600 tatulowych opowieści na 6 -lecie blogowania

Doczekałem kolejnej, 6-tej już rocznicy przygody z blogowaniem. Nie zakładałem jakiegoś planu publikacji, bo nie robiłem żadnych planów. Zaczęło się od urodzinowo-imieninowego prezentu od córki Małgosi, a dalej już poleciało. Piszący blogi wiedzą jak to jest z pomysłami na nowe teksty i z możliwościami ich realizacji. Wiedzą też dlaczego i dla kogo piszą, a swój wolny czas wykorzystują właśnie w ten sposób.

Przygotowując się do jakiegoś podsumowania tych minionych 6-lat zajrzałem do archiwum bloga z lipca 2013, aby przeglądnąć tamte teksty i komentarze pod nimi. Zrobiła się z tego dość zajmująca przygoda intelektualna, bo odżyły te same emocje i te same pytania, jakie i dzisiaj, przede wszystkim sobie chciałbym postawić. Ponieważ to wszystko, o co pytałem czytelników odżyło we mnie z nową mocą, a nie na wszystko jeszcze do dziś znalazłem odpowiedź, to nie będę już stawiał nowych pytań. Będę wracał do tamtych, w których Kneź postawił przede mną takie oto zadanie:
…A tak z tej okazji to może byś napisał jak te lata wpłynęły na Ciebie, na Twoje postrzeganie świata, innych ludzi, na sposób (styl) pisania i w ogóle doświadczenia – pięć lat to szmat czasu! Jeszcze raz wszystkiego najlepszego!

Odpowiedziałem, zwłaszcza sobie na pytanie Knezia i napisałem jakieś podsumowanie, ale dzisiaj nie jestem z niego zadowolony. Zapytałem też żonę i córkę o to samo, o co pytałem w ubiegłym roku i też otrzymałem odpowiedzi wymagającej przetrawienia i jakiejś korekty swojego podejścia do tego frapującego, ale zabierającego im mnie zajęcia. Kneź, w dyskusji nad motywacją blogera powiedział też, że… choćby miał tylko jednego czytelnika, to też warto pisać. Powiedział też, że tekst, jak jest dobry, to żyje w przestrzeni i czytelnicy do niego docierają… Cytuję z pamięci, ale sens zachowałem. Wspominam o tym, aby opowiedzieć o pewnej przygodzie z czytelniczką, jaką przeżyłem przed dwoma dniami.
Zadzwonił telefon. Odebrała moja młodsza córka Ania. Po chwili podała mi słuchawkę, ze słowami :
– To do ciebie tato.
Przejmuję rozmowę i słyszę:
Mówi Grażyna G…. Dzwonię, aby ci powiedzieć, że od dawna czytam twojego bloga i znajduję tam wiele interesujących mnie tekstów. Nie komentuję, ale wiedz, że często tam jestem. Pomyślałam, że dzwoniąc z podziękowaniem dam ci  świadectwo tego jak wiele dobrego robisz dla innych, którzy czasem poszukują jakiegoś słowa, jakiegoś wsparcia, a nawet dla tych, którzy tylko szukają wypełnienia wolnego czasu i rozrywki…

Dość długo trwała ta rozmowa, bo ja, bardzo nią poruszony dziękowałem za taki nadzwyczajny jubileuszowy prezent, jakiego nie zdarzyło mi się otrzymać jeszcze od nikogo. Grażyna rozbudowywała swoją wypowiedź o odpowiedź na tematy poruszane przeze mnie. W telefonie, co rusz pojawiały się trzaski związane z utratą zasięgu, aż w końcu rozmowa uległa przerwaniu. Nie podjąłem próby ponownego połączenia i wróciłem poruszony i wzruszony do gości, aby opowiedzieć im o tym nadzwyczajnym dla mnie zdarzeniu…
Pomyślałem w duchu, że Kneź ma rację. Warto pisać, choćby dla jednego czytelnika.
PS.  Grażyna z rodziną przebywa na wczasach we Włoszech zaczepiając po drodze o Niemcy i Szwajcarię. Mam nadzieję, że i tym razem zajrzy do bloga więc pragnę jej tą drogą serdecznie podziękować za to świadectwo i powiedzieć: Wielką mi radość uczyniłaś tym dzwonieniem swoim…

Pozdrawiam wszystkich czytelników, tych komentujących i tych milczących. Przepraszam zwłaszcza panie za podejmowanie tematów politycznych, czy edukacyjnych, które nie cieszą się Waszym zainteresowaniem.
Będę się miarkował.