Boże Ciało

Procesja Bożego Ciała w Bogorii – Zdjęcie współczesne

Procesja Bożego Ciała na rynku w Bogorii. Lata 60-te ub. wieku

Zróbcie mu miejsce, Pan idzie z nieba,
Pod przymiotami ukryty chleba.
Zagrody nasze widzieć przychodzi
I jak się Jego dzieciom powodzi…
Taką pieśnią przywitał nas kościół w Bogorii, w dzień Bożego Ciała

Posłuchałem i naszły mnie wspomnienia moich obchodów uroczystości Bożego Ciała. Ileż to razy stosowaliśmy się dosłownie do treści pieśni:

Zielem, kwiatami ścielcie Mu drogi,
Którędy Pańskie iść będą nogi
I okrzyknijcie na wszystkie strony:
„Pośród nas idzie błogosławiony!”

Procesja Bożego Ciała na rynku w Bogorii – lata 50 –  te ub. wieku

    Mój dom rodzinny wyjątkowo nadawał się na miejsce dla ołtarza, bo stał w dogodnym miejscu czterobocznego rynku, wokół którego przemieszczała się procesja. Od kiedy pamiętam zawsze w przeddzień święta wyznaczeni przez księdza ludzie przywozili maidło, czyli młode brzózki, z których robiliśmy bramy i szpalery wzdłuż ulic na dojściu i odejściu procesji do naszego ołtarza. Ulicę, już w dniu Bożego Ciała pokrywaliśmy wyrywanymi z bagna za cmentarzem kłączami tataraku. Jeszcze dzisiaj pamiętam słodkawy zapach tego zielska używanego kiedyś do produkcji szamponu do włosów. Z przygotowaniem ołtarza było zawsze wiele roboty, bo najczęściej byliśmy zdani wyłącznie na siebie, a wszystko musiało być zamocowane solidnie, aby wytrzymać inwazję ludzi obrywających gałązki na odpędzanie gryzoni od stodół i spichlerzy . Pilnowaliśmy, aby odbywało się to bez strat dla przymocowanych do maidła firanek i innych ozdobnych elementów. Bezpośrednio po procesji rozbieraliśmy ołtarz, aby burze, które jakoś polubiły to święto i często kończyły uroczystości nie wyrządziły nam szkód. Pamiętam, że często z zazdrością patrzyliśmy na innych ludzi, którzy przychodzili elegancko ubrani wprost na procesję, a po niej wracali do domów z witkami brzozowymi w rękach podczas gdy my musieliśmy się napracować przed i po procesji. Nie było jednak argumentów dla naszego Ojca, który mawiał: – Dopóki żyję, to ołtarz będę robił…

Z czasem przywykliśmy do tej pracy jak i do nagrody jaka nas spotykała co roku. W końcu mało który dom i jego domownicy mają okazję podejmować Takiego Gościa, który:
…Sam ludu swego odwiedza ściany,
Bo pragnie bawić między ziemiany…

  Tradycja urządzania ołtarza w Boże Ciało przed naszym domem trwała aż po kres życia naszego Ojca. Późniejsza przebudowa domu i pozostawienie go jako niezamieszkały spowodowała odejście od tradycji. Teraz ja wystawiam tylko  w oknie tego domu obraz zakupiony przez Ojca do umieszczania jako główny akcent ówczesnych ołtarzy. Moja siostra od czasu do czasu organizuje ołtarz Bożego Ciała na swoim domu w Staszowie, a więc kontynuuje rodzinną tradycję nawet w tym sensie, że wypożyczam dla niej na tę okazję z naszego kościoła krzyż wykonany przez naszego Ojca. W ten sposób i On jest z nami w to wyjątkowe święto. I to w dwóch miejscach jednocześnie.
Mam nadzieję, że nie zanudziłem nikogo swoimi opowieściami. Zapraszam do wspominania. Warto je ocalić od zapomnienia.