Dzieciobójczynie

Wyrok wydany przez brytyjski sąd w Birmingham  na parę Polaków, którzy działając wspólnie i w sposób szczególnie bestialski zamordowali 4 letniego Daniela, synka 25 letniej kobiety dostarczył pożywki chyba wszystkim mediom. Wszystkie telewizje, niezależnie od profilu ideologicznego naświetlały tło i okoliczności, w jakich doszło do tej makabrycznej zbrodni. Zapraszano komentatorów i ekspertów od sprawy opieki nad dziećmi, nad rodziną, czy zajmujących się zwalczaniem przemocy wobec dzieci, abyśmy mogli usłyszeć możliwie jak najwięcej faktów i ocen dotyczących tej zbrodni. Jest oczywiste, że taki news jest atrakcyjny nie tylko dla mediów polskich. Przez świat przetoczyła się zatem sensacja przynosząc nam Polakom duże straty wizerunkowe. Tylko czekam, kiedy nasza opozycja wykorzysta to zdarzenie jako broń przeciw Tuskowi, bo przecież oni, tak jak 2-3 miliony młodych Polaków wyjechali w celach zarobkowych, aby na obczyźnie poprawić swój los, a więc wiadomo kto zawinił, prawda?

Tragiczna to informacja. Jeszcze jeden przyczynek do rozważań o naturze i kondycji psychicznej współczesnych ludzi. Pani, znana jako Superniania wypowiadając się na ten temat powiedziała, że takie przypadki po prostu zdarzają się co jakiś czas i to w każdym państwie. W ogólnej masie kobiet – matek znajdą się takie, które pakują dzieci do beczek, topią w gnojówce, czy przetrzymują w domowej zamrażarce.  Przerażające, ale to się jednak zdarza.

Od kilku już niedziel włączam telewizor na czas, gdy emitowany jest program Ewa Ewart poleca. Bardzo sobie cenię ten właśnie sposób poznawania świata. Filmy dokumentalne prezentowane w ramach tego cyklu nie wymagają dodatkowych omówień, czy komentarzy i bardzo przemawiają do wyobraźni.  W ostatnią niedzielę obejrzałem program poświęcony szczególnemu bestialstwu dokonującemu się współcześnie na oczach świata w dwóch największych populacjach zamieszkujących Azję, czyli w Chinach i Indiach. Nazywa się to Płciobójstwem. Polityka jednego dziecka w Chinach i tradycja posagów w Indiach pociągnęły już więcej ofiar niż wszystkie przypadki ludobójstwa z jakimi mięliśmy do czynienia w świecie, w całym XX wieku.  http://www.tvn24.pl/wiadomosci-ze-swiata,2/w-azji-zabijana-jest-co-czwarta-corka,326297.html.

Proszę wpisać do wyszukiwarki to złowrogo brzmiące słowo Płciobójstwo i przeczytacie Państwo szokujące informacje m.in. o tym, że:

Dokument „It’s a girl” koncentruje się na 200 milionach „zaginionych” kobiet i dziewczynek, które zostały zabite podczas aborcji selektywnych lub zamordowane i porzucone jako noworodki. http://www.fronda.pl/a/plciobojstwo-juz-200-milionow-kobiet-brakuje-na-ziemi,26675.html

…Jest to zbrodnia, którą po raz pierwszy nazwała w ten sposób amerykańska pisarka Mary Ann Warren w 1985 r. ONZ informuje, że w wyniku tego zjawiska już teraz jest mniej o 200 milionów kobiet niż być powinno. Statystyki są zatrważające. Z badań opublikowanych w British Medical Journal wynika, że stosunek płci w Chinach wynosi 126 chłopców na 100 dziewczynek. Aż w dziewięciu prowincjach sytuacja wygląda jeszcze gorzej – 160 chłopców na 100 dziewcząt w przypadku drugiego dziecka. „Aborcje ze względu na płeć są prawie wyłącznym czynnikiem odpowiedzialnym za nadreprezentację chłopców” – czytamy w artykule: http://www.wiadomosci24.pl/artykul/plciobojstwo_tylko_w_chinach_zamordowano_kilkadziesiat_milionow_dziewczynek_277589.html

Wszystko teraz poddaje się relatywizacji, nawet śmierć. Przeżywając kolejne narodowe rocznice słyszeliśmy o dziesiątkach, czy setkach tysięcy Polaków pomordowanych na Wołyniu, czy ostatnio w Powstaniu Warszawskim. Opisy i zdjęcia ukazywały nam szczególne bestialstwo tamtych ludobójców i wszyscy współprzeżywaliśmy los ofiar, czując jednocześnie nienawiść do ich oprawców. Dlaczego zatem nie oburza nas los chińskich, czy hinduskich dziewczynek? Daleko, nie nasza sprawa, a cóż ja mogę itd. itp…

Gdy pomiędzy zupą, a drugim daniem oglądałem rozmowę z hinduską kobietą, która sama udusiła osiem swoich córek tylko dlatego, że były dziewczynkami, to odeszła mi ochota na to drugie danie. Po niej kolejne kobiety i opowieści jak dokonuje się tego zabiegu wymuszonego tradycją (Indie), czy prawem (Chiny) .

Tragedia rodzin, problemy społeczne wynikające z nadurodzeń chłopców niemogących znaleźć dla siebie żon, tragiczny los porzuconych dzieci, to wstrząsający obraz naszego świata. Czy ktoś potrafi zmienić ten stan?

Są sprawy, które nas szokują, mimo że dotyczą jednostek, ale są i takie, które dotycząc milionów ludzi traktujemy zaledwie jako ciekawostkę…