Koronacja

Ukoronowana Matka Boża Pocieszenia

     Ostatnia niedziela sierpnia obchodzona jest w mojej parafii jako Święto Matki Boskiej Pocieszenia, której wizerunek od blisko 400 lat stanowi serce ołtarza głównego naszego barokowego kościoła. Obraz namalowany przez Jana Sochera poza tym, że jest piękny posiada jeszcze tę  szczególną cechę, że oczy Matki Boskiej patrzą na każdego z nas  niezależnie od miejsca,  które zajmiemy w kościele. Ten fizycznie odczuwalny kontakt wzrokowy z Panią Bogoryjską sprawia, że odczuwamy jakby szczególne zainteresowanie Naszej Matki sprawami z jakimi do Niej przychodzimy. Takie to przecież  zwyczajne i bliskie wszystkim ludziom uczucie.
Idę do kościoła do kogo?
Matki, która wszystko rozumie,
Sercem ogarnia każdego z nas.
Ona zobaczyć dobro w nas umie
Ona jest z nami w każdy czas…   Ileż pieśni i modlitw słyszanych w kościele tę właśnie relację podkreśla. Relację Dobrej Matki i dziecka, któremu różne rzeczy się przytrafiają, ale zawsze jest otoczone matczyną miłością i wyrozumiałością . Tu wystarczy przyjść, uklęknąć i już w czasie odsłaniania przy dźwiękach fanfar obrazu, już w czasie pieśni powitalnej  wyśpiewać swoją prośbę:
Witaj Bogoryjska,Matko jedyna,
Uproś nam łaskę U swego Syna…
   Pisałem już wielokrotnie o moich związkach z kościołem w ogóle, a z naszym bogoryjskim kościołem w szczególności. Tylko tu odczuwam duchowy związek z poprzednimi pokoleniami naszych przodków, którzy w tych samych wnętrzach kościoła otrzymywali chrzest, przyjmowali pierwszą Komunię Świętą, zawierali małżeństwa, chrzcili swoje dzieci, aby w końcu również stad odchodzić w ostatnią drogę życia na pobliski cmentarz. My, ich następcy wpisaliśmy się w ten odwieczny rytm i dzięki temu tym pełniej odczuwamy sacrum tej świątyni. Przeżyłem już kilkadziesiąt lat w tym środowisku i myślę, że podobnie jak każdy z Bogoriaków jedynie pobieżnie znałem historię kościoła i co cenniejszych jego zabytków. Oczywiście, że miałem świadomość istnienia kultu Matki Boskiej Pocieszenia, bo świadczyły o tym liczne vota zawieszone pod obrazem i po jego bokach. Wiedzieliśmy, że są pewnie tak stare jak i cały kościół i nic wokół nich się nie działo. Życie parafii toczyło się zwykłym rytmem. Kolejni księża proboszczowie czynili wszystko to, co należało aby utrzymać w należytym stanie materialnym sam kościół oraz dbali o stan duchowy parafian. Zmiana, która już zapisała się złotymi zgłoskami w historii parafii dokonała się za sprawą  objęcia obowiązków proboszcza przez ks. Kanonika Andrzeja Wierzbickiego, co miało miejsce niespełna trzy lata temu. Po przyjściu do naszej społeczności oznajmił, że został zauroczony wizerunkiem Naszej Matki już w czasie pierwszego z Nią kontaktu i od razu wiedział, że tu powinien pozostać, aby  poświecić się pracy dla odnowienia i wzmocnienia kultu Matki Boskiej Pocieszenia, zwaną przez miejscowych Bogoryjską.
Wierni z uznaniem odnieśli się do zamierzeń nowego proboszcza jak i jego postawy prezentowanej w zwykłym sprawowaniu obowiązków duszpasterskich. Czekała nas długa droga wyznaczona jedynie wzniosłym co prawda, ale bardzo odległym celem.
Nawet najdłuższa podróż rozpoczyna się od pierwszego kroku – jak mawiał mędrzec wschodu. Tym pierwszym krokiem okazało się przeszukiwanie zbiorów archiwalnych  w zasobach dokumentów diecezjalnych, państwowych oraz zakonnych Kanoników Regularnych Od Pokuty zwanych Markami, którzy budowali nasz kościół i byli jego pierwszymi gospodarzami. Owoce tych poszukiwań pobudzały naszą wyobraźnię i poszerzały krąg osób zainteresowanych realizacją planów nowego proboszcza. Dowiadywaliśmy się o wielu szczegółach z historii i te rewelacje były powszechnie komentowane w naszych rodzinach. Odnaleziona księga łask i objawień zawierała wpisy pochodzące już z 1646 roku, a więc po dwudziestu latach od sprowadzenia do kościoła obrazu Matki Boskiej Pocieszenia. W sferze pilnych potrzeb znalazła się konserwacja samego obrazu jak i całego pięknego, a przy tym jednorodnego w swoim stylu rokoko wyposażenia kościoła, które nie było poddawane renowacji od czasu powstania. Aby do niej przystąpić należało wcześniej zrobić inwentaryzację zabytków i stworzyć niezbędną dokumentację dla diecezjalnego oraz wojewódzkiego konserwatora zabytków. Dopiero po wpisaniu do rejestru zabytków samego kościoła i jego wyposażenia możliwe było realne planowanie prac konserwatorskich. Późniejsze zabiegi związane z dofinansowaniem renowacji ze środków państwowych i unijnych wymogły na naszym gospodarzu stworzenie Fundacji Przyjaciół Sanktuarium Ku Czci Cudownego Obrazu Matki Boskiej Bogoryjskiej, opracowanie statutu i jego rejestrację w Krajowym Sądzie Rejestrowym. Później jeszcze tylko wpis do rejestru Organizacji Pożytku Publicznego i czekanie na 1 procentowe odpisy od podatku, które dopiero teraz zaczynają napływać potwierdzając szczodrość naszych parafian i nie tylko parafian. Kto załatwiał takie sprawy, ten wie ile godzin trzeba spędzać w różnych urzędach na załatwianie żądanych dokumentów i jaka to jest trudna do przebycia droga. Nasz proboszcz przebył tę drogę i przeprowadził w międzyczasie wiele niezbędnych remontów oraz stworzył podstawy pod dalsze przedsięwzięcia konserwatorskie rozpisane jeszcze na ten i na następne lata. Wszystkie te zmagania jak i efekty dotychczasowych prac konserwatorskich można obejrzeć na internetowej stronie parafii prowadzonej również przez niezmordowanego proboszcza. Zapraszam:  http://www.parafia-bogoria.pl/  
Kulminacją tych wszystkich działań stała się zrealizowana w dniu 29 sierpnia 2010r  koronacja Obrazu Matki Boskiej Pocieszenia. Poprzedziły ją Misje Maryjne pod hasłem Matka Pięknej Miłości prowadzone – jakże by inaczej – przez Ojców  działających na tej samej regule augustiańskiej  co nasi Markowie, Kanoników Regularnych z Krakowa i Gietrzwałdu.  To im zawdzięczamy duchowe przygotowanie wiernych do tego, wymodlonego przez pokolenia naszych poprzedników aktu uhonorowania naszej Bogoryjskiej Królowej i Jej Syna. Z radością obserwowaliśmy narastającą liczebnie frekwencję na nabożeństwach i zachodzące pomiędzy ludźmi przyjazne relacje. Trwają również przygotowania organizacyjne mające zapewnić właściwy przebieg i godną oprawę tego historycznego dla Bogorii wydarzenia. Mobilizacja stała się powszechna, co zapowiadało  osiągnięcie wspólnego sukcesu. Gospodarz uroczystości, Kustosz Sanktuarium w Bogorii zaprosił wszystkie rodziny z parafii jak i ludzi związanych w jakikolwiek sposób z tą ziemią na czekające nas uroczystości.
Ja, w poczuciu patriotycznego, a również i kronikarskiego obowiązku postanowiłem poinformować wszystkich odwiedzających ten blog o wiekopomnym wydarzeniu i zaprosić do fizycznej, a przynajmniej duchowej obecności podczas koronacji w bogoryjskim kościele.  
Materia, o której piszę zasługuje na znacznie szersze opracowanie i zapewne doczeka się pełnej dokumentacji. Ja skupiłem się jedynie na samym akcie koronacji łaskami słynącego Obrazu Matki Boskiej Pocieszenia w Bogorii oraz na zarysowaniu jedynie drogi, która nas doprowadziła do celu. Katolicy wierzą, że nic nie dzieje się przypadkiem. Ja również podzielam takie podejście do życia. W ten sposób łatwiej zrozumieć dlaczego nie wcześniej, a dopiero teraz, dlaczego inni księża nie podjęli tego ważnego dla naszej społeczności tematu. Chciałem również dać świadectwo tego ile może zrobić jeden człowiek ogarnięty pasją działania, czy jak kto woli powołany do realizacji tego właśnie zadania pośród nas. Za sprawą naszego księdza, który ponadto jest przykładem wzorcowego duszpasterza i przywódcy duchowego dokonała się rzecz niemożliwa od tak dawna, a bardzo oczekiwana przez wielu ludzi. On swoją postawą i ciężką pracą zjednoczył nas do wspólnych działań. Dzięki niemu nabrała blasku i odmieniła się nasza świątynia, a mam nadzieję, że i wielu z nas myśli już inaczej dostrzegając to co dawniej nie było dostrzegalne i ważne.   Ponad wszystko chciałem też pokazać świat za miastem, gdzie można działać jak w rodzinie, gdzie nie dzieli się Polaków na lepszych i gorszych obywateli, czy katolików w zależności od tego na kogo głosowali. Wszyscy wierni są świadkami i uczestnikami modlitw za Ojczyznę i za polityków, od których oczekujemy, aby rządzili mądrze kierując się jedynie dobrem obywateli, a nie ich własnymi kalkulacjami politycznymi.W morzu krytyki jaka za sprawą konfliktu wokół Krzyża na placu przed Pałacem Prezydenckim spadła na Kościół instytucjonalny potrzebna jest nam wszystkim refleksja i pokazanie przykładu księdza, który na każdym kroku swojej działalności stosuje się do ewangelicznej zasady mówiącej o tym, że:
Sługa w żadnym razie nie powinien być przed Panem.
Księdza, który na wyrażane mu słowa uznania odpowiada niezmiennie:
– To wszystko na chwałę Bożą..
– Jak Bóg pozwoli, to…