Ciche więzi

W ubiegłym tygodniu spotkałem w saloniku prasowym znajomą, z którą spotykam się w podobnych na ogół sytuacjach jedynie kilka razy w roku. Powitania są jednak bardzo serdeczne, tak jak i rozmowa, w której zawsze poruszamy m.in. temat mojego bloga. Tak było i tym razem:
– O witaj, dawno cię nie widziałam. Jak żyjecie? Tu, w Bogorii, czy może u córki? A zdrowie jak?
Po wymianie pytań i wzajemnym udzieleniu sobie odpowiedzi pada to tradycyjne pytanie:
– A tatulowe opowieści nadal piszesz? Ja nie mam komputera, ale moja Magda regularnie je czyta i gdy rozmawiamy przez telefon, to często zahaczamy o ten temat.
Podobne rozmowy przydarzają mi się częściej przynosząc miłe – chyba dla każdego blogera – doświadczenie. Dowiaduję się na przykład, że brat mojej kuzynki, to… czyta wszystko, co tylko gdzieś napiszesz i w ten sposób jest tu z nami, mimo, że tak naprawdę, to nie był tu już kilkanaście lat. Czyta tatulowe i to, co napiszesz na stronie parafialnej i na fejsbuku…
Inny kuzyn mieszkający od lat w USA przy każdej rozmowie związanej ze składaniem sobie życzeń świątecznych, czy imieninowych podkreśla ten właśnie walor mojej aktywności blogowej oraz tej realizowanej w mediach społecznościowych. Podobne sygnały dochodzą mnie również z kraju, ale wszystkie mają tę samą cechę. Docierają do mnie innym kanałem niż komentarz na blogu lub choćby na czacie fejsbuka. Rozumiem i szanuję takie podejście do sprawy i nie piszę tego w formie wyrzutu, czy pretensji, ale potrzeby przesłania komunikatu: Jeśli zajrzycie do bloga to przeczytacie, to co Wam chcę powiedzieć…
Cieszę się z tego, że mogę komuś przybliżyć sprawy dotyczące naszej małej Ojczyzny, bo wiem jak się tęskni za swoimi stronami. Sam przez wiele lat byłem poza domem i naszą Bogorią i to w czasach, gdy nie było komputerów, aparatów fotograficznych, możliwości kontaktów międzyludzkich. Teraz, gdy takie możliwości istnieją, to staram się o zachowanie atrakcyjności publikowanych tu i ówdzie zdjęć tak z punktu widzenia odbiorców miejscowych jak i właśnie tych ludzi, którzy żyją w oddaleniu. Nasze otoczenie stale się zmienia i pięknieje. Pokazywanie tego zapewne tak samo Was raduje jak i mnie, a więc dzieląc radość mnożymy ją, nieprawdaż?
Pozdrawiam moich cichych czytelników i życzę spełnienia marzeń w zakresie fizycznych odwiedzin naszych stron, a tymczasem zechciejcie przyjąć wiosenne i ciepłe pozdrowienia.

Reklamy