Pomaganie to jest taka zwykła rzecz…

Przed niespełna miesiącem pisałem o naszej polskiej skłonności do pomagania ludziom w potrzebie http://tatulowe.blog.onet.pl/2015/07/20/pomagamy-innym-pomagac/  W komentowanie tego tekstu zechciało się zaangażować wiele osób, wśród których była Siostra Małgorzata Chmielowska, która chyba najlepiej z nas wszystkich wiedziała  o tym jak jesteśmy szczodrzy i jakie przypadki preferujemy w zbiorowej świadomości.    Tak się jakoś złożyło, że w tydzień po tamtej dyskusji odwiedziłem siostrę wraz z żoną, córką i jej rodziną w jej siedzibie mieszczącej się w Zochcinie k/Opatowa. Była to dla nas doskonała okazja do pogłębienia wiedzy o tematu dotyczące działalności Fundacji Chleb Życia, którą siostra kieruje jak i o problemie zapewnienia ciągłości tej pomocy. Już wtedy dowiedziałem się o czekającej ją wizycie bardzo ważnej osobistości, do której należy się dobrze przygotować. Dość szybko dowiedzieliśmy się że tą Bardzo Ważną Osobistością (ang. Very Important Person czyli VIP) będzie nowy Prezydent  Andrzej Duda. Od tej chwili wyglądałem dnia, a później godziny wizyty i pierwszych relacji. Doczekałem się: Pierwsze relacje: http://www.deon.pl/wiadomosci/polska/art,25134,a-duda-i-s-chmielewska-polska-jest-naszym-zadaniem.html    Wczytałem się w tekst: …Siostra odwołała się do słów prezydenta: „Zawsze są ci, którym się nie powiodło, którzy zawsze mieli pod górkę. (…) Ważne jest to, co powiedział prezydent – Polska musi być domem nas wszystkich„. Siostra podziękowała tym, którzy są solidarni: „Żyjemy tylko dlatego, że setki, tysiące ludzi są z nami solidarni. Pomagają nam ci, którym się powiodło. Chciałam im podziękować, tym którzy budują społeczeństwo obywatelskie (…), działają aby nikt nie czuł się wykluczonym”. Wspominała darczyńców, ale też m.in. lekarzy, którzy pomagają wspólnocie z Zochcina. „Są grupy ludzi, którym w Polsce jest bardzo trudno, ludzie starsi, których jest coraz więcej, ludzie niepełnosprawni, ludzie którzy mają mniej pieniędzy. Są też u nas dzieci głodne” – siostra Chmielewska wymieniała grupy wykluczonych wskazując na potrzebę ich wsparcia. … Siostra wskazała na różne problemy systemowe związane z sytuacją wykluczonych: „System nie lubi wydawać pieniędzy na ludzi ubogich. Mamy nadzieję, że wizyta pana prezydenta zwróci uwagę na przepaść między ludźmi, którym się powiodło, a którym nie”. Jak powiedziała siostra Chmielewska, przepaść ta się pogłębia. Wskazała też możliwości pomocy, solidarności: „Bądźmy solidarni – solidarność to ofiarowanie kromki chleba, to kupienie węgla, to pomoc w lekcjach dziecku sąsiadów, którzy nie są mu stanie pomóc. (…) Wykluczeni ludzie na których świat postawił już krzyżyk, tutaj w Zochcinie pomagają, budują domy”.
Zauważyłem, że to są tylko skróty szerszych wypowiedzi, których prezydent wysłuchał już bez udziału mediów. W tym duchu skomentowałem artykuł następującymi słowami:    Pan Prezydent pojechał do Zochcina po wiedzę i Siostra Małgorzata nie szczędziła mu tej wiedzy płynącej z przebogatego doświadczenia w pracy na rzecz „Republiki Ubogich”. Pozostaje czekać na efekty tej wizyty.
Dyskusja jaką wywołałem tym wpisem przebiegała następująco:
– Zbig – Słowa, słowa, słowa…
– Czesław – Polecam  ponowne wczytanie się w słowa Siostry Małgorzaty. Mam nadzieję na to, że pojawią się bogatsze materiały i komentarze
– Zbigniew – Ja się wczytałem w słowa Prezydenta – nic nie powiedział. Mówił.
– Czesław – Powiedział przecież : „Przyjechałem słuchać”. Najważniejsze z tego co zrobił to fakt, że przyjechał.
– Zbigniew –  No to powiedział. Posłuchał, pogadał i pojechał. Politycy tak mają.
– Czesław – Dokładnie. Pokazał swoją prezydencką wrażliwość na los osób wykluczonych.  – Zbigniew – Taak? A nie przyjechał sobie wizerunku poprawić?
– Czesław –  Ależ taaaakkkk ! Oczywiście że tak. Jest tylko drobny szczegół. On poprawia wizerunek, czy dopiero go buduje?
– Zbigniew –  A to obojętne przecież, od tego nikomu nic nie przybędzie poza nim i jego przybocznymi.
– Czesław –  Ma przecież dobre intencje. Pozytywny wizerunek jest mu potrzebny jak powietrze.
– Zbigniew –  Piekło jest takimi intencjami wybrukowane! Zobaczymy jak będzie w rzeczywistości. No przecież sprawa nam nie ucieknie!
– Czesław – Pewnie. Dopiero zaczął. Mamy czas na przyglądanie się poczynaniom prezydenta.
– Mira – Jestem ateistką, ale są ludzie których wyjątkowo szanuję i cenię. Do takich należy właśnie siostra Małgorzata i papież Franciszek za MIŁOŚĆ I MIŁOSIERDZIE, „bo na tym stoją Prawo i Prorocy” (Jezus)
   Pod relacją z przebiegu wizyty zamieszczoną na blogu siostry Małgorzaty napisałem:  Cieszę się z Wami. To było duże wyzwanie, a daliście sobie radę. Gość nadzwyczajny, to prawda. Tym razem odstąpił od wiecowego charakteru spotkań na rzecz wsłuchiwania się w to, co u Was najważniejsze. Wiem, że sporo skorzystał i jak znam życie, to za gościnę i naukę zapłaci pensjonariuszom waszej fundacji i podobnym im „VIP-om Królestwa Bożego”. W tym wypadku – nie potrafię precyzyjnie odpowiedzieć dlaczego – jestem optymistą. Będę czekał na informacje o pozytywnych dla Was owocach tej wizyty. Dużo zdrowia Siostro.
   Wszyscy wiemy, że był to 10 sierpnia, a więc dzień obchodów miesięcznicy katastrofy samolotu prezydenckiego pod Smoleńskiem. Prezydent nie pojawił się na tych obchodach i raczej tym zajęły się media niż jakąś tam wizytą w Zochcinie. Trochę byłem tym zawiedziony, ale w naiwności swej nadal uważam, że o tym czego się prezydent dowiedział i nauczył u siostry jeszcze usłyszymy.
Tymczasem udało mi się dzisiaj natrafić na udostępniony na Fejsbuku wywiad z Anną Dymną, który przybliża obraz życia osoby zajmującej się pomaganiem ludziom potrzebującym szczególnej opieki, czym pani Anna zajmuje się z wielkimi sukcesami od wielu lat. Już wstęp do wywiadu pt: Pomaganie to jest zwykła rzecz zapowiada jego wielką wartość. Oto ta zapowiedź:
…Kiedy człowiek umiera, nie wolno pytać, w jakiego Boga wierzy albo na kogo głosował. Trzeba pomagać. I wtedy muszę być jak czołg. Jak muł. Muszę być zrobiona ze stali. Anna Dymna, wielka aktorka i założycielka fundacji „Mimo Wszystko”, opowiada m.in. o trudnych relacjach państwa i organizacji pozarządowych, o tym, czego możemy nauczyć się od niepełnosprawnych, oraz o cenie, jaką płacą osoby zaangażowane społecznie. Przeczytajmy całość: http://haloziemia.pl/pomaganie-to-jest-zwykla-rzecz/
Jest tam również ten aspekt, który zdominował dyskusję nad materiałem z wizyty Prezydenta w Zochcinie. Politycy,  ich zwyczaje i obyczaje.  Autor wywiadu  zadał pani Annie pytanie dotyczące tej materii:
– Przecież politycy uwielbiają ogrzewać się w blasku akcji charytatywnych. Najwięcej dzieje się przed wyborami. Przychodzą do mnie wszystkie partie. Jest w tym coś obrzydliwego. Pomagam ludziom i nie mogę być stroną w polityce. Muszę współpracować z rządem i prezydentem, niezależnie od opcji politycznej. Muszę być od tego wolna, bo jak człowiek umiera, nie wolno pytać, w jakiego Boga wierzy albo na kogo głosował. Trzeba ratować. I wtedy muszę być jak czołg. Jak muł. Muszę być zrobiona ze stali. Nie tylko ja, ale Janeczka, Ewka, moje przyjaciółki (Janina Ochojska, prezes PAH, i Ewa Błaszczyk, fundacja Akogo? – przyp. red.). Jeśli zniewoli mnie polityka, to moja fundacja przestanie działać. Cztery lata wątpliwych korzyści, a potem mnie zostawią. Zresztą… Mnie mogą…
A co z podopiecznymi???
Po przeczytaniu tego wywiadu, a także mając w tyle głowy różne wypowiedzi innych organizatorów polskiej dobroczynności nie można pozostać obojętnym. Trzeba coś robić aby to, co powinno dawać im radość ze zwyczajnego trwania ich działalności tę radość dawało. Popierajmy, wspierajmy, brońmy dobrego imienia, chrońmy przed złośliwościami i ordynarnym hejtem  i nie wiem co można robić więcej.  Może ktoś mi doradzi?
Wywiad skomentowałem słowami:
Wciąż jestem pod wrażeniem wizyty Prezydenta RP w Zochcinie u siostry Małgorzaty Chmielewskiej, którą zaliczam do tych samych kręgów ludzi wiedzących jak i chcących pomagać. Do tego samego kręgu należy pani Anna i parę wymienionych przez nią osób. Zaczarował mnie też Prezydent, który wtedy powiedział; Lubię mówić i wiem, że dużo mówię, ale tym razem przyjechałem słuchać… No i słuchał w czasie dwugodzinnej rozmowy bez udziału mediów. Ja to odczytuję jako znak czegoś nowego w podejściu do problemu VIP-ów Królestwa Bożego – jak to nazwała siostra Małgorzata. Piękny wywiad Pani Anno. Kawał prawdy o pomaganiu widzianym ze strony pomagającego. Życzę dużo zdrowia i życzliwości ze strony urzędników, od których wciąż bardzo dużo zależy.