Nauczycielka Viola

Bukiecik inspiruje do rozmowy

Viola jest piękną, utalentowaną muzycznie osobą, którą miałem szczęście uczyć w Zespole Szkół Ekonomicznych w Staszowie. Odszedłem stamtąd w 2011 roku i tylko sporadycznie wymienialiśmy jakieś uwagi pod zamieszczanymi na Fb zdjęciami, czy artykułami. W tzw. międzyczasie Viola ukończyła studia i została nauczycielem muzyki.
Tak się złożyło, że przyciągnąłem jej uwagę zamieszczonym na Fb zdjęciu, na którym uwieczniłem bukiecik polnych kwiatuszków (powyżej). Zdecydowała się nawiązać rozmowę zadając pytanie:
– Piękny bukiecik? 😉 dla kogoś? – Zapytała Viola
– Dla znajomych. Lubię zabierać ze spacerów takie pamiątki, aby je udostępniać innym
– Tak 😉 teraz pełno tej cykorii kwitnie 😉 Mam takie miejsce w Warszawie, gdzie jest taka łąka z cykorią 😉 Moja babcia uczyła mnie trochę zielarstwa i jakoś u mnie w rodzinie znajomość ziół to była taka podstawa wiedzy 😉 Ostatnio zauważyłam, że pod szkołą w Śródmieściu, w której teraz pracuje z jest dużo różnych roślin. Policzyliśmy z dziećmi, że rośnie tam 23 zioła 😉 i niektóre dzieci zapamiętały bardzo dobrze nazwy roślin, a jak idziemy na spacer, to cieszy mnie to, że już fajnie je rozpoznają 😉
– Bardzo ważna rola dobrego nauczyciela. Budzić ciekawość świata – zauważyłem
– Taaak 😉 Pamiętam jak Pan nam czytał i pokazywał różne fajne cytaty i wiersze 😉 Jeden z nich zapamiętałam: „Nie płacz, bo przez łzy nie widać drogi”
– Nadal mi się to podoba – odpowiedziałem. Miło, że wspominasz. Uważałem, że PO nie jest dla Was najważniejsze, a okazja naszych spotkań może być lepiej wykorzystana i dlatego sięgałem również po inne materiały…
– Ja też tak uważam 🙂. Uczę muzyki, ale pokazuje dzieciom to, że są różne możliwości w życiu i to od nich zależy, jakich wyborów dokonają. Zachęcam też dzieci do tego, by próbowały mieć własne zdanie 🙂 Teraz, jak odchodzę z pracy, bo kończy mi się umowa, to uczniowie odwiedzają mnie, piszą do mnie czasem przez Internet. To wszystko, co od nich otrzymuję daje mi do zrozumienia, że dobrze spisuję się w pracy. Nawet Pani dyrektor była zadowolona z mojej pracy na tyle, że jej smutno z tego powodu, że umowa mi się skończyła, a wraca na moje miejsce pani, która była na urlopie… Ale takie jest życie..
– Miałam szczęście, że poznałam fajnych nauczycieli w Staszowie. Miałam wielkie szczęście, że uczyli mnie ludzie z pasją – podsumowała Viola.
– A więc już odbierasz premię za oddanie sprawie. – Stwierdziłem.
 To wielka wartość. W nowym miejscu będziesz miała podobne uznanie i w końcu znajdziesz miejsce dla siebie. Ja średnio, co 5 lat zmieniałem pracę, aż w końcu trafiłem do szkoły i poświęciłem jej 24 lata. Jestem spełnionym człowiekiem dzięki szkole i poznanym tam uczniom, dzisiaj żonatym i dzieciatym już ludziom.
Na tym nasza rozmowa się urwała. Ponieważ jednak rozmyślałem o tym miłym dla mnie zdarzeniu, to następnego dnia zapytałem:
– Violu, jestem wciąż poruszony treścią naszej rozmowy. Czy mogę zrobić z tego post na bloga?
– Myślę, że tak 😉 – odpowiedziała
– Dziękuję. Podeślę Ci link do tekstu i może weźmiesz udział w dyskusji, jakiej spodziewam się ze strony innych nauczycieli i uczniów.

   Taką rozmowę odbyłem z Violą. Ucieszyły mnie jej słowa uznania dla mnie i innych nauczycieli z mojej szkoły, a zmartwiły jej problemy z utrzymaniem się w pracy. Liczę na to, że w kolejnym miejscu, w którym uda się jej znaleźć pracę zyska takie uznanie, że dyrekcja zatrzyma ją w pracy z pożytkiem dla zespołu jak i młodzieży. Ma wszelkie ku temu warunki.

Publikując tę rozmowę chciałem zapytać nauczycieli i uczniów:
– Co o tym sądzicie?
– Tyle się mówi o niekończącej się od wielu lat reformie oświaty, o potrzebie ciągłego doskonalenia się i robienia kolejnych „podyplomówek”, o marnych zarobkach, o upadającym autorytecie zawodu, o…
– Politycy zapowiadają kolejną reformę programów nauczania mającą na celu przygotować społeczeństwo do pokochania programu partii rządzącej i głosowania na nich. Jeśli do tego dojdzie, to władze oświatowe przeprowadzą równolegle redukcję zatrudnienia pozostawiając tylko takich nauczycieli, którzy będą gwarantować osiągnięcie celu reformy.
To wszystko nie tworzy atmosfery koniecznej do poświęcenia się pracy z młodzieżą, choćby w takim zakresie, jak czyniła to moja znajoma Viola…