Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie…

Ileż to memów wklejają codziennie moi fejsbukowi znajomi na temat przyjaźni, a zwłaszcza tej prawdziwej przyjaźni, aż po grób. Zwykle, tak przez przekorę opatruję je komentarzem będącym czyjąś tam sentencją i wtedy całość wygląda tak:
Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie, a w biedzie przyjaciół poznajemy siebie…
Tak się jakoś składa, że po tym uzupełnieniu urywają się komentarze typu: Prawda, pełna zgoda, tak jest i nastaje cisza. Nie wiem dlaczego…
Tak się złożyło, że od początku nowego roku dość często odwiedzam szpital. Najpierw wysiadywałem na korytarzach oczekując na swoją kolej, a teraz przesiaduję w sali, gdzie leży mój znajomy. Przesiaduję, pogaduję lub tylko się przysłuchuję co mówią inni. W czasie takich odwiedzin wiele się można dowiedzieć o ludziach i ich problemach – nie tylko zdrowotnych, o kondycji służby zdrowia, o stanie szpitali i przychodni POZ, o kulturze ludzi wewnątrz jak i tych z zewnątrz szukających tu pomocy, o przyjaźni, ba nawet o miłości też. Trzeba tylko patrzeć, rozmawiać, uśmiechać się przyjaźnie i pytać z życzliwym zainteresowaniem, a jeszcze lepiej słuchać, słuchać i jeszcze raz słuchać. Tę prawdziwą przyjaźń, a może nawet miłość dobrze widać właśnie tam, gdzie ludzi można poddać próbie. Szpitale doskonale się do tego nadają. Tam widać opiekę ludzi sprawowaną nad dowożonymi ludźmi, a także później gdy chory pozostaje w szpitalu i często bardzo ciężko przeżywa swój ból, strach i osamotnienie. Bardzo pomocne stało się umożliwienie odwiedzania chorych niemal na okrągło, bo jeśli nie przyjdą członkowie rodzin do niektórych chorych to jednak zawsze ktoś z odwiedzających sąsiada z sąsiedniego łóżka też zainteresuje się innymi chorymi, coś opowie, czy wykona jakieś sympatyczne gesty. Nie zawsze jest to akceptowane przez personel, bo trudno im wykonywać swoje funkcje, gdy sala jest pełna odwiedzających. Bywa, że wyproszenie ich z sali na czas wykonania jakichś bardzo intymnych zabiegów jest źle odbierane i o konflikt łatwo, a to nie służy żadnej ze stron. Gdy tak sobie myślałem o tym aspekcie natury ludzkiej, to przypomniałem sobie, że już kiedyś o tym pisałem. Poszperałem w archiwum i oto mam okazję przypomnieć tym, co kiedyś to czytali i zapoznać nowych moich blogowych gości z poniższym tekstem:

Nawet i zachorować warto – 5 października 2011

Zauważyłem, że tematyka polityczna i religijna jest dla wielu ludzi irytującym tłem do ogólnych rozważań, więc dzisiaj wykorzystam tło zdrowotne. Mamy wciąż pogodową jesień, a z nią falę zachorowań na zmorę tego czasu czyli przeziębienia i choroby grypo podobne. Taka przypadłość dopadła mojego znajomego i lekarz nie zastanawiał się długo. Bojąc się wystąpienia zapalenia płuc skierował go do szpitala. Ponieważ pobyt w szpitalu chyba dla każdego z nas jest mocno stresującym wydarzeniem pomyśleliśmy z żoną, że w kwestii zdrowia nie ma nic pewnego . Nic nie wskazywało na nadchodzącą chorobę, a tu masz babo placek. Do szpitala. Zostaw wszystko, spakuj się i jedź do szpitala. Ja przynajmniej, na samą myśl o tym dostaję gęsiej skórki. Jako, że wiadomości na temat jego stanu zdrowia były z dnia na dzień coraz bardziej optymistyczne więc postanowiliśmy z żoną odwiedzić chorego, a właściwie już rekonwalescenta, przy okazji pobytu w mieście, gdzie jest ten szpital. Zastaliśmy go w dobrej formie. Ucieszył się z odwiedzin i chętnie opowiadał nam o przebiegu swojej przygody ze służbą zdrowia. W jego opowieści dostrzegłem dwie istotne i warte przemyślenia nauki.
Pierwsza, to metoda leczenia wykorzystująca obok farmakoterapii znane od wieków domowe sposoby jak poddanie chorego intensywnemu wypoceniu się. Trzy razy w ciągu pierwszej nocy pobytu w szpitalu zmieniał bieliznę, a rano już nie miał gorączki. Pomyślałem, że ja przechodząc podobne problemy zdrowotne chyba nie sięgnąłbym po tę metodę, a jak widać warto.
Druga nauka była już innej natury. Otóż do leżącego w tej samej sali starszego wiekiem pacjenta przychodziła codziennie jego synowa, a po lekcjach również jej córki, uczennice miejscowego gimnazjum i liceum. Niby rzecz normalna, a jednak odwiedziny te zasługiwały chyba na szczególną uwagę, bo mój znajomy był po prostu urzeczony tą rodzinką i tym jak one wszystkie traktowały tego starszego pana. To nie sztampowe, jak choćby nasze odwiedziny, w czasie których się pogada, pożartuję i pożegna, ale pełne miłości i oddania zachowania mające choremu ulżyć w chorobie i poprawić jego samopoczucie. To doświadczenie było na tyle wyjątkowe, że budziło zaciekawienie wszystkich panów leżących na tej sali. Każdy z nich, po wyjściu odwiedzających zastanawiał się głośno, jak i w wewnętrznym dialogu ze sobą samym nad tym, czy jego córka, a nie tylko synowa tak postępuje lub, czy w razie potrzeby postąpi podobnie? Jeśli nie, to kolej na następne pytania. Dlaczego w tamtej rodzinie jest tak, że aż wzruszenie ściska krtań, a w innych bywa zupełnie odmiennie? Czy to zasługa wychowania? Czy może ten dziadziuś jest tak wyjątkową osobą, że budzi tak wzniosłe uczucia?
Przyznam, że i ja myślę o tym nieustannie…
Tymczasem zadbam o swoje zdrowie stosując naturalne metody przydatne w profilaktyce zdrowotnej. Już jestem po szczepieniu przeciw grypie, bo nie chciałbym znaleźć się w przymusowej sytuacji, w której będę zależny od kogoś innego. Chorych trzeba nawiedzać. To bardzo przydatne przykazanie i to dla obydwu stron. Wszystkim życzę dobrego zdrowia.

PS : Niedawno zmarły red. Andrzej Zalewski w ramach prowadzonej w programie I PR cyklicznej audycji Ekoradio zalecał: Pamiętajcie:
Gorące serca zwalczą mróz!