Prawa ludzi starych

W środku minionego tygodnia złapało mnie przeziębienie. Podjęta na własną rękę kuracja pozwoliła mi dotrwać do weekendu, a wtedy nadszedł czas na domowe metody walki o zachowanie zdrowia. Zaczęło się od postawienia baniek, które jak wiadomo trzeba wyleżeć. Z niejakim żalem poddałem się kuracji, gdyż oznaczało to ostateczną rezygnację ze studniówki, o której tak dużo pisałem i na którą miałem iść w sobotę. Trudno było mi dyskutować z zasadniczą w tych sprawach żoną. Zdrowie przede wszystkim.

Leżąc pod ciepłą kołderką miałem jednak czas na przeczytanie odkładanych od jakiegoś czasu na lepszy moment gazet. Oto co ciekawego wyczytałem.
Zaczynając jak zwykle czytanie Polityki od felietonów, zajrzałem do L. Stommy i tam znalazłem jako śródtytuł wyjęte z tekstu zdanie: Mamy rzecznika praw dziecka, mamy tysiąc fundacji poświęconych prawom milusińskich. Czy ktoś słyszał o rzeczniku praw ludzi starych?
   Uderzyły mnie te słowa swoją oczywistością. Przeczytałem cały felieton. Polecam go (Polityka nr 4, 21 stycznia 2011) nie tylko ludziom starszym, ale może właśnie przede wszystkim ludziom młodym, którzy przecież ulegną kiedyś prawom przyrody i też się zestarzeją. Wszak …Życie to choroba śmiertelna przenoszona drogą płciową – jak to ładnie nazwał w swoim filmie Krzysztof Zanussi. Na każdego kto się urodził przyjdzie również i kres podróży. W jakich warunkach to nastąpi?
L. Stomma napisał: …Średnia statystycznej długości życia wydłuża się z roku na rok. Osiemdziesiątka, nawet dziewięćdziesiątka nikogo już dzisiaj nie dziwią. Zaczynamy myśleć, że i my, a dlaczego właściwie nie. Stąd całe zamieszanie wokół emerytur. Rządy – tak polskie jak i francuskie, czy brytyjskie – grubo za późno zajęły się tak wrażliwą domeną. Napotkały histeryczny opór przeciwko nowym regulacjom, jakiekolwiek by były. Nie zrozumiały bowiem tej kwestii elementarnej i zasadniczej, że tu tak naprawdę nie chodzi o parę groszy więcej lub mniej. Po prostu, czego nie było w minionych wiekach, pojawia się starość jako kategoria dotycząca coraz większej populacji, którą białe kołnierzyki dotychczas lekceważyły i na którą nie znalazły, bo też i nie szukały, żadnej choćby prowizorycznej recepty…

Ano właśnie. Zamartwiamy się reformą reformy systemu emerytalnego, która miała zapewnić wysokość średniej emerytury na poziomie 61,2 proc.(w przypadku mężczyzn), i 44,5 proc. (w przypadku kobiet) przeciętnego wynagrodzenia otrzymywanego przed odejściem na emeryturę, a po zmianach być może zapewni jedynie ok.50 proc. średniej płacy?  To niezła perspektywa, prawda? Szczególnie w świecie narastającej drożyzny, niepewności opieki lekarskiej i to w dodatku pomijającej potrzeby ludzi starych. Spróbujcie znaleźć geriatrę w swoim otoczeniu to przekonacie się jakie to łatwe.

Wszystkie dziedziny opieki społecznej bazując na wskaźnikach ekonomicznych podejmują próby zrzucenia odpowiedzialności za własny los na obywateli. To my mamy sobie tworzyć własne zasoby finansowe na przyszłą emeryturę i ogólnie na starość inwestując w OFE i IKE. Tylko, że połowa Polaków nie ma żadnych oszczędności nie mówiąc już o tych ulokowanych w OFE. W niedawno publikowanym tekście nawoływałem do inwestowania w IV Filar czyli we własne dzieci w nadziei na to, że one nie pozwolą nam zginąć, gdy sami przestaniemy sobie radzić. Co będzie jednak jeśli nasze dzieci nie poczują się do odpowiedzialności za nas?

Pod moim tekstem „Słowa wdzięczności trzeba wypowiadać, również wobec dziadków” pośród przepięknych komentarzy ukazujących silne więzi międzypokoleniowe oparte na autentycznej miłości pojawił się i taki komentarz:

Gdy człowiek dorasta zaczyna widzieć nie tylko to, że babcia da czekoladę, a dziadek zrobi procę. Wtedy gdy dorośnie to człowiek zaczyna zauważać bandytyzm w zachowaniu starego pokolenia.
– Do kościoła nie chodzisz…
– A ten to pewnie ŻYD i kradnie…
– Synowa to bezbożnica… itd.
Nie znoszę starych ludzi (babć i dziadków wszelkiej maści) za ich brak szacunku wobec młodszych.
Odpowiedziałem następująco:

~Nostradamus, zrobiło mi się zimno po przeczytaniu Twojej wypowiedzi. Zwłaszcza na tle tego, co tu napisali inni na ten sam temat. Bywają jednak różni ludzie po stronie młodości i starości, która jest tylko granicą umowną. Piszemy o ludziach. Życzę refleksji nad tym co napisałeś w aspekcie swojej starości, która kiedyś nadejdzie.

Zgodzicie się ze mną, że to nie jest jednostkowe podejście młodego człowieka do ludzi starszego pokolenia? Ilu młodych myśli podobnie?

Ludwik Stomma napisał dalej i takie słowa:

…Problem w tym, że pogłowie ludzi starych(starszych dla grzeczności) będzie – w tym wszyscy uczeni w piśmie są nieprzyzwoicie zgodni – rosło w geometrycznym niemal postępie. Jaką mamy dla nich propozycję? Pierwsza zawiera się w pojęciu „zdziecinniały starzec”. Dać im klocki, parę rzewnych, wspomnieniowych programów w telewizji i nie przejmować się, co mają do powiedzenia, wiedząc z góry, iż nic do zaoferowania nie mają. Druga to „domy spokojnej starości” – getta dla staruchów. Między sobą się lepiej dogadamy, a latoroślom kłopot z głowy…

Czy nadejdzie taki czas, gdy „białe kołnierzyki” pomyślą z troską o tej specyficznej grupie społecznej? Jeśli rośnie ich liczebność, to może ktoś w końcu zauważy i to, że są oni również wyborcami?

Ludziom starszym, którzy walczyli o zmiany ustrojowe trudno zaakceptować los jaki mieli emeryci w PRL. Mówiło się wtedy o emeryturach: To za dużo żeby umrzeć, ale za mało, aby  żyć. Jeśli miałoby być tak nadal, to oni to odbiorą jak swoisty chichot historii.

 

 

 

 

 

W środku minionego tygodnia złapało mnie przeziębienie. Podjęta na własną rękę kuracja pozwoliła mi dotrwać do weekendu, a wtedy nadszedł czas na domowe metody walki o zachowanie zdrowia. Zaczęło się od postawienia baniek, które jak wiadomo trzeba wyleżeć. Z niejakim żalem poddałem się kuracji, gdyż oznaczało to ostateczną rezygnację ze studniówki, o której tak dużo pisałem i na którą miałem iść w sobotę. Trudno było mi dyskutować z zasadniczą w tych sprawach żoną. Zdrowie przede wszystkim.

   Leżąc pod ciepłą kołderką miałem jednak czas na przeczytanie odkładanych od jakiegoś czasu na lepszy moment gazet. Oto co ciekawego wyczytałem.

   Zaczynając jak zwykle czytanie Polityki od felietonów, zajrzałem do L. Stommy i tam znalazłem jako śródtytuł wyjęte z tekstu zdanie: Mamy rzecznika praw dziecka, mamy tysiąc fundacji poświęconych prawom milusińskich. Czy ktoś słyszał o rzeczniku praw ludzi starych?

   Uderzyły mnie te słowa swoją oczywistością. Przeczytałem cały felieton. Polecam go (Polityka nr 4, 21 stycznia 2011) nie tylko ludziom starszym, ale może właśnie przede wszystkim ludziom młodym, którzy przecież ulegną kiedyś prawom przyrody i też się zestarzeją. Wszak …Życie to choroba śmiertelna przenoszona drogą płciową – jak to ładnie nazwał w swoim filmie Krzysztof Zanussi. Na każdego kto się urodził przyjdzie również i kres podróży. W jakich warunkach to nastąpi?

   L. Stomma pisze: …Średnia statystycznej długości życia wydłuża się z roku na rok. Osiemdziesiątka, nawet dziewięćdziesiątka nikogo już dzisiaj nie dziwią. Zaczynamy myśleć, że i my, a dlaczego właściwie nie. Stąd całe zamieszanie wokół emerytur. Rządy – tak polskie jak i francuskie, czy brytyjskie – grubo za późno zajęły się tak wrażliwą domeną. Napotkały histeryczny opór przeciwko nowym regulacjom, jakiekolwiek by były. Nie zrozumiały bowiem tej kwestii elementarnej i zasadniczej, że tu tak naprawdę nie chodzi o parę groszy więcej lub mniej. Po prostu, czego nie było w minionych wiekach, pojawia się starość jako kategoria dotycząca coraz większej populacji, którą białe kołnierzyki dotychczas lekceważyły i na którą nie znalazły, bo też i nie szukały, żadnej choćby prowizorycznej recepty…

   Ano właśnie. Zamartwiamy się reformą reformy systemu emerytalnego, która miała zapewnić wysokość średniej emerytury na poziomie 61,2 proc.(w przypadku mężczyzn), i 44,5 proc. (w przypadku kobiet) przeciętnego wynagrodzenia otrzymywanego przed odejściem na emeryturę, a po zmianach być może zapewni jedynie ok.50 proc. średniej płacy?  To niezła perspektywa, prawda? Szczególnie w świecie narastającej drożyzny, niepewności opieki lekarskiej i to w dodatku pomijającej potrzeby ludzi starych. Spróbujcie znaleźć geriatrę w swoim otoczeniu to przekonacie się jakie to łatwe.

   Wszystkie dziedziny opieki społecznej bazując na wskaźnikach ekonomicznych podejmują próby zrzucenia odpowiedzialności za własny los na obywateli. To my mamy sobie tworzyć własne zasoby finansowe na przyszłą emeryturę i ogólnie na starość inwestując w OFE i IKE. Tylko, że połowa Polaków nie ma żadnych oszczędności nie mówiąc już o tych ulokowanych w OFE. W niedawno publikowanym tekście nawoływałem do inwestowania w IV Filar czyli we własne dzieci w nadziei na to, że one nie pozwolą nam zginąć, gdy sami przestaniemy sobie radzić. Co będzie jednak jeśli nasze dzieci nie poczują się do odpowiedzialności za nas?

Pod tekstem Słowa wdzięczności trzeba wypowiadać, również wobec dziadków pośród przepięknych komentarzy ukazujących silne więzi międzypokoleniowe oparte na autentycznej miłości pojawił się i taki komentarz:

Gdy człowiek dorasta zaczyna widzieć nie tylko to, że babcia da czekoladę, a dziadek zrobi procę. Wtedy gdy dorośnie to człowiek zaczyna zauważać bandytyzm w zachowaniu starego pokolenia. – Do kościoła nie chodzisz… – A ten to pewnie ŻYD i kradnie… – Synowa to bezbożnica… itd. Nie znoszę starych ludzi (babć i dziadków wszelkiej maści) za ich brak szacunku wobec młodszych. Odpowiedziałem następująco: ~Nostradamus, zrobiło mi się zimno po przeczytaniu Twojej wypowiedzi. Zwłaszcza na tle tego, co tu napisali inni na ten sam temat. Bywają jednak różni ludzie po stronie młodości i starości, która jest tylko granicą umowną. Piszemy o ludziach. Życzę refleksji nad tym co napisałeś w aspekcie swojej starości, która kiedyś nadejdzie.      Zgodzicie się ze mną, że to nie jest jednostkowe podejście młodego człowieka do ludzi starszego pokolenia? Ilu młodych myśli podobnie? Ludwik Stomma napisał dalej i takie słowa: …Problem w tym, że pogłowie ludzi starych(starszych dla grzeczności) będzie – w tym wszyscy uczeni w piśmie są nieprzyzwoicie zgodni – rosło w geometrycznym niemal postępie. Jaką mamy dla nich propozycję? Pierwsza zawiera się w pojęciu „zdziecinniały starzec”. Dać im klocki, parę rzewnych, wspomnieniowych programów w telewizji i nie przejmować się, co mają do powiedzenia, wiedząc z góry, iż nic do zaoferowania nie mają. Druga to „domy spokojnej starości” – getta dla staruchów. Między sobą się lepiej dogadamy, a latoroślom kłopot z głowy…      Czy nadejdzie czas, gdy „białe kołnierzyki” pomyślą z troską o tej specyficznej grupie społecznej? Jeśli rośnie ich liczebność to może ktoś w końcu zauważy i to, że są oni również wyborcami? Ludziom starszym, którzy walczyli o zmiany ustrojowe trudno zaakceptować los jaki mieli emeryci w PRL. Mówiło się wtedy o emeryturach: To za dużo żeby umrzeć, ale za mało, aby  żyć. Jeśli miałoby być tak nadal, to oni to odbiorą jak swoisty chichot historii.   … ~