Tatusiom w Dniu Ojca

Doczekaliśmy się  dorocznego święta Ojców i Ojczulków, Tatusiów i Tatulków. W większości domów, w tych dniach, to mama zadba o kwiaty, o odpowiedni strój, o stosowny wierszyk, o laurkę i o to wszystko, co trzeba, aby Tatuś w Dniu Ojca był należycie doceniony przez dzieci.

Święto mniej szumnie obchodzone od Dnia Matki, bo wiadomo Matka to jednak … sami wiecie jak zakończyć to zdanie. My ojcowie, jak coraz częściej  bywa  pozostajemy poza głównym nurtem życia rodzinnego i można powiedzieć, że dzieje się tak niejako na nasze własne życzenie. Wygodnie jest nam odsyłać nasze dzieci ze wszystkim do matki, bo jesteśmy zmęczeni, bo nie mamy cierpliwości, bo życie przerasta często naszą wyobraźnie – szczególnie gdy dzieci podrastają i tracimy z nimi kontakt. A tracimy ten kontakt dlatego, że nie ma nas w życiu naszych dzieci, a przynajmniej nie ma nas wtedy, kiedy najbardziej nas potrzebują – zanim nauczą się radzić sobie bez nas. Wtedy to może już być za późno. Czy nie za ostro zacząłem kolejną opowieść? Czy nie nazbyt jednostronne są te oceny? Zastanówmy się więc wspólnie.
Zacznę od tego, że opublikowałem już sporo różnych wypowiedzi na temat rodziny i to widzianej zarówno od strony rodziców jak i dzieci. Od strony szkoły i społeczeństwa. Przypomnę również o tym, że piszę bloga o nazwie Tatulowe opowieści. „Tatul” to moja własna ksywka nadana mi przez moje córunie. Piszę w jakiejś części do nich i dla nich, a przy okazji dzielę się własnymi spostrzeżeniami i przemyśleniami z innymi ludźmi na szerokim forum jakie daje Internet. Fakt, że licznik wejść na blog powoli, ale pnie się wciąż w górę jest dla mnie wielką radością. To dowód na to, że w zalewie wszelakich informacji na jakie można natrafić w Internecie znajduje się jakaś liczba czytelników poświęcających moim opowieściom swoją uwagę. To mnie nakręca i mobilizuje do kontynuacji.

Byłem nauczycielem z ponad dwudziestoletnim doświadczeniem w pracy z młodzieżą szkół średnich. Wobec uczniów  starałem się być kimś takim jak ojciec, czy dziadek w tym pożądanym przez młodych ludzi wzorcu kogoś, kto interesuje się ich sprawami. Mam swoje satysfakcje  wynikające z pełnienia takiej roli. Nie będę teraz o tym pisał. Powiem tylko, że moje osobiste doświadczenia wskazują na to, że młodzieży bardzo brakuje takiego kontaktu. Gdy na lekcjach, jak i w czasie dyżurów na przerwach opowiadałem o różnych (pozalekcyjnych) sprawach, czy pozwalam sobie na dłuższe dygresje, to wtedy widziałem ich autentyczne zainteresowanie samą gawędą, na jakikolwiek temat. Jak wyglądają buzie takich zasłuchanych uczniów, to wiedzą ci, którzy mają przyjemność pracować z młodzieżą i bezpośrednio obserwować ich reakcje. Takich relacji wyraźnie im brakuje. Nigdy nie pytałem o to jakie warunki panują w ich domach, bo mógłbym być skarcony za wtykanie nosa w czyjeś prywatne życie. Wystarczyła mi satysfakcja płynąca z tego, że przynajmniej w naszej szkole nie czuli się obco, a nawet twierdzili, że atmosfera ekonomika była jedną z mocnych stron tej szkoły. Czasem jednak udawało mi się czegoś dowiedzieć o  życiu młodych ludzi przy różnych okazjach. Gdy kończy się rok szkolny i wszyscy już mają oceny, to jest okazja na prowadzenie luźniejszych zajęć i rozmów. Ponieważ wszyscy myślą już o wakacjach, to postanowiłem zwrócić uwagę na problem różnic w odczuwaniu szczęścia przez poszczególnych ludzi. W tym celu posłużyłem się wierszykiem Adama Asnyka. Oto on:

A. Asnyk – Siedzi ptaszek na drzewie…

Siedzi ptaszek na drzewie
I ludziom się dziwuje,
Że najmędrszy z nich nie wie,
Gdzie się szczęście znajduje.

Bo szukają dokoła,
Tam gdzie nigdy nie bywa,
Pot się leje im z czoła,
Cierń im stopy rozrywa.

Trwonią życia dzień jasny
Na zabiegi i żale,
Tylko w piersi swej własnej
Nie szukają go wcale.

W nienawiści i kłótni
Wydzierają coś sobie,
Aż zmęczeni i smutni
Idą przespać się w grobie.

A więc, siedząc na drzewie,
Ptaszek dziwi się bardzo,
Chciałby przestrzec ich w śpiewie…
Lecz przestrogą pogardzą.

Nie zamęczając nikogo analizą wiersza z wplataniem elementów psychologii pozytywnej nakazującej cieszyć się każdą chwilą, każdym doznaniem jakichś radosnych przeżyć, w rozmowie z uczniami posłużyłem się tym wierszem, aby go odnieść do przykładów z życia młodych ludzi. Jakie były tego efekty?  Zapytałem wszystkich wraz:
– Czy pamiętacie swoje wycieczki do lasu, z których przynosiliście mamusi czy tatusiowi nanizane na długą trawkę poziomeczki i wręczaliście je ze słowami: – To dla ciebie mamo, tato?
Nasze szczęście, to takie właśnie poziomeczki, czy jagódki nabite na trawkę. Szczęście nie spadnie na nas wraz ze spadkiem po bogatym dziadku, czy wygraną w totolotka. Szczęście to suma takich szczęśliwych momentów z codziennego życia . Momentów mocno kiedyś przeżytych i zapamiętanych – mówiłem do zasłuchanych ludzi.

Czy uwierzycie, że mało który z uczniów potwierdzał takie – wydawałoby się oczywiste postępowanie dziecka. Czasem ktoś mówił, że mu się takie momenty zdarzały…jak był małym dzieckiem. Teraz nie chodzą na spacery. Nie mają też komu przynosić dowodów troski i miłości, bo tata, mama ciągle w pracy …
Jakiś chłód dawało się wtedy odczuć w klasach. Samo rozumienie podnoszonych przeze mnie aspektów tak oczekiwanego przez nastolatków szczęścia wydawało się bardzo odległe od mojego rozumowania. Czy te obrazki nie opowiadają jakiejś głębszej prawdy o tym, jak my, ojcowie dbamy o relacje z dziećmi?
W niedzielny poranek, w Familijnej Jedynce PR poświęconej w głównej mierze nadchodzącemu świętu ojca, wysłuchałem jakiejś uczonej pani profesor, która wypowiedziała chyba wszystko to, czego od ojców oczekują dzieci i partnerki życiowe. Wydaje mi się, że głownie chodzi o to, aby mieć dobre relacje z matką dziecka i te relacje czynić widocznymi dla bardzo bystrych obserwatorów, aby chłonąc wzorce wyniesione z domów urządzać kiedyś swoje życie na wzór i podobieństwo tego, co zobaczyli u nas. Trzeba poza tym mieć czas dla dzieci i być obecnym przy przeżywaniu przez nie dziecięcych dramatów i porażek. Tata winien przytulić, przetłumaczyć, doradzić, aby nauczyć je radzenia sobie z problemami. Pani profesor pozostawiła sobie na zakończenie swojej wypowiedzi sprawę kluczową : Zawarła ją w słowach:
Tata nie może być drugą mamą. Ma być stanowczy, ale i nie być pozbawiony męskiej czułości.

Wszystkim Ojcom życzę spełnienia wszelkich nadziei pokładanych we własnych dzieciach.