Opowieść wielkanocna z narodzinami Ani w tle

   Doczekaliśmy się Świąt Wielkanocnych. Przygotowani duchowo  rekolekcjami, jak i uczestnictwem w obrzędach tych najważniejszych  trzech dni poświęconych przypomnieniu Męki Pańskiej, Śmierci, złożenia do grobu doczekaliśmy dnia Zmartwychwstania Pańskiego. Dzisiaj w tłumie wiernych zaśpiewaliśmy podczas Rezurekcji Otrzyjcie już łzy płaczący, żale z serca wyrzućcie.

   My z żoną przygotowaliśmy śniadanie świąteczne i już wieczorem nakryliśmy z pomocą Piotrusia stół świąteczny, aby po powrocie z Rezurekcji nie tracić na to czasu, a jedynie serwować dania. Ranek zaskoczył nas brakiem światła. Byliśmy zagubieni i jak to zwykle bywa w takich sytuacjach próżno szukałem latarki lub choćby świec. Zdążyliśmy na kwadrans przed rozpoczęciem, dzięki czemu mieliśmy miejsca siedzące. Ksiądz proboszcz zaskoczył większość zebranych inauguracyjnym wykonaniem odzyskanej linii melodycznej hymnu, granego ongiś przy odsłonięciu obrazu Matki Bożej Bogoryjskiej . Ktoś zachował fragmenty zapisu nutowego tego hymnu i właśnie teraz profesor muzykologii KUL ukończył pracę nad nim, udostępniając jeszcze robocze nagranie. Po ciszy, jaka zapanowała w kościele należy sądzić, że został on bardzo przychylnie przyjęty.

   Cytowane przeze mnie przysłowie ludowe „Jaka Palmowa – taka Wielka” nie sprawdziło się, przynajmniej w naszych stronach. Jest zimno, a spory wiaterek jeszcze potęguje odczuwalność tego chłodu. Poszliśmy w procesji tuż za księdzem prowadzonym przez asystę strażaków poprzedzani jeszcze przez orkiestrę i chór parafialny. Bardzo żałowałem, że nie zabrałem aparatu fotograficznego, aby uwiecznić elementy naszej tradycji. Obawy o zanik tradycji strzelania okazały się być na wyrost. Strzelano z petard i to w sposób przypominający poziom strzelania z najlepszych lat. Cały czas procesji towarzyszyło bębnienie w dwa zabytkowe kotły. Mężczyźni grający na tych kotłach zmieniali się często, aby dać ulgę schylonym plecom. Tłum ludzi był tak duży, że zanikała granica początku i końca pochodu. Idąc w procesji postanowiłem podzielić się w kolejnej opowieści wspomnieniem innej procesji rezurekcyjnej sprzed 34 lat.

   Wtedy, podobnie jak dzisiaj, żona przygotowywała dom na Święta Wielkanocne, które mieliśmy spędzać razem z rodzeństwem żony i ich rodzinami. Taka była tradycja tego domu. Mimo zaawansowanej ciąży postanowiła nie łamać zwyczaju i podjęła trud przygotowania. Pomagałem jak mogłem. Około północy położyłem się, aby rano wstać na Rezurekcję i jakoś funkcjonować w święta. Zasnąłem tak twardo, że nie słyszałem kiedy i czy w ogóle żona położyła się do łózka. Obudziła mnie koło czwartej słowami:
– Czesiu, ja już jestem spakowana i muszę iść na Izbę Porodową. Chciałabym, abyś poszedł ze mną. Ubierałem się w pośpiechu. Poszliśmy o świtaniu do Izby Porodowej położonej o dwa domy od mojego domu rodzinnego w rynku. Dyżurowała salowa. Zatelefonowała po położną i otrzymałem komunikat od salowej:
– Niech pan idzie sobie spokojnie do kościoła. Tu nic pan nie pomoże. Wszystko jest dobrze, bo żona ma dobra linię…
Nie wiedziałem co owa linia znaczy. Pełen niepokoju wstąpiłem jeszcze do rodziców, aby powiedzieć im o nowinie. Mama uspokajała mnie i obiecała, że zaraz tam wpadnie, a ja powinienem faktycznie iść do kościoła i pomodlić się o szczęśliwe rozwiązanie zamiast denerwować się pod drzwiami. Poszedłem jak stałem. Było słonecznie, ale chłodno, bo święta przypadały wtedy na dzień 30 marca. Szedłem w procesji całkiem sam i modliłem się jak umiałem. Łzy napływały mi do oczu, wiec patrzyłem często w górę. Uświadomiłem sobie później, że nie dostrzegłem wtedy  nikogo znajomego. Ileż razy po tamtym zdarzeniu szedłem w takiej procesji? Trudno zliczyć, ale zawsze pamiętam tamten samotny spacer w tłumie. Po Rezurekcji poszedłem prosto do żony. Już się stało, co się stać miało. Miała rację doświadczona Pani Machniakowa oceniając tę linię żony. Matka i nowo narodzona córka
– ” bo u chłopa zucha, druga też dziewucha” – czuły się dobrze. Żona bacznie obserwowała mnie jak przyjmę drugą córkę. Miarą tego przyjęcia był mój stosunek do dziecka. Oczekiwała, że wezmę ją na ręce i podniosę wysooooko, a ja bałem się brać w ręce taką kruszynę, w godzinę po urodzeniu. Stało się jednak tak jak życzyła sobie żona. Pobyłem z nią jakiś czas i dostałem dyspozycję, aby udać się do domu i wziąć udział w śniadaniu świątecznym u siostry żony, Anny. Tak też się stało. Pamiętam, że trzyletnia Małgosia przechodziła właśnie spastyczne zapalenie oskrzeli, miała gorączkę, suchy kaszel i nic nie mogła jeść. Ona była moją główną troską w tamtym dniu. Punktem zwrotnym tamtego śniadania było spełnienie pragnienia chorego dziecka, aby napić sie pepsi-coli. Odradzano mi podawanie jej takiego napoju po dłuższym okresie głodówki, ale ja ustąpiłem jej prośbie. Parę łyków napoju utrzymało się w żołądeczku, a później powrócił apetyt i upragniona poprawa zdrowia. Po kilku dniach, gdy żona wróciła do domu z Anią, wzbudziła zachwyt zdrowej już Małgosi. Zachwyt trwał do wieczora. Gdy przyszła pora kąpieli dziecka, nie mogła jednak pogodzić się z tym, że Mama jest nie tylko dla niej, bo nowy członek rodziny płaczem przywołuje ją do swojego łóżeczka. Proces zwany uspołecznianiem jedynaka trwał dość długo. Zakończył się sukcesem.

   Ania urodzona w Wielką Niedzielę obchodzi swoje urodziny dwukrotnie. Raz 30 marca i drugi raz w każdą Wielką Niedzielę, która jak wiemy jest świętem ruchomym. Aby było ciekawie dodam, że Ania urodziła swoja córeczkę również w niedzielę, 31 sierpnia, który to dzień będzie w naszej parafii Świętem, gdyż jest to dzień Matki Bożej Pocieszenia, a ten tytuł ma Matka Boża Bogoryjska w swym znaku słynącym łaskami i patronująca Bogorii od ponad 400 lat. Wtedy to decydowała się sprawa uznania naszego kościoła za sanktuarium maryjne. Dla nas historia sanktuarium, to historia życia Marysi. I jeszcze jeden szczególik. Ania została matką mając 33 lata – to jak wiemy wiek Chrystusa. Jej dziadek, a mój Ojciec Zimowit zakładając rodzinę, też miał 33 lata. Tak mogą błądzić myśli jakiegoś dziadka, w czasie procesji rezurekcyjnej, w jakimś prowincjonalnym miasteczku.

   A życie sobie płynie…

   

Procesja Rezurekcyjna w Bogorii