Rozmowa, to nie tylko słowa…

Obchodzone w lipcu kolejne rocznice blogowania zawsze były dla mnie okazją do podsumowań, ale i do zadawania pytań o ocenę zakresu tematycznego, przejrzystości i przystępności tworzonych tekstów. Wszystko po to, aby się doskonalić w rozmowie jaką prowadzi każdy blogujący z gronem ludzi, którzy z jakichś względów odwiedzają jego stronę. Czytelnicy bywali na ogół życzliwi i dlatego zawsze efektem takich rozmów były ważne dla mnie wnioski i życzliwe podpowiedzi, za które serdecznie dziękuję.

Dzisiejszy ranek przyniósł mi przypomnienie takiego obrachunku z samym sobą napisanego przed dwoma laty z okazji 5 rocznicy istnienia bloga. Tytuł „Zagwozdka” : https://tatulowe.wordpress.com/2013/07/06/zagwozdka
przeczytałem i otrzeźwiałem. Przynajmniej jeśli brać pod uwagę zamysł napisania w kolejnej opowieści o moich doświadczeniach ostatnich tygodni, które do wesołych nie należały. Były w tych doświadczeniach zmagania się z chorobami, różne kontakty ze służbą zdrowia, śmierć i towarzyszące takim wydarzeniom przeżycia, różne i nie zawsze pozytywne postawy i wypowiedzi ludzi oraz własne przemyślenia. W cytowanej „Zagwozdce” przedstawiłem komentarz autorstwa młodej czytelniczki o nicku Dorinka, która raczyła  wyrazić swoją ocenę bloga słowami: Myślę, że jest pan zadowolony ze swojego życia, ale bardzo niepotrzebnie daje się pan tam wkradać złym myślom;) Zadała mi ponadto pytanie:  Gdzie się podział ten stabilny pan Tatul?
   W dodatku piszący teksty mające w sobie mało optymizmu i pozwalający zakradać się do swoich notek złym myślom?  Przestałem spełniać oczekiwania Dorinki i już później nigdy się nie odezwała. Czy skreśliła mnie jako autora niosących coś pozytywnego  w swoich tekstach? Tego już się nie dowiem – napisałem wtedy ze smutkiem. Dotarło do mnie ostrzeżenie o tym, że nie wolno zasmucać ludzi szukających w blogosferze przede wszystkim  rozrywki.
Tak się jakoś złożyło, że niemal w tym samym czasie Polityka zamieściła na Fejsbuku ciekawy artykuł traktujący o sztuce prowadzenia rozmowy. Zapraszam: http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/^{spoleczenstwo}/1625079,1,rozmowcow-mozemy-zanudzic-na-9-sposobow-a-na-4-sposoby–nudy-w-rozmowie-uniknac.read

Ja przeczytałem to z uwagą i odnotowałem dla Państwa najważniejsze wnioski. Co sprawia, że jesteśmy traktowani jako nudni rozmówcy?

– Nudzimy zarówno tym, co mówimy, i tym, w jaki sposób mówimy. Liczą się zatem treść oraz metoda opowiadania. Okazuje się bowiem, że nawet jeśli mamy do przekazania coś istotnego albo interesującego, to już sposób mówienia (tempo, pauzy, dobór słów) może zniechęcić i zdekoncentrować naszych słuchaczy. Co gorsza – powiada psycholog Leary – jeśli ktoś uzna nas za nudnych, będzie skłonny przypisać nam również inne niechciane cechy. Taki urok pierwszego wrażenia: skoro nie mamy nic do powiedzenia, to może nie warto spędzać z nami czasu? Podobne osądy wydają się krzywdzące, ale – niestety – całkiem powszechne.
Badacz Leary prowadził badania ankietowe  w których przepytywał badanych o to, co sprawia, że ludzie wydają się im nudni. Odpowiedzi zebrał i uszeregował w 9 podstawowych kategorii:

1. „Negatywny” egocentryzm. To przede wszystkim użalanie się nad sobą i narzekanie, koncentracja na własnych problemach i zupełny brak zainteresowania sprawami innych ludzi”.
2. Banalność.  Opowiadanie o rzeczach oczywistych i w sposób powierzchowny. Koncentracja na jednym wątku, przytaczanie tych samych opowieść i żartów – na okrągło.
3. Niewielka emocjonalność.  Nawet jeśli nie jesteśmy w formie, nasi rozmówcy z trudem zniosą brak choćby umiarkowanego entuzjazmu. Trudno się też słucha monotonnych wypowiedzi.
4. Opieszałość – czyli „Powolne snucie opowieści, częste pauzy, długie momenty zawahania, nim wygłosi się jedną myśl, przeciąganie rozmów”.
5. Bierność. Unikanie sytuacji, w których należy wydać własny osąd, ustosunkować się, zdradzić opinię na dany temat. Zdaniem badanych bierność polega też na tym, że mówi się rzeczy przewidywalne, żeby się komuś przypodobać albo w najlepszym wypadku nie narażać.
6. Koncentracja na sobie. Nic złego w tym, że dzielimy się własnym doświadczeniem czy odczuciami. Gorzej jeśli gubimy proporcje – i nic poza nami już nas nie interesuje. 7. Przesadna powaga. Branie wszystkiego na serio, pewna sztywność, przesadna oficjalność. Badani nie mają ponadto zaufania do osób, które z rzadka się w rozmowach uśmiechają.
8. Przymilanie się. Czyli nadmierna koncentracja na tym, jakie się na kim wywrze wrażenie: „Tacy ludzie usiłują być za wszelką cenę zabawni albo mili tylko po to, żeby innym zaimponować”.
9. Roztargnienie.  Nadmierna gestykulacja, zajmowanie się czymś poza rozmówcami. Przyjęło się jednak uważać, że im krótsza rozmowa, tym lepiej skoncentrować się głównie na drugiej osobie, a kontaktu wzrokowego raczej szukać niż unikać.

Co zatem robić, aby dobrze wypaść? Okazało się, że:
1. Ciekawsi wydali się badanym ci ludzie, którzy śmielej mówili, co myślą i czują – którzy nie koncentrowali się na sobie, ale aktywnie uczestniczyli w rozmowie.
2. Za bardziej interesujących uchodzili ci, którzy mieli więcej do powiedzenia – również merytorycznie.
3. Ludzie uznani za nudnych częściej wtrącali do rozmów elementy nic do dyskusji niewnoszące – przytakiwali, potwierdzali, że coś usłyszeli („mhm”), ale nie odnosili się do tego, co słyszą, nie podejmowali wątku.
4. Za nudnych uchodzimy też wtedy, kiedy nie narzucamy tematu rozmowy, nie inicjujemy dyskusji ani nie kierujemy jej na nowe tory.

Zamyśliłem się nad tym materiałem i chodziłem z tym przez cały dzień. Niby materiał dotyczy rozmów bezpośrednich jakie znamy z przyjęć, zebrań, spotkań towarzyskich  na salonach, ale i na plaży, czy przy grillu, ale przecież nas piszących blogi też to dotyczy. Trzeba jakoś godzić prywatność swoją, czy opisywanych osób z potrzebą  dostarczenia czytaczom wartkiej i co najmniej zajmującej opowieści. Trzeba spełnić całkiem sporo różnych warunków o których mowa w cytowanym materiale.

Ciekawe co Państwo o tym myślą. Zapraszam do rozmowy