Sprawa pewnej życiowej decyzji

  Napisałem kiedyś tekst poświęcony rodzinie. Miał szczęście być poleconym przez Onet. pl pod zmienionym, odredakcyjnym tytułem  „M – jak miłość, N – jak nieodpowiedzialność.”

    Reakcja czytelników była znacząca, tak w liczbie odwiedzin jak również w ilości komentarzy jakie wywołał. Najbardziej zbulwersował mnie jednak przypadek czytelnika, który szukał u mnie rady w niezwykle złożonej sytuacji, w jaką się sam wpakował  przez swoje dobre serce. Nazwijmy go M – tak, jak miłość właśnie.

Tak sobie wyobraziłem jego reakcję na mój tekst:

…M. zajrzał , tak jak zwykle to robił przed wyjściem do pracy do poczty e- mailowej. Niestety, nie znalazł tam oczekiwanego listu. Spojrzał na stronę Onet.pl i tam poza wiadomościami dnia, w dziale Waszym zdaniem rzucił mu się w oczy intrygujący tytuł : – M – jak miłość, N – jak nieodpowiedzialność. Zaciekawiony przeczytał wstępniaka:

   Przeraża treść szmatławej tzw. kolorowej prasy ekscytującej się skandalami z życia celebrytów czy też treść oglądanych powszechnie seriali, w których aż się roi od przykładów zdrady, rozchodzenia się par, czy pogoni za nowymi partnerami. Nie ważne przy tym, czy ten partner jest w związku małżeńskim . Ważna jest miłość. Wierzymy, że prawdziwa miłość zdarza się tylko raz – tak wypowiedziało się 50 proc. Polaków. Jeśli więc wydaje się nam, że właśnie nam się to przydarza, to nie wolno zważać na nic. Rwać ! A może ostatni raz nam się to przytrafia? Czy rozbijanie czyjejś rodziny nie przeszkadza nam w marzeniu o własnym szczęściu? Czy to jest w stylu M- jak miłość czy może N – jak nieodpowiedzialność?

   W tych samych badaniach społecznych aż 84 proc. respondentów powiedziało, że zdrada małżeńska zawsze jest złem i nie może być niczym usprawiedliwiona.

   Jedynie 4 proc. Polaków żyje samotne jako rozwiedzeni. Wynika z tego, że zakładane są nowe rodziny, które …oby były trwałe. Dzieci z takich rodzin zawiązują również tak nietrwałe związki jak ich rodzice…

   Poczuł się tak, jakby to właśnie o nim był ten tekst. Kliknął na tytuł i wszedł do całego tekstu. Przeczytał i poczuł się nieswojo. Porównał swoje życie do przykładów po jakie sięgnął autor bloga pytając o przyczyny rozpadu polskich rodzin.

   Wyszedł z mieszkania i już w drodze do pracy opadły go różne wątpliwości.

   On, dobrze ustawiony życiowo czterdziestolatek wiódł spokojne i szczęśliwe życie rodzinne do czasu, gdy na jego drodze życia pojawiła się ONA. Wielka Miłość z młodzieńczych lat. Już w czasie pierwszego spotkania odżyło dawne uczucie i to w taki zupełnie obezwładniający sposób. Odtąd nie mógł przestać o niej myśleć. Częste rozmowy telefoniczne i e-maile skracały im oczekiwanie na kolejne spotkania. Nastał czas życia w nieustającej rozterce i miotania się pomiędzy ludźmi, których autentycznie kochał. Nie potrafił znaleźć w sobie wystarczająco dużo siły aby uporządkować swoje życie. Odkładał tę trudną decyzję na później i trwał jakiś czas w tym trójkącie, w którym znalazł się jakby nie ze swojej winy. Nie miał serca oddalić od siebie tej trzeciej. Była taka samotna i poturbowana przez zły los. Nie chciała od niego wiele. Chciała, aby tylko był blisko, w zasięgu ręki. Przy nim rozkwitała. Chciała się jakoś pozbierać i od nowa zacząć swoje życie. M chciał jej pomóc. Nie miał zamiaru robić krzywdy żonie i dorastającym dzieciom, których naprawdę kochał. Tak trwał w „rozkroku moralnym” do czasu, aż dowiedziała się o Niej żona i ostro postawiła sprawę: Albo – albo!!!

   Nie potrafił kłamać i nie chciał tak dłużej żyć. Tak jak stał wyprowadził się z domu do wynajętej kawalerki. Żył samotnie, nie zrywając stosunków z żoną, ani z dziećmi. Nie zacieśniał również relacji z Nią , która mieszkała w odległym o godzinę jazdy samochodem mieście i tam wiodła swoje spokojne życie.

   Niby nic nie uległo zmianie, bo nadal kochał obydwie kobiety swego życia. Tylko coraz bardziej doskwierały mu koszty swojego postępowania jakie przyszło płacić wobec tych, którym zrobił krzywdę oraz wobec całego środowiska, w którym wiódł dotąd spokojne życie. Oprócz swojej żony i dzieci do pokrzywdzonych zaliczał odtąd swoich rodziców, rodzeństwo i teściów, którzy okazywali mu dezaprobatę, jeśli nie wrogość. Wielu znajomych również okazywało mu niechęć i jakąś rezerwę wynikającą z braku zrozumienia motywów, którymi się kierował opuszczając dom. .Ten dyskomfort już mu zwyczajnie ciążył na tyle, że coraz częściej myślał o powrocie na łono rodziny. Tylko jak się za to zabrać?

   Postanowił jeszcze z pracy napisać do nieznanego autora tekstu, który rankiem wprawił go w tak duże poruszenie. Jak pomyślał tak i uczynił. Napisał obszerny list, w którym nawet nie prosił o doradę. Po prostu otwarł się przed nieznajomym opowiadając mu swoja historię i pomysły na rozwiązanie tego gordyjskiego węzła. Zamierzał po męsku rozmówić się z żoną i z dziećmi, okazać skruchę i prosić o przyjęcie do jego własnego domu, który mimo oddalenia nadal wytrwale utrzymywał płacąc wszelkie rachunki i finansując potrzeby dzieci.

   Odpowiedź jaką na swój list wkrótce otrzymał była z rodzaju tych, które mają podtrzymać wątpiącego w słuszność podejmowanych kroków. Ucieszył się bardzo z odpowiedzi i przedstawił nieznajomemu coś, jakby plan odzyskiwania zaufania żony i dzieci. Plan ze wszech miar słuszny. Zakładał, że to musi potrwać jakiś czas. Wydawał się szczęśliwy z ukazania mu „światełka w tunelu”- jak to określił. Tylko, że pozostał mu jeden trudny do rozwiązania szkopuł. Zastanawiał się tylko nad tym jednym pytaniem: Jak on powie o swojej decyzji kobiecie, przez którą odszedł od rodziny. Nie chciał sprawiać jej bólu w momencie, gdy ona właśnie teraz dopiero wykaraskała się przy jego pomocy i wsparciu z ciężkiego kryzysu w jakim ją spotkał.  Dlaczego to życie jest takie okrutne, pytał. Przecież on autentycznie kochał obydwie kobiety i żadnej nie chciał zrobić najmniejszej krzywdy.

   Gdy to przeczytałem, to odeszła mi chęć na dalszą korespondencję. Nie wiem jak mój nieznajomy czytelnik rozwiązał swoje problemy, bo nie odezwał się więcej. Czasem tylko wracam do wspomnień z tą historią w tle, aby ponownie rozważać dylemat:
– Czy to była M – jak MIŁOŚĆ, czy N – jak nieodpowiedzialność???