenarne Posiedzenie Rady Pedagogicznej dla podsumowania wszelkich działań szkoły w minionym roku szkolnym. Niezwykle rozbudowany porządek obrad przyniósł wiele satysfakcjonujących informacji o osiągnięciach jakie, dzięki mądremu zarządzaniu i ofiarnej pracy całego grona pedagogicznego udało się zrealizować z korzyścią dla naszych uczniów i dla społeczeństwa – nie tylko lokalnego. Są tu realizowane z sukcesami projekty unijne przynoszące możliwości rozwoju bazy dydaktycznej, wymianę międzynarodową młodzieży z wszelkimi szansami rozwojowymi jakie niosą te sposoby inwestowania w Kapitał ludzki. To cieszy wszystkich pracujących ofiarnie dla Naszej szkoły. Dyrektor ZSE Jan Ungeheuer wielokrotnie podkreślał zasługi poszczególnych osób jako, że zawsze stara się doceniać wkład pracy każdego i pozytywnie motywować do dalszych działań. Nawet niedociągnięcia, których nikt się nie ustrzeże podkreślano w sposób życzliwy i koleżeński. To krzepi poszczególnych ludzi i cementuje cały zespół.
Ostatnim punktem programu było moje pożegnanie…

– A teraz chciałbym pożegnać odchodzącego na emeryturę, najstarszego w gronie kolegę, który ostatnie 22 lata poświecił naszej szkole… – powiedział dyrektor, po czym przybliżył niektóre moje działania służące szkole i środowisku. Otrzymałem kwiaty i życzenia. Zaśpiewałem ze wszystkimi tradycyjne Sto Lat. Próbowałem jakoś podziękować za wspólną pracę, ale głos uwiązł mi w gardle i nie wyszło to najlepiej. Mam nadzieję, że to zostanie mi wybaczone nawet przez siedzących naprzeciw kolegów, którzy – jak to dzisiaj na moją prośbę obliczyli – mają do emerytury jeszcze jakieś 40 lat. Niezwykle poruszyła mnie pamiątka jaką przygotował na moje odejście dyrektor szkoły. Otrzymałem bowiem z rąk dyrekcji pięknie wykonany album pt. Migawki ze staszowskiego ekonomika będący zbiorem fotografii z życia szkoły, w których uwieczniono moją skromną osobę. Okazuje się, że na starych zdjęciach nie tylko ja jestem młody. Młodzi są również ludzie, którzy pracują nadal, jak i młodzi są ludzie, którzy dawno już odeszli do lepszego życia. Ci, którzy wcześniej nie widzieli albumu podlegali podobnym do moich wzruszeniom. Jeszcze dopisano w nim piękne motto naszego wielkiego Patrona i podparto życzenia długim łańcuchem autografów. Jeszcze parę indywidualnych uścisków i zapytań o najbliższą przyszłość i …sala opustoszała.

Ja jestem szczęśliwcem ,bo mam blog. To, co uwięzło mi w gardle, teraz mogę tu spokojnie napisać licząc, że przeczytacie i podzielicie się z innymi.

Kochani, tytuł dzisiejszej opowieści w moim wypadku ma wartość symboliczną. Rozpoczynałem pracę 15 lutego 1970 roku w budynku leżącym o rzut beretem od naszego ekonomika i tu ją kończę. Pracę zmieniałem wielokrotnie, a w pierwszych kilkunastu latach średnio co 5 lat lub nawet częściej. Byłem referentem do spraw produkcji i gastronomii PZGS, następnie lustratorem CRS (dzisiaj trzeba by to nazwać audytorem) Prezesem GS dwukrotnie, kierownikiem gminnej służby rolnej, terenowym doradcą rolnym, nauczycielem – również dwukrotnie, a do tego rolnikiem, piekarzem, stolarzem i czym tam jeszcze w życiu wypadło być. Przez dwie kadencje przewodniczyłem społecznie Radzie Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej, a przez trzy szefowałem Komisji Rewizyjnej ZNP. Byłem więc szefem, jak i zwykłym robotnikiem – z półrocznym okresem bezrobocia( w Chicago). Poznałem wszystkie możliwe style kierowania różnymi firmami i sam dałem się poznać z tej strony setkom ludzi. Wiele z tych doświadczeń opowiadałem tysiącom już absolwentów naszej szkoły jako uzasadnienie pewnych życiowych prawd, które poznawałem osobiście na wyboistych drogach życia. Wiele z tych doświadczeń można znaleźć na blogu i do niego zapraszam licząc na tę formę kontaktu z Wami. Jedno tylko chciałem podkreślić na koniec tej wypowiedzi, co warto pamiętać, jako że to jest bardzo stara prawda. Konfucjuszowi przypisana jest ta sentencja: Jeśli kochasz to co robisz , to nie pracujesz.
Ja to sprawdziłem na sobie. To głównie dlatego osiadłem w ekonomiku i tu dotrwałem do końca swojej kariery zawodowej. Odkryłem w sobie to coś dość późno i gdy spróbowałem tej pracy, to zrezygnowałem z prezesostwa, aby być zwyczajnym nauczycielem. I tak pozostało po dziś dzień. Pracujecie w dobrej szkole, która szczyci się wysokim odsetkiem dziedziczenia zainteresowań zawodami będącymi wciąż w ofercie edukacyjnej . Nowe zawody są niezwykle przydatna na dzisiejszym rynku pracy, co czyni Waszą pozycję w ofercie edukacyjnej jeszcze bardziej interesującą dla młodych ludzi. Dowodem na to jest choćby obecny nabór na rok następny utrzymujący się na wyższym poziomie niż szacowany przez organ prowadzący. Przyszłość należy do Was.

Ps. W dzień po zakończeniu roku szkolnego pod moim tekstem: Ogólniak, czy technikum, a może zawodówka? pojawił się komentarz tej treści.

Jestem nauczycielem akademickim na dobrej wyższej uczelni technicznej. Skończyłam technikum, później studia (nie planowałam ich na początku), mam doktorat. Myślę o tym, żeby swoje dzieci posłać do techników, a jeśli będą chciały później na studia. W technikach zdobywa się umiejętności, których żadne liceum nie nauczy, po prostu człowiek po szkole technicznej całkiem inaczej myśli. Mamy w Katedrze dwóch doktorantów – obydwaj po technikum. Ze smutkiem chcę dodać, że to minister rodem z naszej uczelni zlikwidował technika i stworzył gimnazja. Pozdrawiam.
Wnioski wyciągnijcie sami…

Zapraszam do utrzymywania kontaktów poprzez blog .