Przywódca potrzebny od zaraz

 

Wysłuchałem wczoraj z uwagą zaproszonego do programu „Inny punkt widzenia” prof.. Jana Pachulskiego – socjologa zatrudnionego w uniwersytecie Hobart w dalekiej Tasmanii i współpracującego z wieloma uniwersytetami świata. Jeśli ktoś z Państwa oglądał ten program, to sprawdzi na ile ja zrozumiałem jego wywód, a dla innych zainteresowanych i chętnych dostępne są powtórki lub skorzystanie z archiwum tego programu.Temat rozmowy, to sytuacja Polski na tle problemów globalnego świata. Myślę, że nie ma potrzeby uzasadniać celowości zainteresowania się tym tematem, skoro mamy w Polsce już nowego prezydenta – elekta, który już pracuje i ustępującego prezydenta, który wpadł w depresję po zaskakującej dla niego przegranej i nie pokazuje się publicznie. Medialne informacje na ten temat znajdziemy choćby tu:…

http://www.fakt.pl/polityka/prezydent-komorowski-zalamany-porazka-po-wyborach,artykuly,550503.html

Dość trudny to okres dla Polski, bo czeka nas jeszcze dwa miesiące takiego stanu przejściowego, w którym odchodząca głowa państwa już nie pracuje, a następca jeszcze nie może podjąć pracy. Ten stan przejściowy potrwa zapewne do wyborów parlamentarnych, które mają przynieść zwycięstwo połączonej prawicy. Tak wiec ustępujący urzędnicy rządowi będą już pakować walizki i szukać możliwości urządzania się po klęsce ich formacji politycznej, a nie pracować dla kraju, jak nas nieustannie zapewniali. Łącznie z kampanią prezydencką będzie to niemal pół roku kierowania „całej pary w gwizdek”.

Powie ktoś – to dobrze, bo więcej zepsuli niż dobrego zrobili. Takie komunikaty są już od dawna w obiegu, gdyż opozycja stosowała skuteczną jak się okazuje taktykę : Im gorzej o Polsce i jej władzach, tym lepiej dla nas.

… Z opublikowanych wyników badań społecznych wynikało, że pomimo negatywnej kampanii wyborczej uprawianej przez nasze partie opozycyjne Polacy trwali w przekonaniu, że Polska się szybko rozwija, a sprawy idą w dobrym kierunku. Stare demokracje z zazdrością spoglądały w naszą stronę i wyraźnie zazdroszczono nam tego obywatelskiego optymizmu, który przekładał się na popyt napędzający naszą gospodarkę. Ten aspekt sprawy stanowił początek rozmowy z gościem pana Miecugowa. Ocenił on w sposób jednoznacznie pozytywny skok cywilizacyjny jaki wykonała Polska w ostatnim 25-leciu, a autorów twierdzeń, że wszystko jest ruiną radził wysłać na wycieczkę do Grecji, Południowych Włoch, czy do Hiszpanii – aby sami zobaczyli i porównali. Ja też tak uważam, dlatego zapisałem sobie te słowa i podkreśliłem …wężykiem, wężykiem…

W kolejnych pytaniach i odpowiedziach panowie przybliżyli sytuację świata, a gość wskazał na trzy najważniejsze problemy, które spychane są w nieokreśloną przyszłość przez wszystkie państwa. Tymi kluczowymi problemami są:

1. Kryzys demograficzny-zwłaszcza w bogatych krajach Północy, które jednak realizując przemyślany program imigracyjny zasysają najbardziej wartościową, kreatywną i przedsiębiorczą ludność m.in. z naszego rejonu Europy, łagodzą skutki zapaści jaka nastąpi niebawem, gdy załamią się programy emerytalne i socjalne. My też to robimy w odniesieniu do Ukraińców, czy Białorusinów, ale na zbyt małą jeszcze skalę.
2. Kryzys finansowy wynikający z życia ponad stan i możliwości rodzimych gospodarek, co owocuje potężnym wzrostem zadłużenia, które będą spłacać już przyszłe pokolenia. To wywołuje ostry sprzeciw młodych i w efekcie zerwanie więzi społecznych i międzypokoleniowych – z czym właśnie mamy do czynienia choćby w postaci naszego fenomenu Kukiza.
3. Spowolnienie tempa wzrostu gospodarczego i ekonomicznego, co z rożnych przyczyn następuje nie tylko w UE, ale i w całym świecie.

Na tym tle sytuacja Polski wygląda całkiem nieźle, bo wskaźniki rosną tam gdzie powinny i spadają również w podobnej proporcji. Zadłużenie Polski to 60-65 proc. PKB, a przecież są państwa zadłużone już znacznie powyżej 100 proc. swojego PKB i ratujące się dodrukiem pustego, inflacyjnego pieniądza, aby ratować się przed utratą płynności finansowej, czyli bankructwa. Na co oni wszyscy liczą? Na kupowanie przychylności wyborców, na trwanie do następnych wyborów, no i ewentualnie na kolejny wybór, na kolejną kadencję, w której znowu będą nas ratować przed bieda.

Doświadczenie Grecji niczego nas nie nauczyło. Tam, a przecież nie tylko tam wyborcy poparli populistów obiecujących wszystko, czego oczekiwali zmęczeni potwornym kryzysem obywatele. Długów jednak im nie umorzono i dalszy los entuzjastów nowych władz może być nie do pozazdroszczenia.

Nasi populiści też pracowali bardzo ciężko i byli skuteczni. Na tzw. giełdzie krążą kalkulacje na temat wspaniałej kandydatury na stanowisko premiera jaką ma być p. Szydło. Była ekonomicznym mózgiem PiS i szefową kampanii wyborczej, więc pewnie sama podsuwała p. Dudzie pomysły na kolejne „pętelka kiełbasy wyborczej”. Teraz miałaby szansę zrealizowania tych obietnic jako premier. Nie wiem jak to odbierać. Czy to uśmiech losu, czy złośliwość. Przeciwnicy polityczni tak to widzą: „Współczuję pani Szydło, gdyby miała zostać premierem. Realizacja obietnic Dudy to rozwalenie budżetu – powiedziała w TVP Info Julia Pitera z PO.

Jarosław Gowin z kolei wyklucza odejście Jarosława Kaczyńskiego na polityczną emeryturę, ale zapewnia, że prezydent Duda będzie autonomicznie podejmował decyzje. http://wiadomosci.onet.pl/kraj/wspoczuje-pani-szydlo-gdyby-miala-zostac-premierem-realizacja-obietnic-dudy-to/wfzh45

Obraz po bitwie nie jest optymistyczny, bo to była tylko potyczka przed generalną rozgrywką, która odbędzie się jesienią.

Przed chwilą jeden ze znajomych udostępnił link do występu kabaretu w Sopocie. Przerwałem pisanie, aby obejrzeć występ Kryszaka. Satyrycy potrafią wyrazić wszystkie nadzieje i obawy w typowy dla siebie sposób :

http://kabaret.tworzymyhistorie.pl/13878_jerzy_kryszak_sopocki_hit_kabaretowy  Reakcja widowni napawa optymizmem, bo ten śmiech jest zdrowy i szczery.

… No dobrze – zapytacie, a co ma do tego przywództwo ujęte w tytule?

Otóż profesor, którego cytuję, kilka razy wskazał na wspólny dla wszystkich ogarniętych globalnym kryzysem państw problem jakim jest brak przywództwa i odejście od kreowania elit mogących poprowadzić swoje narody ku lepszej przyszłości. Brak przywódców zdolnych zintegrować społeczeństwo, zlikwidować wszelkie podziały i przekształcić obawy oraz lęki społeczeństw w programy wyprowadzające ich z kryzysu. Mamy wprawdzie jakichś wodzów, ale oni wycinają wszystkich wyrastających nad poziom przeciętności upatrując w nich zagrożenie do niepodzielnego panowania.

Skutki znamy.