Moje spotkanie z Siostrą Małgorzatą

Co jakiś czas sprawdzam u wujka Google co nowego da się tam wyczytać po wpisaniu nazwy mojego bloga. Najczęściej w ten właśnie sposób dowiaduję się o tym, że ktoś zamieścił link do mojego bloga u siebie. Tak było i w tym przypadku i kilka lat temu(cztery, a może i pięć) zawędrowałem na blog siostry Małgorzaty: http://siostramalgorzata.chlebzycia.org/Blog/     Byłem tym odkryciem uradowany, ale i zakłopotany zarazem. Taka sławna osoba wybrała moje opowieści aby je udostępnić swoim czytelnikom – toż to jest dla mnie duże wyróżnienie. A skąd zakłopotanie? Z nagłej potrzeby trzymania fasonu, tak   co do tematyki, formy jak i treści, bo mając taaakich czytelników nie można sobie pozwolić na wszystko – pomyślałem. Od tamtego czasu mam więc to dodatkowe uwarunkowanie na względzie, chociaż i wcześniejsze teksty nie były odmienne od pozostałych, tych późniejszych.
Od tamtego czasu śledzę każdy wpis na blogu siostry wraz z komentarzami jakie wywołują, przyglądam się  ewaluacji w zakresie grafiki i zawartości tej strony, która przecież nie tylko rozrywce ma służyć, ale też ewangelizacji i zwyczajnemu wspieraniu ludzi w potrzebie. Dzięki informacjom z tej strony byłem na wielu już rekolekcjach, które głosi siostra w różnych stronach kraju, sprawdzałem treść czytań na każdy dzień gdy miałem takie potrzeby i brałem udział we wspieraniu różnych przedsięwzięć jakich się podejmowała siostra Małgorzata . Od czasu do czasu gdy pojawiały się komentarze siostry pod moimi tekstami to uznawałem je jako dowód tego, że Ona sama w miarę  posiadanego czasu jednak śledzi treść moich opowieści i wzbogaca je o swoje przemyślenia.
Czytałem też wszystko to, co na temat siostry lub z Jej udziałem pokazywano w mediach. Tak więc nasze relacje stawały się dość przyjazne i żywe, ale dotyczyły jedynie płaszczyzny wirtualnej. Przeniesienie ich do sfery realu z różnych względów odwlekało się w czasie, aż wreszcie …udało się nam uzgodnić termin i spotkanie mogło dojść do skutku. Zabrałem ze sobą rodzinę i dzięki telefonicznemu naprowadzaniu dotarliśmy do królestwa Siostry Małgorzaty mieszczącego się w odległym o niespełna 30 km Zochcinie gm. Sadowie koło Opatowa w świętokrzyskim.  Po drodze podjechaliśmy do pięknego gmaszyska DPS w Zochcinku, który jednak okazał się nie tym adresem, pod który zmierzaliśmy. Obiekty zarządzane przez siostrę Małgorzatę, to zatopione w zieleni stare chałupy adaptowane do potrzeb działalności jaką ona prowadzi.
Serdeczne powitanie, poczęstunek zrealizowany pod wygodnym namiotem rozstawionym na trawniku – zwanym spacerniakiem – przed domkiem siostry i Jej adoptowanych dzieci był okazją do rozmowy na tematy bliskie siostrze, a interesujące nas jako obserwatorów jej starań o „Cerowanie świata” – jak nazwała swoją ostatnią książkę.
Dowiedzieliśmy się sporo o owym cerowaniu świata  i o mozolnym zdobywaniu środków wraz z przychylnością małych i wielkich ludzi, których wspólny wysiłek może ten zabieg usprawnić i rozszerzyć jego zasięg. Gdy zrozumieliśmy, że czas nam poświęcony dobiegł już końca poprosiłem o oprowadzenie po całym królestwie ,aby zrozumieć jego zasięg i poczuć atmosferę tego miejsca. Cisnęło mi się do głowy jeszcze wiele pytań, ale odłożyłem je na lepsze czasy, które mam nadzieję nastąpią. Na odchodnym zapytałem jednak w nawiązaniu do opisywanej tu kiedyś legendy o Pierścieniu Króla Salomona o to, czy Siostra Małgorzata ma jakiś taki pierścień, po który sięga, gdy wszystko wydaje się przekraczać wysoko przecież ustawioną barierę jej cierpliwości? Niestety, nie ma takiego pierścienia, czy zaklęcia , a gdy tak po ludzku dochodzi do tzw. ściany to korzysta jedynie z  pomocy Opatrzności Bożej, której poleca swoje i nie tylko swoje sprawy.
Bardzo krzepiące było dla nas to spotkanie. Następnego dnia rankiem zauważyłem nową notkę na blogu Siostry Małgorzaty, którą poleciłem swoim znajomym z dopiskiem: Byłem, odwiedziłem i trochę uwieczniłem, wkrótce opiszę to, co zobaczyłem… Pod notką na blogu zamieściłem komentarz:
Dla mnie to też był dobry dzień. Po latach odkładania lub przekładania terminu wizyty wreszcie nastąpiło spotkanie w owym Pacanowie, którego Koziołek tak uparcie szukał, czyli w… Zochcinie. Poczuliśmy się tak, jak ów VIP, którego wizyta jest zapowiadana, bo tak zostaliśmy przyjęci i potraktowani. Dzięki temu poznaliśmy królestwo Siostry, czyli swoistą oazę spokoju na nie zawsze i nie dla każdego przyjaznej ziemi. My też nasyciliśmy się tym spokojem i „podładowaliśmy akumulatory” – za co serdecznie dziękujemy. Ze swej strony zapraszam już teraz do wirtualnej wizyty u Matki Bożej Pocieszenia w Bogorii pod tym adresem: http://www.parafia-bogoria.pl/. Pocieszenie każdemu się przyda. Pozdrawiam serdecznie i zapewniam o modlitwie w intencjach Siostry i Jej podopiecznych u tronu Pani Bogoryjskiej. Szczęść Boże.
Obiecałem, to i opisałem, a co przeżyłem to zyskałem i mam.