Tolerancja??? Co ty będziesz mi mówił o tolerancji…

Przed tygodniem pisałem o imigrantach i to głównie w aspekcie zapowiedzianego  szczytu Rady Unii Europejskiej, która miała się zająć narastającym problemem fali imigrantów napływających zwłaszcza przez Morze Śródziemne. Pokazałem ten problem w skali świata, z akcentem na bogate państwa, które głosząc wiele znaczące teorie o potrzebie tolerancji, równości i demokracji budują kolosalne mury odgradzające ich od biedaków napływających zewsząd w poszukiwaniu u nich swojej Ziemi Obiecanej.    Miałem powiązać ten temat z głoszonymi wszędzie hasłami o potrzebie kształtowania postaw społecznej tolerancji, uwzględniania pakietu praw człowieka Human Rights. – zwłaszcza w zakresie równości w dostępie do tego, co mamy i nawet tego nie doceniamy. Akurat jakby na moje zapotrzebowanie opublikowano obszerny materiał o tolerancji i to na poziomie szkoły podstawowej, a nawet już na poziomie przedszkoli. Dla wielu ludzi było to dość traumatyczne spotkanie z problemem i na wielu ludziach zrobiło duże wrażenie. Echa tego artykułu spotykałem w innych mediach. Ja sam jako były nauczyciel uznałem to za ważny temat, godny odrębnego potraktowania. Zamieściłem więc na fejsbuku link do artykułu zaczynającego się od słów:

…Nastolatki o kolegach mówią: „pedał”, „murzyn” i często nawet nie zauważają, że to określenia dyskryminujące. Kiedy ktoś jest obrażany, rzadko reagują, bo sami „nie chcą odstawać od grupy. W polskiej szkole najgorzej być biednym lub „niemęskim”. Dyskryminują uczniowie, ale też nauczyciele, choć zapewniają: „U nas tego nie ma”
Chciałem zwrócić uwagę na jeden głos w dyskusji pod tym artykułem:
* jopia53 – Te wszystkie oznaki dyskryminacji braku tolerancji nie biorą się ze szkoły, one biorą się z domu rodzinnego, a w szkole są praktykowane. Proszę posłuchać co mówią rodzice na temat orientacji seksualnej, stanu zamożności, czy koloru skory. Szkoła nie naprawi tego co jednym głupim zdaniem zepsuje autorytet jakim jest ojciec, czy matka. Mizaru Kikazaru Iwazaru, trzy mądre małpy. W kulturze zachodniej wizerunek trzech postaci zakrywających uszy, usta i oczy jest czasem interpretowany jako ciche przyzwolenie na zło przez odwracanie od niego oczu. Późno to zaczęto dostrzegać, ale nie jest za późno by zmienić. To jest proces, którego nie da się zatrzymać, ale można skierować na bezpieczne wody.
W odpowiedzi na to pojawiła się inna wypowiedź:
– Nie do końca prawda. Nie chcę szkoły obarczać odpowiedzialnością za wychowanie, ale współodpowiedzialnością już tak. Bo dziecko widząc różne wzorce, przynajmniej będzie miało wybór. Jeśli dom zawodzi, to może chociaż szkoła pokaże coś innego. A jeśli i w domu i w szkole jest brak tolerancji, wyśmiewanie inności itp. itd., to ten wybór staje się bardzo ograniczony. W drugą stronę również może to działać – jeśli i dom i szkoła prezentuje postawy tolerancyjne, otwarte itp. itd., to dziecko jakoś z automatu wpada w te szyny. Ale jeśli szkoła jest jaka jest – to w dziecku rodzi się konflikt między tym, czego uczą go rodzice, a jego „prawdziwym życiem” w szkole. W którą stronę pójdzie – to już trochę ruletka.
Swoje udostępnienie tematu na portalu społecznościowym opatrzyłem własnym komentarzem:
Stajemy przed problemem dzielenia się z innymi tym, czego sami nie doceniamy, a dla nich jest rajem na ziemi. Napływa fala emigrantów ze wschodu i z południa. Jak ich przyjmiemy?
Dość szybko pojawił się komentarz Moniki:
– Monika – Za moich czasów bardzo rzadko słyszało się określenia kompromitujące i uderzające w godność drugiego ucznia – człowieka (aczkolwiek gdzieniegdzie się zdarzały). Obecnie z takimi zachowaniami jest masakra, boom na ubliżanie, wyśmiewanie, a nawet tortury nastolatków wobec siebie.
– Czesław – Przecież rodzice tych dzieci znają świat i jego zróżnicowanie
– Monika – Właśnie od rodziców powinniśmy tu zacząć… Kolej rzeczy powinna być taka ze zanim pojawi sie problem z takimi zachowaniami opiekunowie – rodzicem powinni dużo wcześniej z dziećmi rozmawiać i uświadomić je co do tego, że różni są ludzie, ich poglądy, wygląd i status materialny.
– Czesław- No właśnie, a jak jest, to każdy widzi…
– Monika – Moje dziecko jak poszło do przedszkola zaczęły sie pytania i zdania typu ze tamta dziewczynka ma to ,tamta nie ma takiej bluzki, ktoś miał takie ubranie ktoś podarte buciki. Wtedy zrozumiałam ze to najwyższy czas aby porozmawiać z dzieckiem choć ma dopiero 5 latek. Teraz widzę, że przyniosło to pozytywne efekty ponieważ gdy ubranka lub zabawki przestają jej służyć to pierwsze pytanie jest takie : ” czy możemy oddać biednym dzieciom a nie wyrzucać?” I wtedy jestem dumna ze swojego dziecka. Być może przyszłość pokaże ze pod wpływem wielu czynników moje nauki nic nie dadzą ale będę mogła sobie spokojnie i z czystym sumieniem spojrzeć w lustro ze tłumaczyłam mówiłam i uczulałam ….
– Czesław – Piękne podejście
– Monika – Dziecko chce być dobre. Jeśli nie umie – naucz. Jeśli nie wie – wytłumacz. Jeśli nie może – pomóż. – Janusz Korczak
– Czesław – Mnie też nasuwa się Korczak.” Mów dziecku że jest dobre, a będzie”
– Iwona – No właśnie. Dziecku trzeba pokazywać świat takim, jaki jest naprawdę. Są rzeczy, zdarzenia dobre, ale istnieją i zdarzają się również złe. Dziecko widzi świat i postrzega go tak, jakby patrzyło przez różowe okulary. Malucha należy przyzwyczajać do ”bycia dorosłym” już od najmłodszych lat, bo potem może być bardzo rozczarowane po zderzeniu z rzeczywistością. Niedawno usłyszałam od ”pedagoga”, że trzeba wyrównywać szansę dzieciom „wiejskim”. Ja i moja rodzina mieszkamy na wsi. Na słowa Pani odpowiedziałam i zapytałam się czym różni się moje dziecko (uczennica II klasy szkoły podstawowej) od dziecka, które mieszka chociażby w Warszawie. Według mnie niczym. Jest tak samo zadbane, wychowywane i przede wszystkim kochane. Dzisiejsza ”wieś” dorównuje miastom, a niekiedy ich przeskakuje…
– Czesław – Prowincja to stan świadomości, a nie położenie geograficzne
– Monika – niestety tak to się wszystko toczy w beznadziejna stronę, że jeśli my rodzice nie będziemy reagować na zachowania naszych dzieci, to nikt tego nie zrobi. A brakiem reakcji nie robimy krzywdy sobie tylko naszym pociechom. Taki jest świat i panujące w nim głupie stereotypy.

   W profilach społecznościowych dzieje się tak samo jak w życiu. Tematy spadają w otchłań zapomnienia pod ciężarem nowych newsów zwłaszcza jak bulwersują jeszcze bardziej. Nie zapominajmy ich jednak jeśli dotyczy to naszych dzieci, naszych wnuków, naszej Ojczyzny wreszcie. Temat powraca, gdy np. kandydaci na urząd prezydenta domagają się otwartym tekstem zatrzymania w kraju polskich emigrantów wyjeżdżających licznie do bogatszych od nas krajów UE, czy do USA odmawiając im prawa do szukania lepszego dla nich świata. Niepokoją ataki na zmarłego Władysława Bartoszewskiego, którego świat bardzo ceni i wyróżnia właśnie za jego wkład w pojednanie polsko – niemieckie, czy polsko – żydowskie. Nie słabsze są ataki na innych współczesnych za to, co robią dla jedności Unii Europejskiej, czy dla pojednania polsko rosyjskiego, czy polsko ukraińskiego.

Najbardziej niepokoi postawa dzieci wyssana z mlekiem matki. Uczymy dzieci nieufności wobec obcych, a zwłaszcza gdy są inni. Robimy to z miłości i w trosce o ich bezpieczeństwo, a wychodzi jak w artykule…
To są moje niepokoje, a czas pokaże, czy one są tylko moje…