Obywatelu, lecząc się samodzielnie zaoszczędzisz na zdrowiu i na pieniądzach

Znajoma z lat szkolnych, była uczennica, po kilku miesiącach od ostatniego spotkania zapytała mnie kontaktowo: – A pan jak się miewa? Jak zdrówko? Odpowiedziałem grzecznie:
– Miło, że pytasz. Jakoś nie daję się chorobom, ale co rusz to składam wizyty jednym, lub innym specjalistom. Tak już będzie. Niestety, lata lecą…
Nie odpowiedziała nic w temacie zdrowia, bo przecież wie jaka jest kolej rzeczy, mimo, że jest młoda. Następnego dnia spotkałem się ze znajomymi, tym razem równolatkami w poczekalni laboratorium medycznego naszego szpitala, gdzie było aż ciemno od ludzi czekających na swoją kolejkę do pobrania krwi.

Mała poczekalnia, kilka krzeseł dla ludzi starszych i kobiet ciężarnych, a reszta podpierając ściany nudzi się sromotnie i denerwuje zarazem, bo przecież to tylko badania i liczyli na to, że za chwilę wrócą do pracy, szkoły, czy gdzie tam jeszcze zaplanowali wracać. Sytuacja sprzyja pogawędkom, a w ramach tych pogawędek to o czym można pogadać najlepiej? Oczywiście , że o zdrowiu, przebytych chorobach, operacjach i wynikających stąd doświadczeniach, a również i ograniczeniach jakie na nas za przyczyną przebytych chorób spadły. Atmosfera jaką chyba każdy zna, bo przecież wszyscy tam co jakiś czas lądujemy. Pogadaliśmy sobie serdecznie wymieniając poglądy na wszelkie możliwe tematy związane ze zdrowiem, czy jego brakiem nie pomijając diagnozy przyczyn takiego stanu rzeczy. Na temacie ZDROWIE każdy się zna, nieprawdaż? Po powrocie do domu zastanowiłem się nad tym, że lata lecą, a tu zamiast być coraz lepiej, to jest coraz gorzej. Obchodzony w tych dniach Dzień Walki z Rakiem niósł pożyteczne hasło: Zamiast gadać – IDŹ SIĘ ZBADAĆ!!!
   Znajomy z tamtej poczekalni znał to hasło i przyznawał mu słuszność tylko, że…mając własne i dosyć świeże doświadczenia odpowiedział mi na to:
– Panie i co z tego, że pójdę się zbadać. Mojej żonie na prywatnym tomografie wykryto tętniaka w mózgu i do tego jakiegoś guza i myśli pan, że znalazła natychmiastową, a przynajmniej szybką pomoc?

Gdy usłyszałem w radio, że 11 lutego obchodzony jest Światowy Dzień Chorych niosący wzrost zainteresowania tzw. zdrowiem, to odszukałem w archiwum bloga swój tekst sprzed czterech lat. Przeczytam uważnie i … zdecydowałem się go tu przypomnieć, bo nic się przez te lata nie zmieniło…

http://tatulowe.blog.onet.pl/2010/02/09/obywatelu-ulecz-sie-sam/
Post scriptum:
W niedzielę 9 lutego, po powrocie z porannej mszy św. zajrzałem do znajomych blogów zatrzymując się przy czytaniu ostatniej notki na blogu Siostry Małgorzaty. http://siostramalgorzata.blogspot.com/  Przeczytałem, przemyślałem i zamieściłem tam komentarz, który po jakimś czasie postanowiłem również tu zaprezentować. Oto on: Pierwsze skojarzenie prowadzi do wartego wysłuchania utworu Elektrycznych Gitar pt: Kto ma klucze. Zapraszam: http://www.youtube.com/watch?v=do7YRPAoW9U
Lider zespołu jest lekarzem, a to prowadzi do następnego skojarzenia. Dzisiaj…w kościele obchodzony jest Światowy Dzień Chorych. Ustanowił go w 1992 r. Jan Paweł II obierając na dzień obchodów datę 11.02. czyli dzień rocznicy objawień Matki Boskiej z Lourdes, do której pielgrzymują miliony ludzi z całego świata. Wszyscy oni liczą na to, że ich prośby o łaskę  lub cud uzdrowienia zostaną tam wysłuchane. Kościół katolicki od zawsze patronuje i czynnie wspiera ideę poprawy opieki nad chorymi i cierpiącymi, upatrując w osobach chorych symboliczną mękę samego Jezusa. Księża i osoby konsekrowane z natury swej szczególnej posługi są od zawsze bardzo blisko osób chorych. To oni potrafią nadać cierpieniu ludzi starych i chorych sens i w ten sposób przynieść im duchową pociechę. Są dla nich lekarstwem w czasie, gdy nic już nie może im pomóc. Nie darmo funkcjonuje w obiegu powiedzenie: Kogo Pan Bóg kocha, temu krzyże zsyła. Wystarczy w to uwierzyć, aby w pokorze przyjąć to, co spotyka człowieka terminalnie chorego lub poszkodowanego w katastrofie. To duchowni niosą tym ludziom szansę pojednania oraz udzielają sakramentu namaszczenia chorych. Oni wreszcie odprowadzają większość z nas na tamtą stronę. Kto wie, czy to nie ten aspekt wiary zapełnia kościoły ludźmi starymi, a więc będącymi już blisko owego progu oddzielającego życie ziemskie od tego co nas czeka po śmierci… pisałem przed czterema laty na swoim blogu.

… Wróciłem właśnie z kościoła. Czytano list naszego Biskupa Sandomierskiego wystosowany do wiernych naszej diecezji z okazji Dnia Chorego. Dużo w nim mądrości i odniesień do ludzi cierpiących jak i do tych, którzy niosą ulgę w cierpieniu. List opublikowano na stronie diecezjalnej i w innych miejscach więc łatwo do niego trafić, gdyby ktoś nie słuchał. W modlitwie wiernych usłyszałem m.in. takie słowa:
– Módlmy się za tych, którzy głodnym podają chleb, bezdomnym udzielają dachu nad głową...A wierni powtarzają gromko: Wysłuchaj nas Panie.
Pomyślałem o Siostrze właśnie. Teraz po przeczytaniu ostatniego tekstu tym bardziej dociera do mnie myśl o tym, że poszukujący tego chleba, tego dachu nad głowa, czystego łóżka jakimś cudem trafiają pod właściwy adres i nie mają wątpliwości co do tego o co pyta pan Sienkiewicz
…Kto ma klucze, kto ma klucze, kto ma kluczeee…
Jeszcze te, ostatnie słowa dzisiejszej notki Siostry Malgorzaty:
…Najgorzej, jak zginie nam Miłość. Jeśli kiedyś znajdzie się na właściwym miejscu, we właściwej kieszeni- będziemy żyli w pokoju. Wystarczy sięgnąć ręką i już jest. Tam, gdzie powinna, spokojnie sobie jest. Co zrobić, żeby pamiętać i trzymać ją na właściwym miejscu? Klucz do niej jest bardzo prosty i zabytkowy. Ma 2000 lat.
Jakie to proste i jakie wymowne zarazem…

Wszystkiego co najlepsze dla podopiecznych i ich opiekunów, z Siostrą na czele życzę.