Fe`erie

Mam pytanie: – Czy ferie zimowe jakie u nas właśnie się rozpoczynają biorą swoją nazwę z francuskiego słowa użytego w tytule? Według Słownika wyrazów obcych oznacza ono ni mniej ni więcej, tylko – ”widowisko teatralne odznaczające się baśniowym nastrojem, fantastycznością dekoracji i kostiumów, efektami muzycznymi, świetlnymi itp.     W tym roku dla naszego województwa wyznaczono zimową przerwę w nauce na pierwszy termin, czyli na drugą połowę stycznia. Gdyby wyłącznie aura zimowa była wyznacznikiem bardziej lub mniej udanych ferii to bylibyśmy szczęśliwcami. Nastała bowiem – jakby dla nas właśnie – piękna, mroźna i śnieżna zima w przeważającej części kraju. Nic tylko wypoczywać. Najlepiej na zimowiskach organizowanych w miejscach atrakcyjnych turystycznie, gdzie odpoczywa mnóstwo ludzi z nartami, czy boazerią, jak pogardliwie nazywają miłośników snowboardu narciarze.

Ja mam w swojej pamięci takie ferie zimowe w Zakopanem właśnie. Zdarzyło mi się otrzymać nagrodę w takiej postaci, w trzeciej chyba klasie technikum za wyniki w nauce. Z każdej klasy jechała na obóz jedna osoba z najwyższą średnią ocen za semestr lub cały rok. Pisałem już kiedyś o tym wspominając swoje szkolne lata. Był to prawdziwy dar od losu, gdyż rodzice nigdy nie urządziliby mi takich ferii. Sam fakt, że jechałem i mimo, że na koszt szkoły zawsze był powodem zdenerwowania. No bo skąd wziąć nagle strój narciarski, ubrać się stosownie i jeszcze opłacić dojazd do Zakopanego i z powrotem? Pojechałem w spodniach narciarskich i zasuwanej na suwak kurtce, naprędce uszytych przez Mamę ze zdobytego od kolejarzy sukna na mundury i w pożyczonych butach narciarskich. Śmiesznie wyglądałem w tym stroju przy turystach. Przynajmniej ja się tak czułem. Zakwaterowali nas w kwaterach prywatnych na Cyrhli. Obiady jedliśmy w barze o pięknej nazwie „Bar pod siedmioma kotami”. Stok narciarski, a właściwie „oślą łączkę” mieliśmy po drugiej stronie drogi. Skłon łagodny i duża przestrzeń poprzecinana udeptanymi trasami wykorzystywanymi przez narciarzy biegowych były w sam raz dla nas – początkujących narciarzy. Nasz opiekun, nauczyciel wf uczył nas wszystkiego od początku. Zaczęło się od smarowania nart, stania na nich i chodzenia krokiem biegowym, wchodzenia pod górę schodkowo i jodełką – wyciągów wtedy nie było. Przyszedł wreszcie czas na naukę zjeżdżania i wykonywania skrętów tzw. pługiem i krystianią , co przydawało się również przy hamowaniu i zatrzymywaniu się .To były początki mojej znajomości z nartami. W czasie kolejnych ferii korzystałem z nart już w Bogorii, gdzie z trudem, ale jednak można było znaleźć odpowiednie górki i trasy do biegu na nartach.

Opowiadam tę historyjkę, aby podkreślić podobieństwa i różnice pomiędzy tamtymi czasami (to okres wczesnego PRL 1964-67 r) a czasami obecnymi, w których nieporównywalnie łatwiej jest o zorganizowany wypoczynek i to nie tylko w krajowych ośrodkach. . Chcę również podkreślić znaczenie tak zdobywanych doświadczeń życiowych dla rozwoju młodego człowieka. Tamto moje przeżycie, ta pierwsza w życiu wycieczka w góry i to od razu do Stolicy Tatr – Zakopanego, pierwsze narty, nauka mozolnego wspinania się pod górkę, aby przez chwilę tylko rozkoszować się zjazdem, kontakt z innymi ludźmi w zupełnie innych warunkach i środowisku, to wartości jakie wspominam do dziś. Gdyby nie siła tamtych doznań, to pewnie dawno bym o tym zapomniał. Fakt, że pamiętam jest dowodem na to, że warto wplatać takie formy wypoczynku w przemyślany sposób edukowania swoich pociech. Ja w kolejnych latach, rozsmakowawszy się w tym co przeżyłem, sięgałem jeszcze dwukrotnie po podobne nagrody i dzięki temu poznałem Karkonosze na letnim obozie wędrownym, a później jeszcze szlifowałem Beskidy. Takie szanse dała mi moja szkoła w ramach współzawodnictwa o najwyższe średnie ocen za każdy semestr nauki. Gdzie tylko mogłem podpowiadałem różnym dyrektorom szkół, a i na forach internetowych skupiających nauczycieli upowszechnianie pomysłów wykreowanych w mojej szkole. Nic z tego. Stypendia pieniężne pomagają w edukacji ale…pieniądz – taka jego uroda – lubi się rozchodzić i raczej nie zamienia się coś takiego jak ja tu opisuję.
Ilu uczniów z moich szkół wyjechało w tym roku na zimowiska? Tego dowiemy się wkrótce po tym, jak wrócimy do szkoły. Z doświadczenia minionych lat wiem, że taka liczba nie sięga nawet 1 procenta. Co zatem robi młodzież z taką porcją wolnego czasu? Karnawał wciąż trwa. Czy dużo osób skorzystało z okazji aby się spotkać na tzw. parkiecie? Też śmiem wątpić. Na forum FB napotkałem taki oto apel – propozycję:
„siema ziomki i ziomale ostatnio ktoś wspomniał coś o półmetku i o tej imprezie” w luku i tak sobie pomyślałam, że są ferie wiec może byśmy się spotkali gdzieś na jakieś spotkanie klasowe…Fajnie by było jak by przyszło dużo osób. Posiedzielibyśmy i pogadali przydało by się od czasu do czasu;)bo jak dotąd to się spotykamy w nielicznych grupach czasem na bro i jest nas piątka…co wy na to??  Pomińmy jakiekolwiek żale i wonty jakie strzelamy na codzień do siebie w szkole. Czasem można to odstawić na bok i normalnie pogadać ;p – pisownia oryginalna.

Na apel odpowiedziało DWIE osoby i wątpię czy uda się zorganizować to spotkanie. Aby coś takiego się udało, należało ze znacznym wyprzedzeniem poczynić stosowne przygotowania. Kto miał to zrobić? W tej sytuacji pewnie większość młodzieży nudzi się jak przysłowiowe mopsy i…narzeka na cały świat. Dla takich osób powrót do szkoły będzie prawdziwym wydarzeniem. Wróci życie jakie mniej, czy bardziej lubimy. Ktoś nam organizuje to życie, a sami?
Czy są sentencje na taką okazję? Proszę bardzo.
„Nikt nie planuje przegranej, przegrywa bo nie planował.”
„Szczęście to sensownie i konsekwentnie zrealizowany projekt”

Ferie przed nami. Zróbmy co w naszej mocy, aby ten czas miał w sobie coś z definicji francuskiego słowa FE`ERIE.