O pewnej matce z pewnej malutkiej wioseczki…

Nie tak dawno, jeszcze jako nauczyciel i wychowawca interweniowałem u pewnej matki, której syn wyjeżdżał codziennie z domu, lecz do szkoły nie docierał. Gdzieś go nosiło z kumplami. Matka przyjechała na moje wezwanie do szkoły, wysłuchała mnie i poprosiła o wyrozumiałość takimi słowami:

– On jest dobrym chłopcem. Pan to wie, bo był pan wychowawcą trojga moich dzieci. Ja mu mówię ucz się, a on się tylko uśmiecha i robi swoje. Nie ma głowy do nauki. Myślę, że poradzi sobie. Pójdzie do pracy w zawodzie, później się ożeni i będzie żył, tak jak my żyjemy. To ostatni z pięciorga naszych dzieci, a nie jest nam łatwo. Maleńka renta męża i kawałek pola, to wszystko. Ostatnio wydaliśmy za mąż córkę, to było sporo wydatków, ale z pomocą Boską może jakoś uda się wszystkiemu podołać.
– To chociaż córka poszła na swoje i będzie wam lżej – wtrąciłem.
-A gdzie tam panie. Przybył nam jeszcze zięć, a teraz i dziecko, które im się urodziło…  I tak dalej, w tym guście…

Chłopak jakoś szkołę skończył i pewnie jest tak, jak przepowiadała jego matka. Rozmowę tę zapamiętałem chyba dlatego, że ta matka była głową i duszą tej rodziny i z pogodą ducha przyjmowało to, co los jej przeznaczył. Żyli skromniutko, ale na miarę własnych możliwości i byli szczęśliwi. Ona się uśmiechała tak samo, jak i jej naprawdę dobry syn. To jest jednak tylko epizod z życia rodziny wiejskiej, jakich wiele. Pewnie nie tylko wiejskiej.

Przypominam ten epizodzik specjalnie przed Świętem Matki, aby oddać takim kobietom – matkom szacunek za ich cichy trud, aby wskazać na to, że nie tylko są Strażniczkami Domowego Ogniska, ale że na ich głowach spoczywa znacznie więcej obowiązków i odpowiedzialności. Kiedyś była tylko szyją, która głową kreci, dzisiaj, często wypada jej być jednym i drugim.

Katolicy mawiają; Pan Bóg nie mógł być wszędzie, dlatego stworzył matkę…

Oddajmy jej należną cześć i szacunek… nie tylko w tym jedynym dniu.