Fotografować, czy nie?

Utrwalać chwilę, nastrój, fakt, zdarzenie, które przeminą?
Na dworze, lub jak kto woli na polu pogoda taka, że i psa wypędzać nie można. Nie sprzyja to spacerom, wycieczkom, czy wypadom z aparatem fotograficznym za miasto, no chyba że do ciepłych krajów, ale tam jakoś mnie nie ciągnie. Ponieważ mam dużo wolnego czasu, to w tej sytuacji postanowiłem posiedzieć przed komputerem, aby dokonać przeglądu i jakiegoś sensownego pogrupowania zdjęć, które dość długo czekały na taki remanent. A jest tego sporo. Będę miał zatem ciekawe zajęcie przez dłuższy czas.

Już ładne kilka lat mija od czasu jak zacząłem na dobre wciągać się w to arcyciekawe zajęcie. Oczywiście zupełnie amatorsko obsługiwałem wszelkie okazje rodzinne, imprezy szkolne i środowiskowe, czy wyprawy do różnych ciekawych miejsc. Od czasu upowszechnienia technologii cyfrowej, tak w fotografii jak i w praktycznej informatyce, fotografuje przecież niemal każdy. Zużyłem już kilka aparatów kompaktowych zwanych w wielkim świecie idiot camera. Wychodziłem z założenia, że nie warto inwestować w sprzęt dopóki nie zrealizuje się marzenie każdego fotografującego zawarte w słowach: Fotografując staraj się pokazać to, co bez ciebie nikt by nie zobaczył. No i podążając za tym ambitnym celem fotografuję wszystko, co wydaje się w danym momencie interesujące, i co w danych warunkach rokuje nadzieją na zrobienie dobrego, lub jeszcze lepszego zdjęcia. Każdy kto podobnie podchodzi do tej trudnej materii zna te westchnienia jakie wyrywają się nam z piersi gdy załadujemy urobek z aparatu do komputera. Procent zadowalających lub dobrych zdjęć jest niestety niezbyt wysoki. Pozostaje więc podjęcie męskiej decyzji: Pozostawić, czy skasować?

Ja mam z tym trudności. Przynajmniej w pierwszej chwili staram się likwidować tylko te najgorsze, a pozostałe dopiero wtedy, gdy pojawią się lepsze od poprzednich. To podejście zabiera mi jednak znaczne przestrzenie ograniczonej przecież pamięci komputera i pojawia się problem archiwizowania dorobku na urządzeniach pamięci zewnętrznej. Problem jednak na tym się nie kończy. Pozostaje jeszcze do rozstrzygnięcia następująca kwestia:
– Co zasługuje na archiwizację ? Przecież nie wszystko to, co się nam nawinęło pod obiektyw. Na nic postanowienia typu na razie wrzucę, a kiedyś się to przeglądnie i posortuje. Tego typu decyzje kończą się na ogół dokupieniem kolejnych modułów pamięci i dalszym gromadzenia materiałów, które tak naprawdę nigdy lub rzadko doczekają się realizacji pochopnie i na tymczasem podjętych decyzji o archiwizowaniu. Tak to przynajmniej wygląda na etapie, na jakim ja się znajduję.
– Wszyscy mamy w domach płytoteki –złożone z czarnych płyt winylowych.
– Wszyscy mamy taśmy VHS i sprzęt do ich odtwarzania.
– Wszyscy mamy taśmoteki z magnetofonami zdolnymi jeszcze je odtwarzać. – Wszyscy mamy mnóstwo płyt DVD i CD, do których coraz rzadziej lub w ogóle nie sięgamy.
– Wszyscy już mamy, a możemy mieć jeszcze więcej zdjęć zapisanych na różnych nośnikach elektronicznych i przeładowane komputery.

Wszyscy domownicy mają w tym wyścigu swój większy, czy mniejszy udział, a miejmy również świadomość tego, że to nie jest koniec wyścigu do sklepów po ciągle nowe zabawki jakie przemysł nam dostarcza. Wciąż podsuwają nam nowy sprzęt, nowe opcje, nowe możliwości, których nawet nie potrafimy wykorzystać, a my to kupujemy i wykorzystujemy z lepszym lub gorszym skutkiem do pierwszej naprawy, której na ogół nie ma kto wykonać, lub której koszt przekracza granicę uzasadnionej opłacalności. Odkładamy więc cacuszko do późniejszej decyzji i kupujemy nowe. Stare cacko odleży się trochę, poczeka na swoją kolej wędrówki na śmietnik i w końcu tam trafi.

Podczas pobytu na emigracji zarobkowej w Stanach, a były to lata osiemdziesiąte, przytrafiło się nam, głównie Polakom pracować przy remoncie dużego domu, w którym było kilkadziesiąt apartamencików zwanych tam studio, skąd wysiedlono już lokatorów, głównie samotnych i starych ludzi. Nie wiedzieliśmy co oni ze sobą zabrali na nowe mieszkania, ale widzieliśmy co pozostawili, bo nasi chłopcy musieli to wszystko wyrzucić na podstawione kontenery śmieciarek. Nikt nie ponaglał naszych chłopców i nie pilnował tego dobra, jakie pozostało w mieszkaniach. Kto chciał, to zabierał sobie wszystko, co miał nadzieję tam sprzedać lub zabrać do swojego mieszkania, a później przesłać lub zawieźć do kraju. Co to były za dobra? Ano te, o których dzisiaj piszę. Piękne stojaki pełne płyt, regały z pięknie wydanymi i oprawionymi książkami, mnóstwo folderów i albumów z fotografiami z egzotycznych miejsc całego świata, gdzie bywali ci ludzie, a często również ich przodkowie i następcy oraz różne pamiątki i bibeloty. Długo po tym oczyszczaniu mieszkań z życiowych pamiątek starych ludzi opowiadaliśmy sobie jakie to życie jest dziwne. Ci ludzie tak wiele znaczyli (pozostawione dyplomy, certyfikaty itp.), w tak egzotycznych miejscach bywali, mieli tak liczne, uwiecznione na zdjęciach rodziny, a nikt nie zadbał o to, aby te pamiątki i ślady ich życia zatrzymać i zachować od zniszczenia. Co to za ludzie ci Amerykanie?

Od tamtych czasów minęło niecałe 30 lat, które  dla Polaków oznaczają wejście do zupełnie innej rzeczywistości. Znaleźliśmy się już w nie gorszej sytuacji niż oni wtedy mieli. Podróżujemy w najbardziej egzotyczne rejony świata i dokumentujemy te podboje niezliczoną ilością zdjęć, filmów i nagrań dźwiękowych, którymi cieszymy się do czasu, gdy nowe wyprawy i nowe widoki utrwalimy na współczesnych nośnikach tego typu informacji tylko, że … często nawet nie mamy komu tego pokazać, wyłączywszy portale społecznościowe. Ja też mam mnóstwo zdjęć w albumach, do których nie zaglądam latami, pełne szuflady kaset, których nie odtwarzaliśmy w domu latami, pełne szuflady kaset magnetofonowych, których…

No i dlatego właśnie pytam:
– Fotografować, czy wzorem bardzo wielu ludzi nie zawracać sobie tym głowy. Oni nie muszą kupować aparatów i uczyć się sztuki fotografii, nie mając komputerów, nie potrzebują też obrabiać tych zdjęć. Mają święty spokój.