Woda, wody, wodzie, z wodą…

22 marca w miejsce Dnia Wiosny i paru jeszcze innych dni wkracza Dzień Wody. Moje radio „Jedynka” od rana draży temat, który w reżyserskim założeniu brzmi następująco: : Mamy dramatyczny deficyt wody! Nasze zasoby wody w przeliczeniu na osobę są porównywalne z możliwościami pustynnego Egiptu, a prognozy są niepokojące. Czy Państwu zdarza się myśleć o czymś tak banalnym jak woda? Czy potrafimy ją oszczędzać?
Telefony, SMS-y, wypowiedzi zaproszonych gości… Z każdą chwilą jestem bogatszy o informacje, które były mi dobrze znane, ale zawsze warte odświeżenia. Ucząc przedmiotu edukacja dla bezpieczeństwa zawsze tematowi wody poświęcałem dużo miejsca. Realizowałem go tak, jak to czyni dzisiaj redakcja – w obydwie strony, czyli kierując informacje do uczniów i wydobywając od uczniów pomysły na oszczędzanie wody w skali własnych domów. Tu od zawsze obowiązuje zasada: Myśl globalnie – działaj lokalnie. Dzięki audycji wiemy, że jest źle, ale dużo robimy, aby było lepiej. Realizujemy od lat program retencji, a zwłaszcza małej retencji wodnej i próbujemy odwracać tendencję z czasów PRL-u, kiedy to odwadniano, osuszano i wiele robiono na przekór temu, co powinno się czynić. Dzisiaj staramy się zatrzymywać jak najwięcej wody w miejscach gdzie ona się pojawiła. W najbliższej okolicy w ciągu ostatnich lat powstało kilka retencyjnych zbiorników wodnych, które spełniają również rolę rekreacyjną, a nawet produkcyjną, bo są zarybiane. Mam nadzieję, że ludzie odpowiedzialni za przyszłość „Wnuków naszych wnuków” odwrócą złe tendencje, a edukacja proekologiczna zrobi jeszcze więcej i będzie lepiej niż jest.
W okolicy zbiornika retencyjnego jaki powstał w mojej małej Ojczyźnie sama przyroda stara się odrobić zaległości w gospodarce wodnej, a to za przyczyną bobrów, które zdobywają wciąż nowy teren i uparcie kroczą w kierunku zapory.
Rzeczka, na której zbudowano zbiornik retencyjny wyżłobiła sobie dość głęboki i pojemny jar, a teraz poprzecinana budowanymi z gałęzi tamami napełnia się wodą tworząc spore rozlewiska. Podtopione drzewa są ścinane ząbkami bobrów albo piłami gospodarzy starających się je usunąć zanim znajdą się po stronie bobrów. Zmienia się krajobraz, przybywa wody, ale i ludzi niechętnie patrzących na tę bobrzą inwazję. Jak się to zakończy? Tego jeszcze nikt nie wie.
Widziałem i zwiedzałem niegdyś (lata osiemdziesiąte) rezerwat bobrów w okolicach Chicago. Dziwiła mnie wtedy troska tamtejszych władz o środowisko, a teraz z sentymentem wspominam tamten rezerwat i myślę, że taka perspektywa zrealizowana w naszej miejscowości byłaby bardziej atrakcyjna niż tam udało się stworzyć. Koszt niewielki, a atrakcja spora.
Pierwszy dzień wiosny powitał nas piękną słoneczną pogodą, ale słuchając prognoz widzę, że przyroda również w tym obszarze stara się liczyć na siebie. W ciągu dnia ma narastać zachmurzenie i pojawi się deszcz. Mało kogo cieszy taka perspektywa na czas weekendu, ale zważywszy na znikome opady śniegu i lichą w tym roku odbudowę poziomu wód gruntowych trzeba podejść do tematu opadów z należnym zrozumieniem. Niech pada…Przyszłość wnuków naszych wnuków jest dla nas równie atrakcyjna jak współczesność.