Wspomnienia skonfrontowane ze współczesnością

Wróciłem z trzydniowego wypadu do córki, w czasie którego działo się wiele, a wszystko co się działo było podniosłe i warte upamiętnienia. Nic więc dziwnego, że upamiętniałem zapamiętale i dopiero przy przenoszeniu zdjęć do komputera zauważyłem, że licznik zdjęć sięgnął niemal 4 setek.    Przenieść to mało. Jeszcze trzeba je obrobić, coś przyciemnić, coś rozjaśnić, poprawić kontrast , słabe i poruszone odrzucić, posortować według zdarzeń i osób które zamierzam tymi fotkami obdarować no i rozesłać. Niech mają do konfrontowania tego, co jeszcze na świeżo mają w pamięci z tym, co uchwyciło oko obiektywu kierowane okiem fotografującego. Robię tak od pewnego czasu aby jakoś spuentować wspólnie przeżywanie imprezy, a przy okazji zapracować na westchnienie po mnie, gdy już mnie nie będzie. |
Zajęty zdjęciami nie zajrzałem do bloga mojej Małgosi, która bardzo obniżyła swoją blogową aktywność odkąd jej zawodowa aktywność weszła na kosmiczne obroty. Rankiem, gdy zauważyłem na Fb polecany przez nią tekst wspomnieniowy p.t. „Lutowe rocznice” zabrałem się do czytania tekstu i komentarzy. Nawet nie zauważyłem że to jest tylko wydobyte z mroków archiwum wspomnienie onegdaj opisanych wspomnień sięgających dzieciństwa. Dopiero ostatni akapit owych wspomnień zastanowił mnie ogromnie. Oto on:      „Najbardziej niecodzienną jest rocznica ślubu Cioci Ani i wujka Józeczka! Pięćdziesiąta!  Pobrali się chyba jako dzieci w przedszkolu, gdyż nie widać po Nich lat! Będzie msza w kościółku w Bogorii i przyjęcie w szkole. Będą wszyscy oprócz nas! Mam nadzieję, że Ania z Piotrkiem, Ania i Marzenka oraz Piotrek zrobią jakieś zdjęcia lub filmiki i się ze mną podzielą! Chciałabym tam być! Wszystkiego dobrego Kochani, niech miłości Wam nie brakuje, tak jak dotąd! Trwajcie nam na wzór!” http://malgosiowe.blog.onet.pl/2007/02/16/lutowe-rocznice/
Coś mi tu nie pasuje, pomyślałem. Jakie złote gody, kiedy na torcie wyraźnie widziałem napis „Diamentowe Gody Ani i Józieczka”. Minęło już 60 lat od ich ślubu, a nie 50. Dopiero wtedy spojrzałem na datę edycji. Rok 2007, a więc mamy tu piękne wspomnienia, a Józio jakby nie zaliczył tej dodatkowej dychy +. Postanowiłem skomentować czytany wpis takimi słowami:
Czytam, czytam  i w pewniej chwili dostrzegam, że pewne fakty związane z lutowym świętowaniem naszych rocznic zostały nieco zmienione. Dopiero wtedy  spojrzałem na datę. Ten tekst pochodzi sprzed 10 lat – pomyślałem. Złote gody obchodziliśmy 10 lat temu, a w tym roku przypadały okrąglutkie, bo 60 – te, a więc diamentowe gody, z których właśnie wróciliśmy ze sporym zapasem wrażeń, no i znaczną ilością zdjęć, które Ci wysyłam.
Obchody coraz piękniejszej rocznicy przebiegały podobnie, bo Msza święta w intencji Jubilatów odbyła się, lecz w pięknej kaplicy zakładu opiekuńczego, w którym od roku przebywa ciocia Ania. Przyjęcie „weselne” zorganizowano dzięki uprzejmości Sióstr Felicjanek prowadzących ten dom w świetlicy terapii zajęciowej. Były życzenia, kwiaty piękny tort, opowieści z życia i powszechnie wyrażany i okazywany podziw dla wyjątkowej rodziny Jubilatki,  jakiej w historii tego domu jeszcze nie odnotowano. Ciocia jest tam odwiedzana codziennie przez członków rodziny, którzy stworzyli harmonogram dyżurów zapewniając chorej po kilka godzin codziennego kontaktu towarzyskiego i pielęgnacyjnego realizowanego przez męża, dzieci, wnuków, a nawet prawnuków.  Byliśmy dumni z nich wszystkich jak i  z naszej przynależności do tej grupy. Twoja laurka ze zdjęciami Jubilatów też była obecna i oglądana na ekranach aparatów telefonicznych Beaty,  Magdy i Andrzeja. Oby ich wszystkich Bóg miał w swej opiece.
   Jako żywo stanęły mi przed oczyma moje ulubione sentencje. Dla przykładu taka: „Słowa uczą, a przykłady pociągają” – Liwiusz. Niechże ten przykład komuś i czemuś posłuży, prawda?
Podczas ostatniego wyjazdu w grającym w samochodzie radyjku usłyszałem z ust komentatora zajmującego się wychowaniem dzieci jeszcze bardziej lapidarne powiedzonko: Lepszy przykład niż wykład. Dlatego postanowiłem o tym napisać choć słów parę…
Jeszcze jedno…
Podczas rozmowy przy torcie przyszło mi na myśl,że jednak człowiek potęgą jest i basta. To nic, że chory, że nie może mówić i we wszystkim zdany jest na innych skoro w tym swoim życiowym położeniu może tak jak nasza Anna zjednoczyć rodzinę, wyzwolić we wszystkich chęć niesienia Jej pomocy i modlitwy w Jej intencji…