Rubinowa rocznica ślubu

    Od czasu, gdy uświadomiłem sobie, że wkrótce będziemy obchodzić 40 lecie naszego małżeństwa już na stałe zapaliła się gdzieś tam lampeczka i w rytmie piosenki z Czterdziestolatka krążyły mi po głowie wspomnienia związane ze wszystkim, co stanowiło treść naszego małżeńskiego życia z Elą.  Ponieważ początki mojego dorosłego życia jak i opis naszych zaręczyn, czy też wesela można znaleźć w archiwum bloga więc i ja tam zajrzałem, po niemal trzech latach od napisania tych tekstów: Zapraszam starszych czytelników dla przypomnienia sobie jak to drzewiej bywało, a młodych do przeczytania niemal etnograficznego opisu służącego poznaniu tego, co już – chyba na szczęście – odeszło w zapomnienie:  https://tatulowe.wordpress.com/2008/09/06/wesele/

   Pośpiewując słowa znanej piosenki zastanawiałem się nad swoim – naszym życiem w kontekście tego wszystkiego, co złożyło się na dokonywane przez nas bardziej, czy mniej trafne życiowe wybory .Uważam, że warto dokonać takich rozrachunków, aby je omówić z partnerem, a nawet z dziećmi. Warto je również zapisać, aby do nich wracać i zgłębiać wciąż od nowa .W tym jest cała prawda o nas. 
Piosenka z Czterdziestolatka podsumowuje jedynie 40 lat życia liczonego od narodzin, a nie od czasu zawarcia związku małżeńskiego, ale jednak warto w tym kontekście zaśpiewać ją sobie aby zastanowić się nad tym, co minęło, jak i nad tym, co jeszcze przed nami:

Czterdzieści lat minęło, jak jeden dzień,
już bliżej jest niż dalej, o tym wiesz.
Czterdzieści lat minęło odeszło w cień
i nigdy już nie wróci, rób co chcesz

A świat w krąg Ci roztacza uroki swe i prosi żeby brać.
Na karuzeli życia pokręcisz się,
byleby tylko nie za wcześnie spaść.
I chociaż czas pogania, śmiej się z tego drania,
Ciebie na wiele jeszcze stać
Bo tak mówiąc szczerze, w życiu jak w pokerze
jest zasada: ” karta – stół ” więc nie wbijaj w głowę,
żeś przeżył połowę, ale, że dopiero pół.
Czterdzieści lat minęło to piękny wiek,
czterdzieści lat i nawet jeden dzień.
Na drugie tyle teraz przygotuj się,
a może i na trzecie, któż to wie ?
Bo świat tak ci podsuwa uroki swe, że pełną garścią brać.
Na karuzeli życia pokręcisz się,
bylebyś tylko nie za wcześnie spadł.
A gdy cię czas pogania, przodem puszczaj drania
 bo masz 40 nowych lat.

 No właśnie:
– O czym to zeszło, moja pani? Życie przeżyć, to jak drzwi otworzyć i zamknąć…Człowiek by nie zauważył jak ten czas leci, gdyby nie lustro i gdyby nie dzieci…
Ile takich mądrych powiedzeń błąka się nam po głowie w takich przypadkach?

   Przeżyło się mnóstwo różnych pięknych i niezapomnianych momentów. Przeżyło się również mnóstwo bardzo trudnych, a nawet bolesnych okresów. Przeżyliśmy mnóstwo rozstań trwających po kilka dni, tygodni, miesięcy, a nawet lat, w czasie których tęskniliśmy za sobą i przeżywaliśmy swoje życiowe scenariusze bez wsparcia drugiej strony. Były też powitania i nadrabianie straconego czasu w relacjach małżeńskich i rodzicielskich. Tak było w naszym związku, który oboje traktowaliśmy bardzo serio, jako związek na całe życie. Jak jest współcześnie? Jaki odsetek ludzi myśli jeszcze podobnie do nas, starych zgredów? Dlaczego życie potoczyło się w kierunku jakichś przejściowych rozwiązań ograniczających się do tzw. związków partnerskich, małżeństw na próbę? Małżeństw trwających do pierwszego kryzysu? Ja, po swoich doświadczeniach życiowych uważam, że nie ma recepty na udane małżeństwo: „Są tylko źle i dobrze dobrani ludzie. W infantylnej historyjce o dwóch połówkach kryje się jakaś zadziwiająca prawda...”, powiedział ktoś mądry, prawda?

Zastanawiające są nazwy rocznic ślubu, które tu przy okazji zacytuję:
Pierwsza – papierowa
Druga – bawełniana
Trzecia – skórzana
Czwarta – kwiatowa lub owocowa
Piąta – drewniana
Szósta – cukrowa lub żelazna
Siódma – wełniana lub miedziana
Ósma – spiżowa, brązowa lub blaszana
Dziewiąta – gliniana lub generalska
Dziesiąta – cynowa lub aluminiowa
Jedenasta – stalowa
Dwunasta – płócienna, jedwabna lub lniana
Trzynasta – koronkowa
Czternasta – kości słoniowej
Piętnasta – kryształowa lub szklana
Dwudziesta – porcelanowa
Dwudziesta piąta – srebrna
Trzydziesta – perłowa
Trzydziesta piąta – koralowa
Czterdziesta – rubinowa
Czterdziesta piąta – szafirowa
Pięćdziesiąta – złota
Pięćdziesiąta piąta – szmaragdowa lub platynowa
Sześćdziesiąta – diamentowa
Sześćdziesiąta piąta – żelazna
Siedemdziesiąta – kamienna
Siedemdziesiąta piąta – brylantowa
Osiemdziesiąta – dębowa

Kto to wymyślił? Dlaczego kolejne i coraz trudniejsze do osiągnięcia rocznice różniące się ”twardością i szlachetnością” kruszców, czy klejnotów – symboli w jakiś mało konsekwentny sposób tracą czytelność intencji? Czym wyjaśnić to, że po złocie, platynie i diamentach mamy żelazo i kamień, a u kresu dąb? Może to dlatego, że trumny robi się na ogół z dębiny?

•